Κρητικά

Είχε πλάκα εχθές το βράδυ στο δελτίο του Χατζηνικολάου που βγήκε ένας Κρητικός αγρότης και είπε τον Μαρκογιαννάκη "καρατζιόόόζη" με τη γνωστή κρητική προφορά. Ο Χατζηνικολάου είπε ότι δεν δέχεται το χαρακτηρισμό, βέβαια, αλλά εμένα αυτό μου θύμισε ένα περιστατικό μ' έναν Κρητικό πριν μερικά χρόνια όταν δούλευα ταμίας σε τράπεζα.

Τότε κλείναμε στις δύο για το κοινό. Γύρω στις δύο και δέκα σκάει ένας κρητίκαρος, ψηλός, μ' ένα μουστάκι να, με τη μαντίλα του την κρητική και τα στιβάνια του να χτυπάει το τζαμάκι να του ανοίξουμε. Πάω εγώ στην πόρτα, νομίζοντας ότι είναι από αυτούς τους πελάτες που ξεχνάνε γυαλιά / πορτοφόλια / κινητά και άλλα προσωπικά αντικείμενα στις τράπεζες (μια φορά μία κυρία είχε ξεχάσει το σκυλί της...). "Τι θέλετε;", του λέω "έχουμε κλείσει".

"Τσι έχετε κλείείείσει; Εγώ έχω δουλειά!" φώναζε απ' έξω και χειρονομούσε. Πλακώνει ο προϊστάμενος, πιάνουνε την κουβέντα διά της νοηματικής, του άνοιξε τελικά. Έρχεται στο ταμείο όπου μετρούσα κάτι κέρματα (η δουλειά δεν είναι ντροπή) κι αρχίζει:

"Κοίτα να ζεις, κοπελιά, σσσέλω μια τσαπεζιτσή επιταζζζή στον όνομα Χριστοβετζουράτσης Ζεώώώρζιος, ένα εκατομμύύύριο". Μου σκάει τη δεσμίδα με τα δεκαχίλιαρα, παίρνω εγώ το ΟΚ από τον προϊστάμενο να κάνω πράξη εκτός ωραρίου και ξεκινάω.

Η διαδικασία έπαιρνε περίπου δέκα λεπτά μέχρι να μετρήσω τα λεφτά, να περάσω την εγγραφή, να τυπωθεί η επιταγή κλπ. Ο Κρητικός περίμενε αμίλητος. Παίρνω την επιταγή, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο να πάρω υπογραφή από τον διευθυντή αλλά μου λένε ότι έχει φύγει και ότι τον προλαβαίνω, δεν τον προλαβαίνω στο πάρκιν. Τι να κάνω, βουτάω το ασανσέρ, κατεβαίνω στο πάρκιν, άντε να βρώ εγώ τώρα τον διεθυντή σε ποιο αυτοκίνητο είναι χωμένος. Ρωτάω έναν τύπο εκεί, τέλος πάντων τον εντοπίζω, πάω με την επιταγή στο χέρι και του χτυπάω το τζάμι "Μια υπογραφή! Μια υπογραφή! Έχουν φύγει όλοι!" (νωρίτερα από το ωράριό τους εννοείται, όσα στελέχη μπορούσαν να υπογράψουν).

Ο διεθυντής μου κατεβάζει το τζάμι ενοχλημένος κι αρχίζει να με ρωτάει ποιος έφυγε, τι ώρα και γιατί, λες και την κοπάνα την είχα κάνει εγώ. Μετά από πέντε λεπτά αποφασίζει να ψάξει να βρει ένα στυλό. Ψάχνει απο δω, ψάχνει απο κει, βρίσει τελικά ένα ρημαδοστυλό, υπογράφει και μόνο στο διάολο δεν με έστειλε όταν του είπα "Καλό μεσημέρι, κύριε διευθυντά". (Το αφήνω ασχολίαστο διότι το σχόλιο θα ήτο προφανές, οεο).

Το εσωτερικό ασανσέρ του γκαράζ ήταν κατειλλημένο και σκέφτηκα να μην περιμένω και καθυστερήσω κι άλλο. Βγαίνω λοιπόν από το πάρκιν κι αυτή τη φορά βρίσκομαι εγώ έξω από το κατάστημα να χτυπάω το τζάμι να μου ανοίξουνε. Με βλέπει από μέσα ο Κρητικός κι ορμάει προς την πόρτα. "Πού ήσουνα με τα λεφτά μου εσύ;!" μου φωνάζει και μόνο που δε με βούτηξε! "Είχα πάει να πάρω υπογραφές" του λέω. "Τσε πού είσσσες πάει ζα υπογραφές; Στο περίπτερο;" Τι να του πεις του μαλάκα τώρα, σκέφτομαι, και πάω προς το ταμείο. Τον βάζω, υπογράφει, παίρνει τη ρημαδοεπιταγή και φεύγει, επίσης στο παρά τρίχα να με βρίσει. Εγώ έκατσα στο ταμείο μου κι άναψα ένα τσιγάρο ενώ ο προϊστάμενος σηκώθηκε και κλείδωσε την πόρτα.

Δεν είχε περάσει μισή ώρα από την αποχώρηση του Κρητικού όταν τον ξαναβλέπουμε να χτυπάει και πάλι το τζάμι. "Όχι, ρε πούστη μου" σκέφτομαι και σηκώνομαι να πάω να του ανοίξω. "Τι θέλετε;" τον ρωτάω λίγο επιτακτικά. "Α βρε κοπελιά, έκανα λάθος" μου λέει. "Δεν σσσέλω την επιταζζζή στον όνομα Χριστοβετζουράτσης Ζεώώώρζιος, τη σσσέλω στο όνομα Χριστοβετζουράτσης Ζημήήήτριος"!!!

"Ζημήήήτριος; Ζημήήήτριος; Ζημήήήήτριος!" φώναζα χωρίς να το καταλαβαίνω. "Ζεν ζίνεται να τη βγάλουμε Ζημήήήτριος γιατί έχουνε φύγει ούλοι, ούλοι, μέχρι κι οι κατσαρίδες!" του λέω. "Κατέεις το;! Κατέεις το, σε ρωτάω!"

Τελικά τα κρητικά μαθαίνονται στο άψε-σβήσε ))