We Ain't Got No Money, Honey, But We Got Rain

Μπορεί να μην είχαμε τα φράγκα, μωρό μου, είχαμε όμως τη βροχή

Πες το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή κάτι τέτοιο / αλλά δεν βρέχει πια όπως έβρεχε/ θυμάμαι ιδιαίτερα τις βροχές την εποχή του κραχ/ δεν υπήρχαν λεφτά αλλά έπεφτε άφθονη βροχή/ δεν έβρεχε μόνο για μία νύχτα ή/ μία μέρα/ ΕΒΡΕΧΕ για 7 μέρες και 7/ νύχτες/ και στο Λος Άντζελες οι υπόνομοι/ δεν ήταν κατασκευασμένοι για να χωρούν τόσο/ νερό/ και οι στάλες έπεφταν ΧΟΝΤΡΕΣ και/ ΜΟΧΘΗΡΕΣ και/ ΣΤΑΘΕΡΑ/ και ΑΚΟΥΓΕΣ τη βροχή να χτυπά/ στις στέγες και στο έδαφος/ έπεφτε καταρρακτωδώς/ από τις στέγες/ κι έριχνε ΧΑΛΑΖΙ/ μεγάλα ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΑΓΟΥ/ σαν βόμβες/ εκρήγνυνταν, θρυμμάτιζαν πράγματα/ και η βροχή/ απλά δεν ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ/ και όλες οι στέγες στάζανε/ λεκάνες/ κατσαρόλες/ ήταν τοποθετημένες ολόγυρα/ έσταζαν με θόρυβο/ κι έπρεπε να αδειάζουν τα σκεύη/ ξανά και /ξανά/ η βροχή έπνιγε τα κράσπεδα/ το γρασίδι/ σκαρφάλωνε τα σκαλιά και/ έμπαινε στα σπίτια/ υπήρχαν σφουγγαρίστρες και πετσέτες/ και η βροχή συχνά ανέβαινε απ’ τη λεκάνη της τουαλέτας/ κάνοντας φυσαλίδες, καφετιά, τρελή, στροβιλιζόμενη/ και όλα τα παλιά αυτοκίνητα βρίσκονταν στο δρόμο/ αυτοκίνητα που δεν έπαιρναν εύκολα μπροστά ακόμα και/ μια ηλιόλουστη μέρα/ και οι άνεργοι άντρες στέκονταν πίσω απ’ τα παράθυρα/ κοιτάζοντας τις παλιές μηχανές να πεθαίνουν/ εκεί έξω σαν πλάσματα ζωντανά/ οι άνεργοι άντρες/ αποτυχόντες σε μια αποτυχημένη εποχή/ φυλακίστηκαν μες τα σπίτια τους με τις/ γυναίκες τους και τα παιδιά τους/ και τα/ κατοικίδιά τους/ τα κατοικίδια αρνούνταν να βγουν έξω/ κι άφηναν τα περιττώματά τους/ σε παράξενα σημεία/ οι άνεργοι άντρες τρελάθηκαν/ έτσι περιορισμένοι με τις/ κάποτε όμορφες γυναίκες τους./ Γίνονταν τρομεροί καβγάδες/ καθώς κατέφθαναν στο γραμματοκιβώτιο/ ειδοποιήσεις κατασχέσεων./ Βροχή και χαλάζι, φασόλια κονσέρβα/ ψωμί χωρίς βούτυρο/ τηγανητά αυγά, βραστά αυγά, ποσέ αυγά/ σάντουιτς με φυστικοβούτυρο κι ένα αόρατο/ κοτόπουλο σε κάθε κατσαρόλα./ Ο πατέρας μου, που δεν ήταν ποτέ του καλός άνθρωπος/ χτυπούσε τη μητέρα μου/ όταν έβρεχε/ κι έτσι ριχνόμουν/ ανάμεσά τους/ τα πόδια, τα γόνατα, τα/ ουρλιαχτά/ μέχρι που/ χωρίζονταν./ «Θα σε σκοτώσω» του ούρλιαζα/ «Αν την ξαναβαρέσεις/ θα σε σκοτώσω!»/ «Πάρτε αυτό το μπάσταρδο από δω!»/ «Όχι, Χένρι, μείνε/ με τη μαμά σου!»/ ‘Όλα τα σπιτικά βρίσκονταν/ σε πολιορκία αλλά πιστεύω ότι το δικό μας/ είχε μεγαλύτερο τρόμο από το/ μέσο όρο/ και τη νύχτα/ καθώς προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε/ η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει/ κι όσο βρισκόμουν στο κρεβάτι/ στο σκοτάδι/ να βλέπω το φεγγάρι/ από το στραπατσαρισμένο παράθυρο/ που με τόση γενναιότητα/ κρατούσε έξω/ την περισσότερη βροχή/ τότε ήταν που σκεφτόμουν τον Νώε και την/ Κιβωτό/ και σκεφτόμουν, ήρθε/ πάλι. Όλοι το πιστεύαμε/ αυτό/ και τότε, ξαφνικά/ η βροχή/ σταματούσε/ και πάντα έμοιαζε να/ σταματά/ γύρω στις πέντε- έξι το πρωί/ ήταν γαλήνια τότε/ αλλά δεν είχε απόλυτη ησυχία/ γιατί τα πράγματα εξακολουθούσαν να/ στάζουν/ να στάζουν/ να στάζουν.

Και τότε δεν υπήρχε καυσαέριο/ και μέχρι τις οκτώ/ είχε ένα λαμπρό κίτρινο φως ο ήλιος/ κίτρινο του Βαν Γκογκ/ τρελό, εκτυφλωτικό!/ Και τότε/ οι υδρορροές στις στέγες/ απαλλαγμένες από τη βία της/ βροχής/ άρχιζαν να διαστέλλονται στη θερμότητα/ ΠΑΝΓΚ! ΠΑΝΓΚ! ΠΑΝΓΚ!/ και όλοι ξυπνούσαν και κοίταζαν έξω/ και ήταν το γρασίδι παντού/ ακόμα μουσκεμένο/ πιο πράσινο από ποτέ/ και υπήρχαν πουλιά/ στο γρασίδι/ ΤΙΤΙΒΙΖΑΝ σαν τρελά/ είχαν να φάνε αξιοπρεπώς για 7 μέρες κι 7 νύχτες/ κι είχανε αποκάμει από τους μικρούς καρπούς/ και/ περίμεναν καθώς τα σκουλήκια/ έβγαιναν στην επιφάνεια/ μισοπνιγμένα σκουλήκια./ Τα πουλιά τα άρπαζαν/ και τα καταβρόχθιζαν/ υπήρχαν κοτσύφια και σπουργίτια/ τα κοτσύφια προσπαθούσαν/ να διώξουν τα σπουργίτια/ αλλά τα σπουργίτια/ τρελαμένα από την πείνα/ μικρότερα και γρηγορότερα/ έπαιρναν το μερίδιό τους./ Οι άντρες στέκονταν στην είσοδο του σπιτιού τους/ καπνίζοντας τσιγάρο/ ξέροντας τώρα/ ότι θα έπρεπε να βγουν εκεί/ έξω/ να ψάξουν γι αυτή τη δουλειά/ που μάλλον δεν θα έβρισκαν/ να βάλουν μπροστά το αυτοκίνητο/ που μάλλον δεν θα έπαιρνε/ μπροστά/ και οι κάποτε όμορφες/ γυναίκες τους/ στέκονταν στο λουτρό τους/ χτενίζοντας τα μαλλιά τους/ απλώνοντας μέικ απ/ προσπαθώντας να συναρμολογήσουν ξανά/ τον κόσμο τους/ προσπαθώντας να ξεχάσουν/ αυτήν την απαίσια θλίψη που/ τις κυρίευε/ αναρωτούμενες τι μπορούσαν/ να ετοιμάσουν για/ πρωινό/ και στο ραδιόφωνο/ είπαν ότι/ τα σχολεία/ είχαν ανοίξει./ Και σύντομα/ βρέθηκα στο δρόμο/ για το σχολείο/ μεγάλες λιμνούλες βροχής στο/ δρόμο/ ο ήλιος έμοιαζε μ’ έναν καινούριο/ κόσμο/ οι γονείς μου πίσω σ’ εκείνο το/ σπίτι/ έφτασα στην ώρα μου/ για το μάθημα./ Η κυρία Σόρενσον μας χαιρέτισε/ λέγοντας «δεν θα κάνουμε το/ συνηθισμένο μας διάλλειμα, η αυλή/ είναι ακόμα μούσκεμα»/ «ΩΩΩ» είπαν τα περισσότερα/ αγόρια./ «Όμως θα κάνουμε/ κάτι ιδιαίτερο στο/ διάλλειμα» συνέχισε/ «και θα είναι διασκεδαστικό!»/ Το λοιπόν, όλοι αναρωτιόμασταν/ τι θα ήταν/ αυτό/ και η δίωρη αναμονή/ έμοιαζε πολύς χρόνος/ καθώς η κυρία Σόρενσον/ συνέχιζε να διδάσκει./ Κοιτούσα τα/ κοριτσάκια/ έδειχναν τόσο όμορφα και καθαρά και/ σε εγρήγορση/ κάθονταν όλα τους ακίνητα και/ ίσια/ και τα μαλλιά τους ήταν/ πανέμορφα/ κάτω απ’ τη λιακάδα της/ Καλιφόρνια./ Και χτύπησε το κουδούνι του διαλλείματος/ και όλοι περιμέναμε να/ διασκεδάσουμε/ τότε η κυρία Σόρενσον μας είπε/ «Αυτό που θα κάνουμε τώρα/ είναι να διηγηθούμε/ ο ένας στον άλλο τι κάναμε/ κατά τη διάρκεια της καταιγίδας!/ Θα ξεκινήσουμε από μπροστά/ και θα πάμε με τη σειρά!/ Λοιπόν, Μάικλ, ξεκίνα!...»/ Το λοιπόν, αρχίσαμε όλοι να λέμε/ την ιστορία μας, άρχισε ο Μάικλ και/ συνεχίστηκε για ώρα/ και σύντομα καταλάβαμε ότι/ λέγαμε όλοι ψέματα/ όχι ακριβώς ψέματα αλλά κυρίως/ ψέματα και μερικά αγόρια/ άρχισαν να κρυφογελάνε και μερικά/ κορίτσια άρχισαν να/ τα αγριοκοιτάνε και/ η κυρία Σόρενσον είπε/ «Φτάνει! Απαιτώ/ λίγη ησυχία!/ Ενδιαφέρομαι να μάθω/ τι κάνατε/ όσο κράτησε η καταιγίδα/ ακόμα κι αν δεν/ ενδιαφέρεστε εσείς!»/ οπότε είπαμε αναγκαστικά/ την ιστορία μας/ και ιστορίες υπήρχαν πολλές./ Ένα κορίτσι είπε ότι/ όταν πρωτοβγήκε το ουράνιο τόξο/ είδε το πρόσωπο του Θεού/ στην άκρη του/ μόνο που δεν είπε σε ποια άκρη απ’ τις δύο./ Ένα αγόρι είπε ότι έβγαλε/ το καλάμι του/ απ’ το παράθυρο/ κι έπιασε ένα ψαράκι/ και τάισε τη/ γάτα του./ Σχεδόν όλοι είπαν/ ένα ψέμα./ Η αλήθεια ήταν απλώς/ υπερβολικά άσχημη και/ ενοχλητική/ για να την πούμε./ Τότε χτύπησε το κουδούνι/ και το διάλλειμα/ τελείωσε./ «Ευχαριστώ» είπε η κυρία/ Σόρενσον, «ήταν πολύ/ ωραία. Και αύριο η αυλή/ θα έχει στεγνώσει/ και θα τη χρησιμοποιήσετε/ ξανά»./ Τα περισσότερα αγόρια/ ζητωκραύγασαν/ και τα κοριτσάκια/ κάθονταν όλα τους ακίνητα και/ ίσια/ κι έδειχναν τόσο όμορφα και καθαρά και/ σε εγρήγορση/ και τα μαλλιά τους ήταν/ πανέμορφα/ κάτω από μια λιακάδα/ που ο κόσμος ίσως να μην ξανάβλεπε/ ποτέ.

***
Μπουκόφσκι. Εδώ.