Merry Xmas!!!

Quint Buchholz

Περισσότερα εδώ.

Για να αποφύγετε το ξύλο

Μια απολαυστική δημοσίευση του drseeng από το Media Soup εδώ!

Πολύ καλό )))

Για τον Δεκέμβρη - Οι σπίθες και τ' αποκαϊδια

Παραθέτω ολόκληρο το άρθρο του Τσίπρα από το protagon.gr. Περιττό, ίσως, να αναφέρω ότι συμφωνώ με όσα γράφει:

Πριν από έναν χρόνο, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τις σφαίρες ενός αστυνομικού όπλου. Αυτό που ακολούθησε ήταν πέρα από κάθε πρόβλεψη.

Ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης , εκδηλώθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη την Ελλάδα σαρώνοντας το γενικό κλίμα παραίτησης και πολιτικής απάθειας μέσα στο οποίο φαινόταν να ζει η ελληνική νεολαία. Και έφερε σε αδιέξοδο το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε αποφασίσει να υπερασπιστεί μέχρι τέλους την εκδοχή του «μεμονωμένου ατυχούς γεγονότος».

Είναι προφανές ότι αυτή η παράλογη και ωμή δολοφονία, ήταν η σπίθα. Το εύφλεκτο υλικό ήταν τα συσσωρευμένα αδιέξοδα της νέας γενιάς. Αδιέξοδα γνωστά και ομολογημένα. Η τεράστια κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος, το αβέβαιο εργασιακό μέλλον, που στερεί από τους νέους ανθρώπους την προοπτική της ανεξαρτησίας και της ατομικής ελευθερίας, η σοβαρή οικονομική κρίση και η εργασιακή και οικονομική επισφάλεια.
Με λίγα λόγια, η βεβαιότητα ότι αυτή η γενιά θα ζήσει τη ζωή της χειρότερα από ότι έζησαν όλες οι προηγούμενες γενιές μέχρι σήμερα.

Αυτά τα προβλήματα, γέμιζαν διαρκώς το ποτήρι, που ξεχείλισε με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Και έτσι προκλήθηκε αυτό το πρωτοφανές κύμα οργής, που ξέσπασε σε δρόμους, πλατείες και έξω από αστυνομικά τμήματα. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Την ώρα που οι βασικοί εκφραστές του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και τα μεγάλα ΜΜΕ προσπαθούσαν να παρουσιάσουν αυτό το ξέσπασμα μόνο ως τυφλή βία πάνω σε βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων, δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά διαδήλωναν επί μέρες με μαζικό, δυναμικό αλλά ειρηνικό τρόπο. Και σχεδόν ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων, συγκροτώντας τις μαζικότερες οργανωμένες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που υπερασπίστηκε, χωρίς να λογαριάσει το κόστος, το δίκαιο και τα αίτια αυτής της εξέγερσης. Και το πλήρωσε.
Πολύ γρήγορα η δημόσια συζήτηση σταμάτησε να επικεντρώνει στα εύφλεκτα υλικά και εστιάστηκε στα αποκαΐδια. Και όσοι τολμήσαμε να εστιάσουμε στον ορθό λόγο, μετατραπήκαμε σε ηθικούς αυτουργούς του εμπρησμού.

Δεν μετανιώσαμε και δεν κάναμε πίσω. Υπερασπιστήκαμε από θέση αρχής την εξεγερμένη νέα γενιά από την οργανωμένη συκοφαντία και παραπληροφόρηση. Και επιμόνως φέραμε στο προσκήνιο τα αδιέξοδα που προκαλούν τον θυμό της. Και ταυτόχρονα καταθέσαμε προτάσεις που θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο. Προτάσεις που αφορούσαν τον περιορισμό της καταστολής και της αστυνομικής αυθαιρεσίας, την υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης. την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, την αντιμετώπιση της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας.

Εξακολουθούμε να μη μετανιώνουμε για το Δεκέμβρη. Για τη σκληρή μάχη αρχών που δώσαμε απέναντι σε ολόκληρο το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο.
Δε μετανιώνουμε, κυρίως, γιατί πιστεύουμε ότι τα αιτήματα αυτά παραμένουν ενεργά στη συνείδηση της κοινωνίας και αναδεικνύονται πιο ζωντανά, πιο ξεκάθαρα και πιο ώριμα στους επόμενους κοινωνικούς αγώνες.
Ένα χρόνο μετά, ξέρουμε περισσότερα. Ξέρουμε ότι η σπίθα της αμφισβήτησης υπάρχει στις καρδιές των νέων ανθρώπων.

Ξέρουμε ότι η κυρίαρχη πολιτική και οικονομική στρατηγική, που για να συσσωρεύσει κέρδη στους λίγους οδηγεί την κοινωνία σε βαθειά κρίση, δεν έχει ούτε την υποστήριξη, ούτε την συναίνεση που θα ήθελε για να προχωρήσει.
Ξέρουμε ότι το να δηλώνεις αριστερά και να μοστράρεις τα σφυροδρέπανα δε σε θέτει κατά ανάγκη απέναντι στο σύστημα εξουσίας.
Το κυριότερο όμως που ξέρουμε, είναι ότι το σύστημα εξουσίας, παρά την φαινομενικά απόλυτη κυριαρχία του, έχει σοβαρές αδυναμίες και φοβάται.

Όχι τα ξεσπάσματα βίας, γιατί αυτά ξέρει ότι μπορεί να τα διαχειριστεί προς όφελός του. Φοβάται όμως τον κόσμο που διεκδικεί τα αυτονόητα, στους δρόμους, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους χώρους εργασίας.
Φοβάται τον επόμενο Δεκέμβρη, που θα ξεσπάσει πιο συνειδητά, πιο οργανωμένα, με ξεκάθαρα διατυπωμένα τα πολιτικά και κοινωνικά του αιτήματα: αντίσταση, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια.

***

Απίστευτο ψώνιο, αγόρι μου!

Ποιος άλλος εκτός από τον Γιούρι Γκέλερ!

Προσφέρθηκε, λέει, να χρησιμοποιήσει:
...τις δυνάμεις του ώστε να κατευνάσει τις ηφαιστειακές δραστηριότητες στον πλανήτη Ουρανό καθώς, κατά την άποψη του, θα τον διέλυαν σε κομμάτια: «Θα πάρω ένα μικρό ποσό για να καλύψω τα έξοδα μου, και τότε το μόνο που χρειάζομαι από τους ανθρώπους της NASA είναι να με στρέψουν στη σωστή κατεύθυνση. Αν απελευθερώσω τέτοιου είδους δύναμη σε ένα υγιή πλανήτη, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά»....

Τι λε ρε φίλε! Τώρα τρομάξαμε! Ήρθε όμως η νόστιμη απάντηση της NASA:
«Απ’ όσο ξέρουμε ο Ουρανός χαίρει άκρας υγείας. Πιστεύουμε πως μπερδεύει τον πλανήτη με κάποιο άλλο σώμα, μάλλον την Ιω, ένα από τα φεγγάρια του Δια. Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τον κύριο Geller πως αυτός ο ταραγμένος δορυφόρος απολαμβάνει την καλύτερη φροντίδα που μπορούν να προσφέρουν οι ΗΠΑ. Αν χρειαστούμε υποστήριξη από ψυχικό, να είναι σίγουρος πως θα τον καλέσουμε.»

Ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Έμβλημα

Αυτός στη φωτογραφία είναι ο πρωθυπουργός του Βελγίου και από χθες πρόεδρος της ΕΕ. Είμαι σίγουρη ότι θα κάνει πολλά για την Ευρώπη και ειδικά για τη χώρα μας καθώς κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής, δέχτηκε να φωτογραφηθεί μπροστά από την πασίγνωστη άσπρη πλαστική καρέκλα - έμβλημα της σύγχρονης Ελλάδας. Σημειολογικά λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με έναν φιλέλλην. Να μας ζήσει.

Καρτ ποστάλ

4.
Στο μεταξύ αισθάνομαι πως έχω κάποια χρησιμότητα. Καθώς και μια μελαγχολία αδιαβρόχου.

Θα βρέξει, πιθανόν για πάντα.
Σαλεύει η πόλη κάτω απ' τα κουρέλια.
Θα ψηλώσουν οι τοίχοι, θα πρασινίσουν
τα νομίσματα. Θα βρέξει.

(Ένοχος,
σύρριζα στην Ιστορία
ο ελάχιστος περιπατητής περπατώ
προοπτικά,
και μειώνομαι.)


14.
Πρόσφυγας της Τετάρτης προς την Πέμπτη. Δεν θα μάθω ποτέ τίποτα. Κι όμως. Κάποιος, πιο τρομαγμένος, ξέρω, αδιάκοπα, κρύβει σημάδια και μισά μηνύματα. Ανέλπιδα. Καθώς τον πηγαίνουν για θάνατο. Ή για γέννηση.

Κάποτε νυχτώνει στ' αλήθεια.
Απλώνει το μαύρο στις φλέβες. Τότε,
για λίγο, από σφυγμό σε σφυγμό
γράφονται και σβήνουν
παλιοί στίχοι θαμποί
χωρίς λόγο, χωρίς λόγια πια
σα μουσική στον καθρέφτη, σαν
τεθλιμμένοι συγγενείς.


Παυλίνα Παμπούδη, "Καρτ ποστάλ", 1980

Για τις αϋπνίες

Εγώ αϋπνίες δεν έχω αλλά έχω παρατηρήσει ότι το Lipton Goodnight (multi fusion με ηρεμιστικά βότανα) με αφήνει ξερή! Το πίνω στις 9.30 το βράδυ - για να μην πίνω καφέδες και τσάγια βραδιάτικα και τσιτώνουν τα νεύρα μου - και γύρω στις 10.30 αρχίζω τα χασμουρητά. Έντεκα η ώρα βλέπω όνειρα κιόλας. Χα!
Ζζζζζ....

Μεζεδάκια

Δείτε οπωσδήποτε το φοβερό βίντεο που ανέβασε ο γνωστός Γάτος για ένα σκυλί που σώζει τη ζωή ενός άλλου σκυλιού!

Ένα ακόμα ωραίο ποστ που διάβασα σήμερα είναι του Έντεκα, με 11 αυτοπροσωπογραφίες ζωγράφων.

Enjoy!

Tredy Freddy

Καινούριο περιοδικό! Check it out!

Trendy Freddy!

Νενικήκαμεν!!!

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας παραίτησης

Πάει πάνω από ένας μήνας που παραιτήθηκα από τη δουλειά. Την Παρασκευή που αποχώρησα, στις αρχές Σεπτέμβρη, ήθελα να επιστρέψω σπίτι και να γράψω ένα τεράστιο “ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ” με κόκκινη μπογιά στον τοίχο απέναντι από το σπίτι μου για να το βλέπω κάθε μέρα και να χαίρομαι. Η ανακούφιση που αισθάνθηκα όταν έκλεισα πίσω μου την πόρτα της τράπεζας στην οποία εργαζόμουν επί δέκα χρόνια, ήταν τεράστια.

Σαν τη συσσωρευμένη αγανάκτηση, θυμό και αηδία μέσα μου. Θυμό με όλους αυτούς τους ανύπαρκτους που ιδρώνουν για μια θεσούλα ελάχιστης εξουσίας χωρίς αντίκρυσμα (και η θέση και η εξουσία, καθώς το πόσο αναλώσιμοι είναι το ξέρουν και οι ίδιοι πολύ καλά). Γνώρισα, για παράδειγμα, ανθρώπους 25 και 27 χρονών, νέα παιδιά, που σαν μοναδικό, ημερήσιο καθήκον είχαν να τηλεφωνούν για τα ληξιπρόθεσμα (“Ναι; Ο κύριος Ρετζάι Κρίστο; Κοιτάξτε, αν δεν φέρετε τα πεντακόσια ευρώ για το δάνειο, θα φάτε εξώδικο!”) και να νομίζουν ότι είναι φοβεροί και τρομεροί. Να πουλάνε ύφος, μούρη και... εξουσία! Να συστήνονται ως “τραπεζικοί” ενώ στην ουσία ήταν τηλεφωνητές και τηλεφωνήτριες που δεν έχουν ιδέα από τραπεζικά! Να τη λένε σε άλλους συναδέλφους – που είχαν την ατυχία να απασχολούνται ως εξωτερικοί (ενοικιαζόμενοι) συνεργάτες – ως ανώτεροί τους! Οι τελευταίοι εργάτες της φάμπρικας πείθονται με το καρότο της ανέλιξης ότι είναι προσωπικά σημαντικοί, πορώνονται, έχουν πια λόγο να ελπίζουν ότι σε μία πενταετία θα τους αναγνωρίσουν - δίνοντάς τους καμιά τιμητική πλακέτα υποθέτω, γιατί οι αυξήσεις άνω του πληθωρισμού είναι άγνωστη έννοια στην τράπεζα όπου εργαζόμουν- την προσφορά τους! Έτσι βρέθηκα λοιπόν να δουλεύω ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν δύο, κυρίως, ιδιότητες: ήταν τόσο ηλίθιοι, όσο και αντιπαθητικοί. Και ο θυμός μου βεβαίως οφείλεται στο ότι αν δεν είχες αυτές τις ιδιότητες, δεν σου επέτρεπαν οι από πάνω να προχωρήσεις επ' ουδενί. Επ' ουδενί.

Αγανάκτησα να βλέπω καθημερινά τους ανθρώπους να γίνονται σκουπίδι και να αυτο-εξευτελίζονται για να “χτίσουν μια καριέρα”. Αγανάκτησα να βλέπω ανθρωπάκια να νομίζουν ότι γίνονται άνθρωποι αν καταφέρουν ποτέ να κάτσουν πίσω από ένα γραφείο. Αγανάκτησα με τις ρουφιανιές και τις μισές κουβέντες, τα υπονοούμενα ή ακόμα χειρότερα το “μα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, γλυκιά μου!” κι από πίσω να ανοίγει ο λάκκος. Η διπροσωπία, ένδειξη αν μη τι άλλο ανεντιμότητας, είναι το μοναδικό πράγμα που διαπίστωσα να ανταμείβεται από μία επιχείρηση, όπου αν μη τι άλλο πρέπει να είσαι έντιμος για να είσαι κατάλληλος, καθώς διαχειρίζεσαι ξένα λεφτά. Ξέρετε, αυτή η χαμογελαστή, γλοιώδης ανενετιμότητα, σε επίπεδο κορυφής κυρίως. Ο μεγαλοδιευθυντής που καταδέχτηκε να σε συναντήσει (γιατί πρέπει να δείχνει ότι είναι και προσηνής, ο καημένος) δεν έχει τίποτα ποτέ να πει σε επίπεδο ουσίας, παρά επαναλαμβάνει μονότονα πληρωμένες απαντήσεις – αποσπάσματα κάποιας κανονιστικής εγκυκλίου που αφορά το πρόβλημά σου - κι έξω απ' την πόρτα. Έτσι βρέθηκα λοιπόν να δουλεύω ανάμεσα σε ανθρωπάκια χωρίς ανάστημα, που άλλοτε χοροπηδούν σαν σκυλάκια – το θεωρούν, για παράδειγμα, τιμή τους (!!!) να φτιάξουν αυτοί τον καφέ του διευθυντή και σκοτώνονται να βρουν κουταλάκι στην κουζίνα πρώτοι, αυτοί!– κι άλλοτε σου δηλώνουν ότι κι αυτοί δεν το θέλουν αλλά είναι υποχρεωμένοι να σε ρουφιανέψουν γιατί τους το ζήτησαν – ένα νέο καθήκον που ούτε καν διανοούνται ότι μπορούν να αρνηθούν, καθώς είναι προφανές ότι είναι το μόνο που θα τους πάει μια μέρα ψηλά.

Ένα ιδανικό περιβάλλον εργασίας, όπως θα το δείτε να περιγράφεται σε όλες τις ιστοσελίδες των ελληνικών τραπεζών, όπου το να φεύγεις στην ώρα σου είναι επιλήψιμο ενώ το να δουλεύεις απλήρωτη ή υποχρεωτική υπερωρία όποτε του καυλώσει του κάθε προϊστάμενου, όχι. Κανένας φραγμός, κανένα όριο. Και καμία απολύτως αξιοκρατία. Ποτέ δεν επιβραβεύτηκα για τη δουλειά μου, με κανέναν τρόπο, ούτε ηθικά, ούτε υλικά. Και η στατιστική επιστήμη τουλάχιστον λέει ότι μέσα σε μία δεκαετία, προφανώς έκανα πολλά πράγματα καλά. Για την ακρίβεια, έπαιρνα κάθε χρόνο εξαιρετικές αξιολογήσεις. Λόγια, λόγια χωρίς ουσία. Και, να σας πω κι ένα μυστικό για να ξέρετε, την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε μια τράπεζα: οι τραπεζοϋπάλληλοι των καταστημάτων σήμερα είναι απλά διεκπεραιωτές χωρίς άλλα καθήκοντα. Έχουν παρέλθει πλέον οι εποχές που έλεγε κάποιος “ξέρω το διευθυντή στην τάδε τράπεζα, θα με βοηθήσει με το δάνειο”. Πάνε αυτά, ξεχάστε τα. Όλες μα όλες οι αποφάσεις σχετικά με δάνεια, κάρτες κλπ κλπ λαμβάνονται από πρόσωπα που δεν θα δείτε ποτέ, σε κάποια κεντρικά γραφεία. Οι υπάλληλοι, ανώτεροι ή κατώτεροι, απλά μαζεύουν τα χαρτιά και παρουσιάζουν γραπτώς την υπόθεσή σας σε κάποιο ανώτερο κλιμάκιο. Με άλλα λόγια, είτε σας εξυπηρετήσει ο τελευταίος υπάλληλος, είτε ο διευθυντής ενός καταστήματος, το ίδιο περιθώριο έχουν. Απλά, αν πάτε στον διευθυντή, εκείνος θα πασάρει μετά τη χαρτούρα στον υπάλληλο για να μπορέσει να συνεχίσει να σερφάρει ανενόχλητος στον ίντερνετ. Ο μοναδικός που μπορεί να έχει άποψη για τις συναλλαγές και εργασίες που εκτελεί είναι ο ταμίας. Μόνον.

Και βεβαίως, δεν είναι όλοι μαλάκες. Έκανα ένα πειραματάκι, έκατσα κι έγραψα πόσους ανθρώπους γνώρισα στην τράπεζα τα τελευταία δέκα χρόνια και οι οποίοι έχουν σήμερα το σεβασμό, τη συμπάθεια ή την αγάπη μου. Κατέληξα με καμιά δεκαριά ονόματα. Μόνο. Σταγόνες στον ωκεανό. Γνώρισα βεβαίως πολλά, έμαθα πράγματα κι όλα αυτά. Ήταν και η μονιμότητα, και η δεκαετία στην πλάτη κι ένας φόβος για το άγνωστο κλπ, όμως σκέφτηκα λίγο σαν να είχαν όλα τελειώσει και είπα “Στο τέλος της ζωής μου, δεν θα έχω ζήσει όπως εγώ θέλω αν μείνω κι άλλο εδώ”. Να κάνω και ν' ακούω πράγματα απολύτως βαρετά, να παίρνω τρεις κι εξήντα και να 'χω και τους μαλάκες στην καμπούρα μου. Η συντηρητική φωνή που λέει ότι “παντού τα ίδια είναι” και “κάτσε εκεί πέρα που είναι σταθερή δουλειά” κλπ κλπ, δε μου είναι άγνωστη. Την έχω κι εγώ μέσα μου, όπως μαθαίνουμε να την έχουμε μέσα μας όλοι, μετά από μερικά χρονάκια στην ελληνική αγορά εργασίας. Είπα όμως “όχι”. Ως εδώ. Έστω για τώρα, νενικήκαμεν.

Μπιγκ νιουζ

Ενημερώνω το κοινό ότι λόγω μετακόμισης, η σύνδεσή μου με το ίντερνετ αναμένεται να διακοπεί οσονούπω. Επανακάμπτουμε σύντομα (ελπίζω).

Φιλάκια φορ νάου.

(Όχι τίποτις άλλο, αλλά δεν θα σχολιάσω και τις εκλογές!)

Τα κλισέ των κλισέ μου σπάνε τα νεύρα

"Δεν χρωστάω σε κανέναν!" φωνάζει ο Γιώργος Παπανδρέου.
"Δεν χρωστάμε πουθενά" αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ.
"Το ΚΚΕ δεν χρωστάει σε κανέναν και τίποτα" ανέφερε η Παπαρήγα.
"Με ξέρετε και σας ξέρω, δεν χρωστάω πουθενά!" φώναξε και ο Καραμανλής.

Δηλαδή, δεν κατάλαβα, ο μόνος που χρωστάει σ' αυτή τη χώρα είμαι εγώ;!!

Σοβαρευτείτε, δηλαδή.

Παρατηρητικότητα

Πρόσεξε κανένας άλλος το συνεχές σπάσιμο μέσης του Παπανδρέου στο ντιμπέιτ των δύο ή μόνο εγώ;

Best of the best

Όποτε πιάνω να πω ένα ανέκδοτο, το κάνω σκ@τ@! Πάντα! Όχι ότι θυμάμαι και πολλά αλλά το χω παράπονο ρε γμτ... Όπως και να έχει, ένα από τα καλύτερα ανέκδοτα που έχω ακούσει (και που κάθε φορά που το σκέφτομαι γελάω - μα κάθε φορά λέμε!) είναι το εξής σύντομο μεζεδάκι:

Λέει ένας κουφός σ' ένα χαζό:
- Πόσο κάνει δύο κι ένα;
- Εεε, τέσσερα!
- Να τη φας και να 'ναι κρύα!, του απαντά ο κουφός.


Χαχαχαχαχα, αϊ στο καλό, γελάσαμε πάλι!

Λυσάξατε πια

Ορίστε η νέα γνωμοδότηση του Αρείου Πάγου για την ανωνυμία στο δίκτυο.

Ψυχο-ακουστικά παιχνίδια

Διαβάζω μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση για τα αποτελέσματα της μελέτης δύο επιστημόνων, που εξέτασαν την υπόγεια κρύπτη του αρχαίου νεκρομαντείου στον Αχέροντα ποταμό.

Ο υπόγειος θάλαμος στον οποίο οδηγούνταν όσοι επιθυμούσαν να έλθουν σε επαφή με τις ψυχές του κάτω κόσμου, είχε κατασκευαστεί έτσι ώστε να είναι σχεδόν απόλυτα ανηχοϊκός. Οι συνθήκες έλλειψης ήχου έχουν ιδιαίτερη ψυχική επιρροή στον άνθρωπο -- το άρθρο σημειώνει ότι στον πλέον σύγχρονο ανηχοϊκό θάλαμο του κόσμου, το ρεκόρ παραμονής είναι μόλις 33 λεπτά!

Η ουσία για μένα δεν είναι βεβαίως το πόσο σπουδαίοι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες που κατασκεύαζαν ανηχοϊκούς θαλάμους όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια και τα λοιπά, και τα λοιπά. Το ζουμί για μένα βρίσκεται στο ότι προκύπτει μία ακόμα απόδειξη για το πώς η θρησκεία στηρίχθηκε, από αρχαιοτάτων χρόνων, στην αυθυποβολή και στην τεχνητή συνθήκη.

Ένα άλλο παράδειγμα που έπεσε στην αντίληψή μου πρόσφατα είναι ότι στα Ελευσίνια μυστήρια, ο κυκεώνας που έπιναν οι μύστες για να έρθουν σε επαφή με το θείο στοιχείο, περιλάμβανε μολυσμένο κριθάρι. Σύμφωνα με τη wikipedia, οι μύκητες που αναπτύσσονταν στο σπόρο προκαλούσαν τις έντονες ψυχικές εμπειρίες που βίωναν οι συμμετέχοντες. Ακριβώς όπως οι σαμάνοι των αυτοχθόνων αμερικανικών πλυθησμών κατανάλωναν πεγιότ, έναν κάκτο πλούσιο σε μεσκαλίνη (το lsd της φύσης) για να έρθουν σε επαφή με τους θεούς τους.

Στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα πάντως, ένα ανάλογο αποτέλεσμα έκστασης και άλλων ψυχικών αντιδράσεων, επιτυγχάνεται όχι μόνο από τη χρήση και κατανάλωση ουσιών ή την αποχή από αυτές (η νηστεία μπορεί επίσης να προκαλέσει οράματα, ως γνωστόν) αλλά και με την ανάλογη διαμόρφωση του περιβάλλλοντος χώρου. Φανταστείτε ότι μπαίνετε θεονήστικοι από μέρες σε έναν υπόγειο επιμήκη θάλαμο, γεμάτο βαριά, θολωτά τόξα, που φωτίζεται μόνο από μερικές δάδες και όπου δεν ακούγεται κανένας απολύτως ήχος, ούτε καν η δική σας φωνή (ίσως μόνο ελάχιστα). Ε, τότε, όχι μόνο με τους νεκρούς απ' τον Άδη θα μιλούσατε, αλλά και με την ίδια την Περσεφόνη!

Πρωτοσέλιδο

Καπνός χωρίς φωτιά;

Με αφορμή το γεγονός ότι η φωτιά που ξεκίνησε προχθές στην Αττική -- και που σήμερα έχει κάψει σχεδόν 140.000 στρέμματα μέχρι στιγμής -- είχε αρχική εστία το χώρο όπου θα γινόταν το ΧΥΤΑ στο Γραμματικό, συζητιόταν πολύ η φήμη ότι τη φωτιά την έβαλαν οι κάτοικοι του Γραμματικού για να εμποδίσουν τη δημιουργία χώρου ταφής των απορριμάτων στο χωριό τους.

Ελπίζω να μη ζούμε σε μία κοινωνία με τ-ό-σ-ο βλάκες συμπολίτες.

Τα "Ζωνιανά των Κυκλάδων"

Διαβάστε εδώ για το μπάχαλο της Μυκόνου.

Ελληνική προσαρμογή

Μεζεδάκια

Δεκαπενταύγουστος και είμαι σπίτι -- ωραία! Κι από τον τόσο καιρό που έχω να γράψω, δεν είμαι βέβαιη τι θέλω να σχολιάσω πρώτα...

* Χριστοφοράκος, Ζίμενς και εκλογές είναι πλέον πασέ. Αντιθέτως πολύ ιν είναι ο θρησκευτικός τουρισμός. Διαβάζω στα Νέα ότι η Τήνος αποκτά σοβαρό ανταγωνισμό καθώς ανοίγουν στο κοινό οι χριστιανικές κατακόμβες της Μήλου, η οποία από κλασικό ζευγαρονήσι θα καταστεί πλέον προορισμός προσκυνητών. Το χρήμα θα ρεύσει άφθονο, υποψιάζομαι....

* Επιτέλους η μικρή Αθηνά Ωνάση, που ουδεμία σχέση έχει με το Ελλάντα (και πώς να αποκτήσει άλλωστε αφού τις λίγες φορές που έχει πατήσει το χρυσό της ποδαράκι στην πατρίδα του παππού της έχει έρθει αντιμέτωπη με υστερικούς αλλαλάζοντες αυτόχθονες που την αντιμετωπίζουν ως την τελευταία ενός εξωτικού είδους) αποφάσισε, λέει, να πουλήσει το Σκορπιό. Καλά θα κάνει. Σε καλή μεριά, Athina.

* Η οικονομία μαθαίνουμε ότι πάει σκ@τ@ αλλά αυτό δε χρειαζόταν να το ακούσουμε στις ειδήσεις. Από την άλλη, ανησυχητικά είναι τα νέα για την διά νόμου επιβολή του σεξ στο Αφγανιστάν. Έχουμε κάποιους ανατολίτες εδώ που θα γουστάρανε κάτι τέτοιο, αλλά ευτυχώς που ο εθνάρχης μας έβαλε στην πολιτισμένη ΕΟΚ. Έτσι, αν ψηφιζόταν μια παρόμοια διάταξη εδώ, θα ίσχυε εξίσου για γυναίκες και άντρες! Χα!

*Τέλος, θέλω να πω ότι πρέπει να είναι βασανιστικό να είσαι κέφαλος στη νότια Αφρική. Έβλεπα προχθές ένα ντοκυμαντέρ στο ΣΚΑΙ που έδειχνε τους κέφαλους που προσπαθούσαν να βγουν στον ανοιχτό ωκεανό για να αναπαραχθούν. Το τι τους συνέβαινε στο δρόμο ήταν κάτι το απίστευτο: στα μεγάλα βάθη τους επιτίθονταν καρχαρίες, στα μεσαία βάθη τους επιτίθονταν κροκόδειλοι και στον αφρό τους επιτίθονταν οι γλάροι!!! Νισάφι πια, έβαλα ένα πιάτο φαϊ να φάω και σπάραξα στο κλάμα.

* Και τώρα που το θυμήθηκα, αυτοί οι μεταφραστές των ντοκυμαντέρ του ΣΚΑΙ πρέπει να ζουν στη δική τους άγρια χώρα του μάλμπορο. Σε ένα άλλο ντοκυμαντέρ για τα έντομα και τον τρόπο που δομούν τις κοινωνίες τους, ο σπίκερ ανέφερε, σχεδόν ερεθισμένος: "Τα μυρμήγκια τάδε δεν θα διστάσουν να κομματιάσουν με λύσσα τα έτερα μυρμήγκια δείνα. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι αυτοκρατορίες χτίζονται με ποτάμια αίμα κι αυτό τα μυρμήγκια τάδε το ξέρουν καλά..." και άλλα παρόμοια. Κουλάρετε, λέμε.

Tim Minchin - Storm

O Tim Minchin, αυστραλός κωμικός και μουσικός, δίνει αυτή τη φοβερή παράσταση στο Λονδίνο. Φο-βε-ρό το Storm, ακούστε το όλο, ΕΔΩ.

Ο βασιλικός εφιάλτης

Δείτε το καταπληκτικό βιντεάκι εδώ.

Απόβαση στη Ραφήνα

Τι διαβάζω πάλι Θεέ μου; Τι;

Ιδού η είδηση ολόκληρη από το troktiko :

Παραλίγο να πνιγεί ο Γ. Παπανδρέου με κανό
Tο περιστατικό είναι αληθινό. Ο Γιώργος Παπανδρέου πήγε στον Μαραθώνα με έναν φρουρό του για να κάνει κωπηλασία-κανό. Είναι από τα αγαπημένα του. Μπήκε μέσα και έφυγε αλλά δεν γύρισε ποτέ! Χάθηκε και παραλίγο να πνιγεί. Ο φρουρός του ανησύχησε και κάλεσε το λιμενικό ενώ κάποιες πληροφορίες λένε ότι ενημερώθηκε ο πρωθυπουργός αφού ο Παπανδρέου είχε φθάσει με το κανό μεταξύ Ραφήνας-Ευβοιας. Σύμφωνα με την εφημερίδα "Παρόν", ένας ψαράς τον βρήκε και όταν ο Παπανδρέου του είπε:

- Βοήθεια είμαι ο Γ.Παπανδρέου

ο ψαράς του απάντησε:

- Ναι καλά σιγά μην είσαι ο Παπανδρέου!

Ο Ψαράς τον βοήθησε και τον περιέθαλψε μέχρι την ακτή ενώ υπάρχει και άλλη εκδοχή που λέει ότι τον περισυνέλεξε τον λιμενικό σώμα. Το θέμα σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα κρατήστηκε πετασφράγιστο μυστικό για ευνόητους λόγους!

Τι τα θες καλό μου, τα σπορ? Τι τα θες? Μήπως πήγαινες για απόβαση στη Ραφήνα;

Πόσες νύχτες θα κοιμηθείς πριν ξανάρθεις;

Ένα από τα πράγματα που απόλαυσα τις τελευταίες μέρες ήταν οι "Ξένες λέξεις" του Βασίλη Αλεξάκη. Το αγόρασα πριν χρόνια και το άφησα να σκονίζεται σ' ένα ράφι μέχρι που το ξανάπιασα στα χέρια μου σ' ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Κεφαλονιά. Το βιβλίο που κέρδισε το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος πριν μια πενταετία, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα μυθιστόρημα. Είναι μια Οδύσσεια ανάμεσα σε λέξεις γαλλικές, ελληνικές, αφρικάνικες, ένα ταξίδι ανακάλυψης, εξερεύνησης και επιστροφής.

Ο βασικός ήρωας έχει ακρετά κοινά με τον ίδιο τον Αλεξάκη (είναι συγγραφέας ελληνικής καταγωγής που ζει στο Παρίσι). Μια μέρα, κουρασμένος από τη ζωή του και την πνευματική του δραστηριότητα, αποφασίζει να μάθει μία γλώσσα αφρικάνικη, σαν αυτή που πίστευε ότι θα μιλούσε ο Ταρζάν, ήρωας των παιδικών του χρόνων, ή σαν αυτή που ήξερε ότι μιλούσαν κάποιοι μακρινοί, πεθαμένοι συγγενείς του, μετανάστες στο Μπανγκί της Αφρικής.

Η ιστορία της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας, που υπήρξε γαλλική αποικία για πάρα πολλά χρόνια, παρουσιάζεται χωρίς εξάρσεις και αφορισμούς, ως βασικός καμβάς του βιβλίου, πάνω στον οποίο χτυπά η καρδιά της Μπεάφρικα, τα σάνγκο. Μια γλώσσα ελλειπής, καθώς δεν διαθέτει ούτε γραπτά μνημεία, ούτε επαρκές λεξιλόγιο και η διδασκαλία της είναι απαγορευμένη στα σχολεία, με απόφαση της άλλοτε γαλλικής και άλλοτε κεντροαφρικανικής κυβέρνησης. Τα σάνγκο θεωρούνται "χυδαία", όπως κάποτε η δική μας "δημοτική" και η χρήση τους περιορίζεται στην προφορική επικοινωνία μεταξύ των Κεντροαφρικανών.

Αυτή τη γλώσσα αποφασίζει να μάθει ο ελληνογάλλος συγγραφέας. Γοητεύεται από τον εξωτισμό της, τη δομή της, τον ήχο της. Σε όλο το βιβλίο, τα σάνγκο πρωταγωνιστούν. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και οι κανόνες γραμματικής που αναλύονται καθώς παρακολουθούμε την πρόοδο του βασικού ήρωα, μας φέρνουν σε επαφή με μία άλλη αντίληψη για τη ζωή: στα σάνγκο δεν υπάρχει το ρήμα "έχω". Αντί αυτού χρησιμοποιούν το "είμαι". Δεν λένε "έχω ένα αυτοκίνητο", λένε "είμαι με ένα αυτοκίνητο". Πρώτο πολιτισμικό μικροσόκ. Άλλο παράδειγμα: όσες εκφράσεις συνδέονται με τις αισθήσεις και τις προτιμήσεις, αναφέρονται στο ανθρώπινο σώμα. Στα σάνγκο δεν λένε "μου αρέσεις". Λένε "αρέσεις στα μάτια μου". Μια φράση ακόμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος που λένε το δικό μας "Πότε θα σε ξαναδώ;". Η αντίστοιχη φράση στα σάνγκο είναι "Πόσες νύχτες θα κοιμηθείς πριν ξανάρθεις;".

Στην εξέλιξη του μυθιστορήματος ο ήρωας ταξιδεύει τελικά στο μυθικό του Μπανγκί κι έρχεται σε επαφή όχι μόνο με τα σάνγκο, αλλά και με ολόκληρο το σύστημα καταστολής της γλώσσας των Αφρικανών. Ο Αλεξάκης κρατά καλές ισορροπίες και δεν αποφεύγει να απομυθοποιήσει την Αφρική όπου χρειάζεται: εκτός από τη γλώσσα και τις πληγές που άφησε η γαλλική κυριαρχία στη χώρα, ο συγγραφέας αναφέρεται στις βιαιότητες των ίδιων των Αφρικανών σήμερα, αλλά και στις λαϊκές δοξασίες για τα λικούντου, τα κακά πνεύματα, τη μαγεία, τις μαγγανίες και όλα αυτά που κατασπαράζουν την καρδιά της Αφρικής.

Έχοντας διαβάσει αρκετά, κουραστικά μυθιστορήματα με ήρωες συγγραφείς και βασικό θέμα το περίφημο "ταξίδι μέσα από τις λέξεις", το μυθιστόρημα του Αλεξάκη ήταν μαγικό: οι τόσο ανοίκειες αφρικάνικες λέξεις του κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον, αλλά και τη φαντασία μου, μέχρι την τελευταία σελίδα.

***

Πληροφορίες για τα σάνγκο εδώ.
Το βιβλίο του Αλεξάκη εδώ.

Γκάγκα, γκέγκε;

Έτσι όπως φέρονται να έχουν γινεί οι συνθηματικές συνομιλίες μεταξύ των μελών του Συνδικάτου του Εγκλήματος, οι συνομιλούντες εμφανίζονται εντελώς γκάγκα.

Ιδού από το zougla.gr.

Χο χο.

Δρομολόγιο

Τις βλέπω συνεχώς. Το μεσημέρι πιο πολύ στα λεωφορεία, να σφίγγουν τις λαβές με τα χοντρόχερά τους, όρθιες, κοντά στην πόρτα, να κατέβουν. Φορούν κάτι λεπτά, χρυσά δαχτυλιδάκια, ένα σε κάθε δάχτυλο ή δύο-δύο μαζί. Φαίνεται να τις σφίγγουνε αυτά τα δαχτυλίδια, τους είναι πια μικρά κι αυτές το βλέπουν. Όμως, αν έκαναν πως αφαιρούσαν έστω κι ένα, θα 'σταζε ως κι απ' τα νύχια τους απορρυπαντικό. Κοιτούν χωρίς να βλέπουν, κρεβάτι ύπνου νοσταλγούν ή στρώμα νιότης; Γυρίζουν στα παιδιά τους, λέω, στον άντρα που έφεραν μαζί, στη λύπησή τους.

Είναι και οι άλλες, οι πιο έξυπνες, που λέει ο λαός. Μαλλιά κιτρινισμένα επίτηδες, στόμα πολύ βαμμένο, η πείνα τους κοιτά ψηλά, το 'χουν αποφασίσει: βρίσκονται εδώ να ταϊστούν για όσο δέρμα τρυφερό τούς έχει απομείνει. Έτσι στριμώχνουν τα πεσμένα τους βυζιά σε ντεκολτέ, βγάζουν τα μπούτια και τα μπράτσα τους στο κρύο, έτσι μου μοιάζουν όλες τους με μάγουλα γριάς ρυτιδιασμένα. Ποτέ τους δε χαμογελούν, γυναίκες ορθογώνιες, χρήσιμες θα 'ναι πάντα.

Είναι κι αυτές ωστόσο, αυτές που δεν ανέχομαι στο βλέμμα μου καθόλου. Κάθονται με την τσάντα τους προσεκτικά βαλμένη, στα γόνατά τους ακουμπούν τα όνειρά τους χρόνια, λέω γι αυτές τις στοργικές και τις σεμνά ντυμένες, τις ευσυγκίνητες γυναίκες στα πενήντα, όσες καβάτζωσαν παράνυφες τη λύπη, αυτές που δεν τολμώ ποτέ να πω πως αγαπώ γιατί δακρύζουν.

Δεν τους προσφέρω κάθισμα, καμιά τους δεν κοιτώ στα μάτια. Δεν έχουν μάτια πια αυτές, ολόκληρο το βλέμμα τους ολόγραμμα ενός άντρα, τολύπη, σύννεφο, τετράπαχη ευκαιρία, χαμένα χάδια, βάσανο, παρηγοριά και τύψεις. Η σωτηρία τους κι ο αφανισμός, μαζί, στο ίδιο βλέμμα.

Αν ξέρανε ποιες είναι, θα τις κοίταζα, λέω, και κατεβαίνω.

Another king is gone...

....................... R.I.P. .................................................

Ζήτω η Λήμνος!

Πολύ καλά έκαναν οι κάτοικοι της Λήμνου και φόρτωσαν τους ελεγκτές του ΣΔΟΕ σε καράβι πικρής επιστροφής! Τι πήγανε δλδ να δούνε; Αν εκεί πέρα πληρώνουνε τους φόρους; Και γιατί ; Για να τους επιστρέψουν τα λεφτά μέσω κοινωνικών παροχών όπως νοσοκομεία, που δεν έχουν, ακτοπλοϊκές συνδέσεις, που δεν έχουν, δρόμους, που δεν έχουν, και άλλα αυτονόητα πράγματα που επίσης δεν έχουν;

Φόρο στο φόρο;!!

Αν δεν κάνω λάθος, το τέλος κινητής τηλεφωνίας ΦΟΡΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΗΔΗ καθώς το ΦΠΑ στο λογαριασμό του κινητού υπολογίζεται στο συνολικό ποσό, το οποίο περιλαμβάνει το συγκεκριμένο τέλος. Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση με τα νέα μέτρα; Φορολογεί το φόρο; ΟΥΣΤ!!!

Τι ακριβώς θέλει η ΕΣΗΕΑ;

Μετά από κάτι βδομάδες που έχω να κάνω ποστάκι, επιστρέφω δριμύτερη μέχρι την επόμενη κρίση έλλειψης χρόνου!

Και τι έχω να πω για την επικαιρότητα; Ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Πέρα από αυτό, το γνωστό, τα πράγματα παραμένουν εξόχως εκνευριστικά. Για παράδειγμα, μείζον θέμα είναι το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου. Βοούν τα δελτία ειδήσεων, όπου οι δημοσιογράφοι αρέσκονται να ασχολούνται δημοσίως με τα του οίκου τους. Το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο, ότι μία ζημιογόνος επιχείρηση κλείνει, γίνεται αντικείμενο... απεργίας του κλάδου! Τι ακριβώς θέλει η ΕΣΗΕΑ από την κυβέρνηση; Να πάρουνε τους απολυμένους του Ελέυθερου Τύπου στο δημόσιο; Δεν καταλαβαίνω δλδ γιατί απήργησαν, και μάλιστα εν ριπή οφθαλμού, οι δημοσιογράφοι.

Και ναι μεν η εργοδοσία θα μπορούσε να δείξει σοβαρότερο κοινωνικό πρόσωπο δίνοντας χρόνο στους εργαζόμενους και όχι φέρνοντάς τους προ εκπλήξεων ή επιχειρώντας να πουλήσουν την εφημερίδα αντί να την κλείσουν, αλλά αυτά τα πράγματα συμβαίνουν κάθε μέρα σε δεκάδες κλάδους και δεν είδα να ιδρώνει το αυτάκι κανενός δημοσιογράφου.

Η ουσία βεβαίως είναι ότι κάτι τέτοιες εξελίξεις λειτουργούν για μία ακόμα φορά ως αφορμή για να ξεσκεπαστεί η χύτρα με τα σκατά και να πάρουμε όλοι μία ακόμα τζούρα για το τι γίνεται με τα διαπλεκόμενα. Λεξούλα παλιά αλλά διαχρονική. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο Κύρτσος πήγε στη Μπακογιάννη και της ζήτησε να τον αφήσει να πάρει αυτός την εφημερίδα (και όχι ο κουμπάρος της κύριος Τάδε - δεν συγκράτησα όνομα - και ο οποίος πούλησε αργότερα τον ΕΤ στους Αγγελόπουλους) κι εκείνος (ο Κύρτσος) θα "προστάτευε τη δημόσια εικόνα της". Αποδεικνύεται λοιπόν για μία ακόμα φορά πως νταβατζήδες, εταίρες και λοιπά τροπικά είδη ευδοκιμούν πλήρως στη χώρα μας. Θα φταίει το κλίμα.

Η Δικαιοσύνη λειτουργεί

..στην Αίγυπτο. Όπου ένας ζηλότυπος μεγιστάνας (επιχειρηματίας ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ) καταδικάστηκε σε θάνατο για ηθική αυτουργία στη δολοφονία της ερωμένης του...

Εντυπωσιακή είδηση για εμάς εδώ όπου ο καθένας πάει με τον παρά του και την κυρά του, ε;

Τριαντάφυλλα Κοζάνης

Πολύ ενδιαφέρουσα βρίσκω την είδηση για την παραγωγή ροδέλαιου στην Ελλάδα. Εκτός του ότι πρόκειται για χρυσωρυχείο, είναι μία πρώτη ακτίδα φωτός για καλλιέργειες πέραν της πορτοκαλιάς, της ελιάς, του καπνού και του βάμβακος. Προοδεύουμε.

Η ωραία είδηση εδώ.

Οδηγός Ευρωεκλογών

Το λοιπόν, τις ευρωεκλογές τα ίδια τα κόμματα τις έχουνε χεσμένες. Απόδειξη ότι δεν δεσμεύονται ότι οι εκλεγμένοι θα παραμείνουν τις Βρυξέλλες να "επιτελέσουν το έργο τους". Άποψή μου είναι ότι ο καθένας θέλει το μερίδιό του στην πίτα μόνο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης: η ΝΔ για να δείξει ότι δεν έχει τόόόσο μεγάλη φθορά, το ΠΑΣΟΚ για να δείξει ότι έχει "ρεύμα" και πάει για κυβέρνηση, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑΟΣ για να δείξουν ότι πρέπει να "τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της κρίσης", οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ για να δείξουν ότι πρέπει να γίνει στροφή προς το περιβάλλον και όλα αυτά... Όλοι λοιπόν για να δείξουν κάτι, όλοι για τις εντυπώσεις και κανένας για καμία ουσία...

Αντιθέτως, την ουσία πρέπει να τη βρούμε εμείς, οι ψηφοφόροι- θεματοφύλακες της δημοκρατίας, μη χε; ΟΚ.

Η ουσία είναι ότι πέρα από κάθε ατομική και συλλογική νοοτροπία, κάθε άνθρωπος προσαρμόζεται στο περιβάλλον που διαμορφώνουν οι ισχυροί γύρω του. Πιο απλά: οι έλληνες οδηγοί πάνε με διακόσια στην Αθηνών-Πατρών αλλά με 60 στην γερμανική άουτοστράντα, κυρίες. Όσο λοιπόν και να φταίει ατομικά ο κάθε έλληνας και ο κάθε ελληνάρας, η ουσιαστική ευθύνη ανήκει στην πολιτική ηγεσία των τελευταίων ΠΟΛΛΩΝ ετών που έχει διαμορφώσει / ξεσκίσει την κατάσταση σ' αυτή τη χώρα.

Παραδειγματάκια;
1. Παιδεία.
Τα περισσότερα σχολεία είναι ερίπεια. Οι καθηγητές είτε είναι γηραλέοι, ανεκπαίδευτοι συνδικαλιστές χωρίς καμία ευαισθησία για το λειτούργημά τους και το έμψυχο υλικό που περνάει κάθε μέρα από τα χέρια τους, είτε απλήρωτοι ωρομίσθιοι. Τα βιβλία είναι κακογραμμένα, η ύλη πολλή, το συστηματάκι εισαγωγής στα πανεπιστήμια τελείως λάθος, η παραπαιδεία απαραίτητη (ζήτω το ΠΑΣΟΚ, ζήτω, ζήτω! Και εξηγούμαι: όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, μέσα δεκαετίας του '80, φροντιστήριο έκαναν μόνο οι αδύναμοι μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου. Όταν έφτασα στην τρίτη Λυκείου και πήγα να γραφτώ σε ένα φροντιστήριο για να ρημάδια τα μαθηματικά που είχα στη δέσμη, μου είπαν ότι "άργησα". Και είχαν δίκιο. Μέσα σε μία δεκαετία το φροντιστήριο είχε γίνει απαραίτητο σε όλους και για όλα τα μαθήματα. Ακόμα και για τα Νέα Ελληνικά, την Ιστορία, την Κοινωνιολογία!!!). Τα υγιή παιδιά μισούν το σχολείο σήμερα κι αυτό είναι κατόρθωμα των υπουργών παιδείας. Κι ακόμα παραπέρα: πάρε πτυχίο- βγες στην ανεργία. Ποιος φταίει; Όχι εγώ, παιδιά.

2. Υγεία
ΙΚΑ; Νοσοκομεία; Ασφάλεια; Φακελάκια; Ράντζα; Εφημερίες; Ασθενοφόρα χωρίς εξοπλισμό; Νοσοκομεία χωρίς βαμβάκια; Μεταφορές από το ένα νοσηλευτικό ίδρυμα στο άλλο; Ουρές; Αναμονές πολύμηνες; Εξευτελισμός της αξιοπρέπειας και της αξίας της ανθρώπινης ζωής; Η απαξίωση των γιατρών; Καθαριότητα στα νοσοκομεία; Ποιος φταίει; Όχι εγώ, παιδιά.

Και κοίτα να δεις ρε φίλε μου, εγώ σκάω 200 ευρώ το μήνα για το ΙΚΑ κι άλλα τόσα ο εργοδότης μου, έτσι; Λέω λοιπόν, ότι αν έσκαγα όχι 400 αλλά 100 ευρώ το μήνα σε μια οποιαδήποτε ιδιωτική ασφάλεια, τηλεφωνάκι θα με παίρνανε κάθε πρωί "Πώς κοιμηθήκατε κυρία Μπάνσι μας; Μήπως δεν αισθάνεστε καλά; Να στείλουμε το ελικόπτερο να σας πάρει να σας μεταφέρει στο υπερσύγχρονο νοσοκομείο μας για ένα τσεκ-απ;". Για τέτοια περιποίηση μιλάμε. Τι αγοράζω με τα 400 μου ευρώ το μήνα ακριβώς; Τις πανάκριβες, υπεριτμημένες προμήθειες των νοσοκομείων που δεν έχουν ούτε γάζες; Τους μισθούς των ακριβοπλκηρωμένων διοικητών των νοσοκομείων - διορισμένοι κάθε φορά από το υπουργείο!!! - που συνήθως είναι άσχετοι με τον ιατρικό κλάδο; Ή τη σύνταξή μου;

3. Συντάξεις
Πόσο εξευτελισμένο και εξευτελιστικό μπορεί να είναι ένα κράτος που λέει στους ανθρώπους που μόχθησαν μία ζωή και ΚΑΤΕΒΑΛΛΑΝ κανονικά τις εισφορές τους στα ταμεία τους ότι δεν μπορεί σήμερα να καλύψει όχι μόνο την ιατρική τους περίθαλψη (εξετάσεις, φάρμακα κλπ) αλλά ούτε τις συντάξεις τους; Ποιος φταίει για το ΝΑΤ, το ΤΕΒΕ και τα λοιπά φαληρισμένα ταμεία; Όχι εγώ, πάντως. Ούτε οι ασφαλισμένοι, σίγουρο.

4. Οικονομία
Το γελοίο τηλεοπτικό σποτάκι περί φορολογικής συνείδησης είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχω δεχτεί σαν πολίτης. Ποιος φταίει που δεν πατάσσονται οι μεσάζοντες που φουσκώνουν τις τιμές των προϊόντων και οι μεγαλοκαρχαρίες που φοροδιαφεύγουν κατά δις ευρώ κάθε χρόνο; Ανήκω στα λεγόμενα υποζύγια- είμαι μισθωτή- και δεν μπορώ να κλέψω το κράτος. Αλλά αποδεικνύεται ότι τα λεφτά που δίνω πάνε σε τσέπες απατεώνων, ανθρώπων χωρίς καμία απολύτως συνείδηση, γι αυτό οι βασικοί τομείς της ζωής στην Ελλάδα είναι στα χάλια που είναι. Ποιος φταίει που μία τυρόπιτα κοστίζει 800 δραχμές κι ένας καφές ενάμιση χιλιάρικο; Ποιος φταίει που οι τράπεζες δεν υπακούν στους νόμους; Ποιος φταίει που ο μισθός μου με υποχρεώνει απλά να επιβιώνω και όχι να ζω; Ποιος φταίει που πλήρωσα νταβατζιλίκι 1 εκατομμύριο ευρώ για τη γιουροβίζιον και άλλα τόσα για την τελετή εγκαινείων (!!!) του νέου μουσείου της Ακρόπολης; Όχι εγώ πάντως.

5. Περιβάλλον - Καθημερινή ζωή
Ποιος φταίει που τα ποτάμια έχουν μετατραπεί σε λιμνάζοντα λύμματα, τα σκουπίδια βασιλεύουν στους δρόμους, τα πεζοδρόμια είναι σπασμένα ή γεμάτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, που σε κάθε δρόμο ξεφυτρώνουν διαφημιστικές ταμπέλες σαν αλλόκοσμοι φαλλοί, που δεν υπάρχει πουθενά χώρος να περάσει ένα παιδικό καρότσι, που τα δάση καίγονται κάθε χρόνο μαζί με τους ανθρώπους; Φταίνε όχι μόνο όσοι δεν εφαρμόζουν το νόμο, αλλά και όσοι δεν μεριμνούν γι αυτό. Το είπα στην αρχή του ποστ: στο εξωτερικό καθόμαστε κυρίες γιατί οι δομές / υπηρεσίες/ παροχές άλλων κρατών εμπνέουν σεβασμό. Εδώ μας παίρνει να κάνουμε κι αλλιώς. Ακριβώς γιατί η περιρρέουσα ατμόσφαιρά του "δεν τρέχει τίποτα - είμαι εγώ και η πάρτη μου" επιβεβαιώνεται από την πολιτική κατάσταση εδώ στην Ελλάδα (ναι, ναι, τη χώρα του φωτός λέμε).

Αυτοί είναι μερικοί από τους τομείς για τους οποίους επιλέγονται / εκλέγονται οι πολιτικοί. Είναι στα καθήκοντά τους, είναι μέρος της δουλειάς τους. Δεν μπαίνω σε εξοπλισμούς, αγροτική πολιτική, μεταναστευτική πολιτική, φυλακές, ναρκωτικά, φασισμό της Εκκλησίας και τα ρέστα. Θα ξημερώσουμε.

Και πάνω σε όλα αυτά, οι εκλεγμένοι φωστήρες όχι μόνο έχουν προδώσει ολοκληρωτικά τις προσδκοίες μου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που ψηφίζω, αλλά επιπλέον έχουν φορτώσει τη χώρα και εμένα προσωπικά με δυσβάσταχτα χρέη και μία αδιάλλειπτη αίσθηση ντροπής. Τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι αυθαίρετες βίλες και παρανομίες, η συγκάλυψη, οι υποκλοπές, τα ομόλογα των δημοσίων ταμείων, οι ανεύθυνοι και ασυνείδητοι υπουργοί και λοιποί ιθύνοντες, ο Γερμανός, ο ΟΤΕ, τα φαληρισμένα μονοπώλια (αλήθεια, πώς φαληρίζει ένα μονοπώλιο;;;; Π.χ. ΟΣΕ, Ολυμπιακή, και τα λοιπά. Ε, πώς;;!) είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Η λεγόμενη "νοοτροπία του Έλληνα" είναι τόσο ελαστική που θα συγχωρούσε άνετα τα παραπάνω κερασάκια αν κάνανε έστω καλά το καθήκον τους όλοι αυτοί. Τη δουλειά την οποία τους αναθέσαμε με όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών. Αλλά ούτε αυτό συμβαίνει. Ούτε αυτό. Το μόνο που συμβαίνει είναι να ζητάνε ψήφο και υποστήριξη, όλοι αυτοί που στον πολύ ελεύθερο χρόνο τους αρέσκονται να πετάνε λάσπη ο ένας στον άλλο και στις κρίσιμες στιγμές (τύπου "εκλογές") να πετάνε λάσπη στα μάτια μου για να μη βλέπω.

Δεν έχω να προτείνω λύση, εκτός ίσως από μία επιτυχημένη πυρηνική δοκιμή που θα ισοπέδωνε τη χώρα, για να ξαναχτιστεί απ' την αρχή. Κι αν ακούγομαι μηδενίστρια, το λέω ευθέως, είμαι. Δεν μου άφησαν επιλογή.

Α, ναι, θα πάω για μπάνιο την Κυριακή των εκλογών. Θα έχει καλό καιρό, άκουσα.

Athens Video Art Festival

Κι αφού είπα για video στο προηγούμενο ποστ, να πω ότι το φετινό Video Art Festival που έγινε στο Γκάζι, ήταν υπέροχο!

Ενδιαφέρουσες εγκαταστάσεις, καλοδουλεμένες ψηφιακές φωτογραφίες, ωραίες μουσικές κι ένα χορταστικό αφιέρωμα στον γκουρού της video art, Nam June Paik. Επίσης, με χαρά είδα ότι οι ελληνικές συμμετοχές ήταν πολλές και εφάμιλλες των ξένων.

Εντύπωση μου έκαναν τα βίντεο "Ahab One View" (Helmut Uhlig /Γερμανία), το "Cohabitations" (Cogitore Clement / Γαλλία), το "Draw the curtains" (Αγγελική Βρεττού / Ελλάδα), το "Portraits of New York" (Breixo Viejo / Ισπανία) και τόσα άλλα...

Ενδιαφέρον είχε το installation των Καραμανλή Ορέστη και Ρόκου Στέφανου με τίτλο Imago Dixit: ένα εικαστικό κρεμασμένο στον τοίχο ήταν συνδεδεμένο με αισθητήρες και ηχεία. Όταν ακουμπούσες το έργο είχες κάποια ηχητική "αντίδραση" στο άγγιγμά σου...

Μου άρεσε επίσης και το έργο της Μάρως Γορανίτου με τίτλο "Υπάρχοντα" (χώρα συμμετοχής U.K.) η οποία χρησιμοποίησε τις παλιές σωλήνες γκαζιού για να απλώσει τα διάφορα παραφερνάλιά της (ρούχα κυρίως) και να κατασκευάσει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τις αναμνήσεις και το χρόνο.

Το "Samplingplong" του γερμανού Niehage Jorg είχε μια ιδιαίτερη γοητεία. Τα ηλεκτρονικά του σκουπίδια (βαλβίδες, καλώδια, ένας ηλεκτρονόμος κλπ) συνδέθηκαν σε ένα μεγάλο πάνελ υπολογιστή και με μία κίνηση του ποντικιού μετατρέπονταν σε αλληλεπιδραστικά όργανα αυτοσχεδιασμού.

Στον τομέα της ψηφιακής φωτογραφίας, οι ελληνικές συμμετοχές ήταν, κατά τη γνώμη μου πάντα, οι πιο σημαντικές. Ο Αδάμ Μαρτινάκης με το έργο του "Crystal Nightmare", ο Λευτέρης (Lelon) Κουλώνης με το "Less is More", η Αγγελική Μαλακασιώτη με το "No one. Never. Nowhere", o Στάθης Φλώρος με το "Connecting ...or? "... Πολύ βεβαίως μου άρεσε και το έργο της ρωσσίδας Vasilina Popova, με τίτλο "Harassment" και δεν μπορώ να μην το πω )))

Από web art και performance art δεν είδα πολλά πράγματα. Δυστυχώς έχασα και τη robotic art performance με τίτλο "Grace State Machines" όπου δύο ρομποτικές κατασκευές, συνδεδεμένες με αισθητήρες πάνω στο σώμα μίας χορεύτριας, αναπαριστούσαν τις κινήσεις της... Όπως επίσης δεν παρακολούθησα και κανένα ακαδημαϊκό αφιέρωμα λόγω έλλειψης χρόνου δυστυχώς...

Τέλος, τα έργα του Κορεάτη Πάικ, που δημιούργησε ήδη από τη δεκαετία του '60, μπορεί σήμερα να φαντάζουν ξεπερασμένα μ' αυτά τα λέιζερ να παίζουν στις οθόνες και όλα αυτά, δείτε όμως ένα ελάχιστο δείγμα της συνεργασίας του με την τσελίστρια Charlotte Moorman εδώ.

Τι ωραίος κόσμος αναπνέει στην Τεχνόπολη! Φρέσκα πρόσωπα, ανήσυχα και ζωντανά. Ενίοτε ξαπλωμένα στα μαξιλάρακια να παρακολουθούν video art και animation μέσα στις παλιές εγκαταστάσεις ενός εργοστασίου γκαζιού... Χαλαρά και όμορφα. Η ίδια η Τεχνόπολη, με τους παλιούς βιομηχανικούς της χώρους και τις νέες αίθουσες που έχουν προστεθεί στο πίσω μέρος, θα μπορούσε να είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα αν δεν είχαμε μία συγκεκριμένη ιδέα για το πώς πρέπει να είναι τα μουσεία σύγχρονης τέχνης.

(Ρεπορτάζ τέλος. Όσοι δεν πήγατε, ελπίζω να σας έπεισα να πάτε του χρόνου!!)

World Builder

Καθώς απουσιάζαμε για καιρό, βρίσκουμε σήμερα την ευκαιρία να κάνουμε μικροπόστ - μικρομεζεδάκια ))

Εδώ, για παράδειγμα είναι ένα καταπληκτικό, βραβευμένο βίντεο που μου έστειλαν πρόσφατα. Πρόκειται για έναν άντρα που χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο για την αγαπημένη του χρησιμοποιώντας ολογράμματα...

Η απόδειξη

Η απόδειξη ότι ο Σάκης είναι θεός είναι ότι με αυτό το άνοστο και άγευστο τραγουδάκι που του δώσανε, κατετάγη στην έβδομη θέση.

Way to go, Sakis!

Τα ευρωψηφοδέλτια

Προσωπικώς ουδόλως με ενδιαφέρουν τα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών. Δηλαδή, τι; Είδα κι απόειδα να ξεφορτωθώ ορισμένους και να τους στείλω διακοπάς εις τας Ευρώπας δια της ψήφου μου, κι από την άλλη μου τους ξανακουβαλάνε πίσω με την πρώτη ευκαιρία για να σώσουνε τον τόπο; Βρε ουστ!

"Σας άφησα μήνυμα"

Εμπρός, εμπρός με ακούτε; Εμπρός
από μακριά τηλεφωνώ. Δεν ακούγομαι
τι, ξεφορτίστηκε η απόσταση;
Από κινητό διάστημα μιλάτε;
Να ξαναπατήσω το μηδέν; Κι άλλο;
Με ακούτε τώρα;
Ναι μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα; Τον ουρανό
αυτόν μου έχουν δώσει. Δεν είναι κει;
Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της
είδα στον ύπνο μου ότι πέθανε κι εγώ
μικρό παιδί κατουρημένο γοερά
μούσκεμα ο φόβος ως απάνω
κι ακόμα να στεγνώσει.

Να 'ρθει να τον αλλάξει.

Αν δεν μπορέσει, της λέτε ακόμα ότι
ωρίμασε εκείνη η παλιά φοβέρα της
πως θα με φάει ο γέρος αν δεν τελειώσω
το φαγητό μου.

Ωρίμασε, έγινα γεύμα γήρατος.
Όχι σε ταβερνάκι ονείρου.
Σε κάποιο λαϊκό μαγέρικο που άνοιξε
ο καθρέφτης.

***

Κική Δημουλά
Ήχος απομακρύνσεων
Ίκαρος, 2001

"Στη γαλαρία"

Αν μία οποιαδήποτε καχεκτική, φυματική αμαζόνα, καθισμένη πάνω σε ένα ταλαντευόμενο άλογο, μπροστά σε ένα άπληστο κοινό και σ' ένα σκληρό αφεντικό που κουνά χωρίς διακοπή το μαστίγιό του, έκανε γύρους χωρίς σταματημό μήνες ολόκληρους πάνω στην πλατεία του τσίρκου... Αν τρανταζόταν πάνω στο άλογο, σκόρπιζε φιλιά, έσπαζε τη μέση της κι αν το θέαμα αυτό συνεχιζόταν μέσα στα ασταμάτητα βουητά της ορχήστρας και των ανεμιστήρων κι ολοένα προχωρούσε στο ανοιχτό και σκοτεινό μέλλον με χειροκροτήματα που σβήνουν και πάλι ζωντανεύουν ζωηρά - ίσως τότε να ορμούσε κάποιος νεαρός από τη γαλαρία, να δρασκελούσε τη μακριά σκάλα και φτάνοντας στην πλατεία να κραύγαζε "Σταματήστε!". Κι όλα αυτά ανάμεσα σε σαλπίσματα ταιριασμένα με την ορχήστρα.

Αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι. Μια ωραία κυρία, λευκή και ρόδινη, ξεπετιέται από τα παραπετάσματα που ανοίγουν μπροστά της περήφανοι υπηρέτες. Ο διευθυντής, ζητώντας τη ματιά της γεμάτος τρυφερή αφοσίωση, την πλησιάζει με μία ζωώδη κίνηση, την βάζει να καθίσει στο ψαρί άλογο, σα να 'ταν η πιο αγαπημένη του εγγονή που πάει σε επικίνδυνο ταξίδι. Διστάζει να δώσει το χτύπημα για την εκκίνηση, μα τελικά, κυριαρχώντας στον εαυτό του, δίνει το χτύπημα. Τρέχει κοντά στο άλογο με το στόμα ανοιχτό. Με βλέμμα που πετάει σπίθες παρακολουθεί τα πηδήματα της αμαζόνας. Δεν μπορεί να συλλάβει την άπιαστη τέχνη της. Με εγγλέζικα παραγγέλματα προσπαθεί να την προειδοποιεί. Τους βοηθούς που κρατούν τους κρίκους, τους φωνάζει άγρια να 'ναι προσεκτικοί. Λίγο πριν απ' το salto mortale εξορκίζει με υψωμένα χέρια την ορχήστρα να σταματήσει το παίξιμο. Τελικά σηκώνει τη μικρή από το άλογο που τρέμει, της δίνει φιλήματα στα δύο μάγουλα και βρίσκει κάθε επιδοκιμασία του κοινού όχι ικανοποιητική, ενώ αυτή στηριγμένη πάνω του, στα άκρα των ποδιών, κυκλωμένη από σκόνη, με ανοιχτά τα μπράτσα και με το κεφάλι προς τα πίσω θέλει να μοιραστεί την ευτυχία της με όλο το τσίρκο - μια λοιπόν που τα πράγματα είναι έτσι, ο νεαρός της γαλαρίας γέρνει κι ακουμπά το πρόσωπό του πάνω στα κάγκελα και στο τέλος της παράστασης, βυθισμένος σ' ένα φοβερό όνειρο, κλαίει χωρίς να ξέρει το λόγο.

Το κείμενο αυτό το αγαπώ πολύ. Το έχω τυπωμένο στο πορτοφόλι μου και του ρίχνω συχνά κλεφτές ματιές, στο λεωφορείο ή και στο γραφείο καμιά φορά. Το έγραψε ο Κάφκα. Το μετάφρασε ο Κώστα Προκοπίου - εκδόσεις Γράμματα.

Πάρε κόσμε!!!

Προ ολίγου μου τηελφώνησαν από το νουμεράκι 2311805300 και άκουσα ένα ηχογραφημένο μήνυμα ότι κέρδισα εντελώς δωρεάν μια μεζονέτα 94 τ.μ. στη Χαλκιδική με 2 τζάκια, πάρκιν, κήπο και θέα από "τον Όλυμπο μέχρι τη Σκόπελο".

Εχω να σφουγγαρίσω κάτι μέρες έτσι είπα να μην πέσω κάτω απ' τα γέλια. Αντ' αυτού, πάτησα το 1 για "περισσοτερες πληροφορίες". Βγήκε μια κυριούλα που μου είπε ότι τηλεφωνεί από την κατασκευαστική "Α.Μυστακίδου και Σία Ο.Ε." ή αλλιώς "Octopus Τεχνική Κατασκευαστική" και ότι μπορώ να λάβω μέρος στην κλήρωση (Τι;! Δεν κέρδισα ήδη;;;)αρκεί να πάρω τηλέφωνο στο 9011409900 και να δώσω κάποια "τυπικά στοιχεία" κι έναν κωδικό με τον οποίο θα συμμετέχω στην κλήρωση του μεγάλου δώρου (ΟΕΟ!).

-Σάιτ στο ίντερνετ έχετε; τη ρωτάω.
-Βε βαίως, μου λέει. Ντάμπλγιου, ντάμπλγιου, ντάμπλγιου τελεία, οκτάπους τελεία τζι αρ".
- A, της λέω, αυτό βγάζει αλλού.
- Τι αλλού; μου λέει.
- Βγάζει στο total store, της λέω, μάλλον έχετε ιό. Να το κοιτάξετε.
- Δεν ξέρω τι μου λέτε, μου απαντά.

Χαιρετηθήκαμε και ξεχύθηκα στο γούγλη για να αλιεύσω την αναμενόμενη απάτη εδώ.

Η δική μου απορία είναι πώς η απάτη αυτη εξακολουθεί να υφίσταται από τον Νοέμβριο που αποκαλύφθηκε μέχρι τώρα!!

Όταν έχει σημασία το ταλέντο...

Μια μάλλον άσχημη, πρόωρα γερασμένη, ταπεινή επαρχιώτισσα, τους αφήνει όλους μάρμαρο με τη θεϊκή φωνή της στο βρετανικό τάλεντ σόου "Britain's got talent". Το όνομά της είναι Σούζαν Μπόιλ, είναι γεροντοκόρη και μένει στο πατρικό της μαζί με μία γάτα, μετά το θάνατο της μητέρας της, διαβάζω εδώ.

Το απίστευτο βίντεο της εκπομπής, που έχει ήδη χτυπήσει σχεδόν σαράντα εκατομμύρια επισκέψεις, το βλέπετε εδώ.

Οι κριτές, ενώ είναι ειρωνικοί και ξινοί στην αρχή, μένουν με το στόμα ανοιχτό όταν η Σούζαν αρχίζει να τραγουδάει. Την πέρασαν πανηγυρικά στον επόμενο γύρο και σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους στην Ελλάδα, δεν έκαναν κανένα σχόλιο του στυλ "πρέπει να αδυνατίσεις όμως" ή κάτι ανάλογο.

Χαίρομαι που σε κάποια τάλεντ σόου, το ταλέντο έχει σημασία και όχι οι ωραίοι κώλοι και το στήσιμο στη σκηνή. Η Μπόιλ έχει κλείσει ήδη ένα μέγα-συμβόλαιο και σύντομα θα απολαύσουμε τη φωνή της και ηχογραφημένη. Εδώ, αντιθέτως, τους προετοιμάζουν καταλλήλως για τις πίστες... Και δικαίως, θα μου πείτε.

Η μεγαλύτερη ληστεία του αιώνα

Έξυπνα όπλα για όλους τους βλάκες

Ακούω (στον Σκάι) ότι στη Γερμανία συζητούν τη λήψη νέων μέτρων κατά της παράνομης οπλοχρησίας μετά το τραγικό περιστατικό σε σχολείο της χώρας με τελικό απολογισμό 17 νεκρούς.

Ένα από τα μέτρα που συζητούν αφορά στη χρήση των λεγόμενων "έξυπνων όπλων": πρόκειται για όπλα που διαθέτουν δικλείδες ασφαλείας όπως την αναγνώριση των δακτυλικών αποτυπωμάτων του χρήστη ή την εισαγωγή κωδικού για την ενεργοποίηση των όπλων. Αν δηλαδή, το όπλο βρεθεί σε χέρια άλλα από αυτά του νόμιμου ιδιοκτήτη, κλειδώνει και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν αισθάνομαι καλύτερα με όλα αυτά τα μέτρα. Αφ' ενός γιατί πολλοί έχουν άδειες οπλοφορίας και κανείς δεν εγγυάται για την ορθή τους χρήση. Αφ' ετέρου γιατί δεν μπορούμε να εναποθέσουμε την ασφάλειά μας στην ...τεχνολογία. Λες και δεν θα βρεθεί ο τρόπος να απασφαλίζουν και τα "έξυπνα όπλα" ή λες και θα μας σώσει ένα pin...

Το σαφές και αυτονόητο που πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις είναι να αντιμετωπίσουν τις αιτίες που γεννούν την τυφλή βία τέτοιου είδους - τον ρατσισμό, την αποξένωση, την ανεργία - και να μεριμνήσουν για την για την ψυχική υγεία των πολιτών. Τα έξυπνα όπλα, τα pin και όλα αυτά ακόμα κι αν εφαρμοστούν, θα καταφέρουν απλώς να μεταμορφώσουν τη βία, όχι να τη μειώσουν. Αντί για περίστροφα θα παίρνουν μαχαίρια. Απλό.

Η Έννοια Των Τοξικών Ομολογιακών Αποβλήτων

Κυκλοφορεί ευρέως στο δίκτυο η παρακάτω παραβολή:

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΩΝ ΤΟΞΙΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ

Η ΧΑΪΝΤΙ είναι ιδιοκτήτρια ενός μπαρ στο Βερολίνο. Προκειμένου να αυξήσει τις πωλήσεις της, αποφασίζει να επιτρέψει στους πιστούς της πελάτες -οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι άνεργοι αλκοολικοί- να πίνουν όσο θέλουν τώρα και να πληρώνουν αργότερα. Οποτε έχουν και όπως μπορούν. Η ίδια καταγράφει λεπτομερώς όλα τα ποτά που καταναλώνονται σε λογιστικά βιβλία και έτσι, με αυτόν τον τρόπο, ουσιαστικά, χορηγεί δάνεια στους πελάτες της.

ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ πολύ γρήγορα αυτό το «σύστημα της Χάιντι» γίνεται γνωστό και πολύς κόσμος αρχίζει να πλημμυρίζει το ωραίο της μπαράκι. Εκμεταλλευόμενη την ελευθερία που νιώθουν οι πελάτες, τώρα που εκείνη τους απάλλαξε από το βάρος της άμεσης πληρωμής, η Χάιντι αυξάνει τις τιμές του κρασιού και της μπύρας, που είναι τα ποτά που καταναλώνονται περισσότερο. Ο όγκος των πωλήσεών της,βεβαίως, αυξάνεται θεαματικά.

ΕΝΑΣ νέος και δυναμικός σύμβουλος πελατών σε μια τοπική τράπεζα, αναγνωρίζει ως μελλοντικά πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της επιχείρησης το ποσό που θα προκύψει από την αποπληρωμή της πίστωσης που παίρνουν οι πελάτες και αυξάνει το δανειοληπτικό όριο της Χάιντι. Δεν έχει, ο τραπεζικός σύμβουλος, κανέναν λόγο ανησυχίας, καθ' ότι υπάρχουν ως εγγύηση τα ίδια τα χρέη των αλκοολικών. Στα κεντρικά γραφεία της τράπεζας, ειδικοί τραπεζικοί μετατρέπουν αυτό το περιουσιακό στοιχείο σε τραπεζικά προϊόντα με τις ονομασίες «Πιοτ-ομόλογα», «Αλκ-ομόλογα» και «Εμετ-ομόλογα». Αυτά τα προϊόντα εμπορεύονται κατόπιν στις παγκόσμιες αγορές. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι σημαίνουν αυτές οι... περίεργες ονομασίες των ομολόγων και με ποιο τρόπο αυτά είναι εγγυημένα. Ομως, καθώς οι τιμές τους αυξάνονται διαρκώς, μεγαλώνει η ζήτησή τους και γίνονται μπεστ-σέλερ τραπεζικά προϊόντα.

ΜΙΑ μέρα, παρ' όλο που οι τιμές συνεχώς ανεβαίνουν, ένα στέλεχος της τράπεζας, με ειδικότητα σε θέματα «μάνατζμεντ ρίσκου», αποφασίζει και η απόφασή του γίνεται δεκτή, ότι ήρθε καιρός,σιγά-σιγά, η τράπεζα να αρχίσει να απαιτεί την αποπληρωμή των
χρεών που συσσωρεύτηκαν από τους πότες στο μπαρ της Χάιντι. Ομως, οι αλκοολικοί άνεργοι αδυνατούν, βεβαίως, να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, αφού είναι άνεργοι
οι άνθρωποι, κάτι που δεν έκρυψαν ποτέ, ούτε από τη Χάιντι, ούτε από τους τραπεζίτες. Ταυτόχρονα και ως συνέπεια αυτού, η Χάιντι δεν μπορεί να είναι συνεπής προς τις δανειακές της υποχρεώσεις και κηρύττει χρεωκοπία.

ΤΟ «Ποτ-ομόλογο» και το «Αλκ-ομόλογο» χάνουν το 95% της αξίας τους. Το «Εμετ-ομόλογο»
πάει λίγο καλύτερα και πέφτει μόνον κατά 80%. Οι προμηθευτές του μπαρ της Χάιντι είχαν δώσει στην πελάτισσά τους, τον καιρό που όλα ήταν καλά κι ωραία, πολύ ελαστικούς όρους για την αποπληρωμή των χρεών της προς αυτούς, αλλά έχοντας επενδύσει και οι ίδιοι σε αυτά τα τραπεζικά ομόλογα, είναι τώρα μπροστά σε μια νέα, διαφορετική κατάσταση. Ο προμηθευτής των κρασιών χρεωκοπεί και εκείνος που της πουλούσε μπύρες εξαγοράζεται από έναν ανταγωνιστή του. Η τράπεζα, έπειτα από μαραθώνιες και δραματικές διαβουλεύσεις όλων των πολιτικών κομμάτων, σώζεται με γενναία χρηματική ένεση από το κράτος, το οποίο αποφασίζεται να βρει τους πόρους αυτούς από έναν καινούργιο φόρο, που θα βαραίνει μόνον εκείνους που δεν καταναλώνουν
αλκοόλ.

Καταλάβατε τώρα;;;

Βιβλιομαχία Νάμπερ Του

Στην Κύπρο αυτή τη φορά, για τι άλλο; Για τα βιβλία της ιστορίας ποιυ διδάσκονται στα σχολεία... Και η Εκκλησία φυσικά πανταχού παρούσα, θιγόμενη και εξαπτόμενη...

Το άρθρο του Ν. Χασαπόπουλου εδώ. .
Λένε πάντως πως αυτή η ιστορία με την ιστορία θα ξανα-μετακυλιστεί κι εδώ...

Busy bee

Well, πρέπει να παραδεχτώ ότι τον τελευταίο καιρό είμαι κομματάκι πηγμένη...

Το πολύ καλό νέο πάντως είναι ότι τελείωσε ο βαρετός, κρυόκαρδος χειμώνας!!!

I'm loving it!

Guitar, guitar, guitarrrrrrrrrrr
Come to my boudoirrrrrrrrrrrrrr

by Peter Nalitch!!

Have a niiiiiiiiiiiiice weekend!

Πρωταπριλιά - Ημέρα Κουκουλοφορίας

Και βεβαίως, ιδού το σχετικό μπλογκ.

Ρίξτε προτάσεις και δηλώστε συμμετοχή!

Η φύρα πάντα στον αφρό;

Αφορμή το αποψινό δελτίο ειδήσεων στο Άλτερ με τον Νίκο Χατζηνικολάου.

Το ερώτημα: ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία δίνετε βήμα στους πολιτικούς κάθε κόμματος, αγαπητέ δημοσιογράφε;

Απόψε, καλεσμένοι πολιτικοί στο δελτίο ήταν ο Βασίλης Μαγγίνας και ο Χρήστος Παπουτσής.

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;

Μήπως ο κύριος Μαγγίνας είναι ο υπουργός Απασχόλησης που διόρισε την κορούλα του στον ΟΤΕ εκτός ΑΣΕΠ, αυτός που απασχολούσε παράνομα Ινδούς εργάτες και αυτός που είχε μία ωραία βίλα δηλωμένη ως "αναψυκτήριο";;;

Μήπως ο κύριος Παπουτσης είναι ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας που τη νύχτα που βούλιαξε το Σάμινα δεν μερίμνησε για την απογείωση των Σούπερ Πούμα ελικοπτέρων (που επίσης υπάγονταν στον υπουργείο του και καθηλώθηκαν στο έδαφος λόγω... γραφειοκρατικών θεμάτων) με αποτέλεσμα να μην αποτραπεί ο θάνατος τόσων ανθρώπων, ενώ ο ίδιος πέταξε με το προαναφερθέν ελικόπτερο την επόμενη μέρα στον τόπο της τραγωδίας; Αυτός ο υπουργός που εν υπουργεία του ταξίδευε ανενόχλητο το σάπιο, αφρόντιστο και ελλιπέστατο Σάμινα και είχαμε τόσους νεκρούς;;;

Πώς δίνετε βήμα σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι κατά τεκμήριο ανεύθυνοι και ψεύτες;

Με ποιο κριτήριο επιλέγετε να προβάλλετε, έστω και ως κομματικούς εκπροσώπους, ανθρώπους που θα έπρεπε να αποτελούν τα πολιτικά κουφάρια του υγιους πολιτικού συστήματος για το οποίο υποτίθεται ότι κόβεστε και τις "αδυναμίες" του οποίου καταγγέλετε με ύφος σοβαρό και αγανακτισμένο κάθε βράδυ;

Και οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι: κάποιος πρόσφατα-- δεν θυμάμαι ποιος-- στο Mega είχε καλεσμένο τον Βουλγαράκη. Ο υπουργός που έγινε ζάμπλουτος κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής του με την πολιτική, ξαναβρίσκει βήμα στις τηλεοράσεις! Βρέθηκε άνθρωπος που θέλει να λέγεται σοβαρός να αναδείξει ξανά αυτόν που κατάκλεψε το κράτος, δηλαδή τους πολίτες!

Πώς να εκλείψουν οι κλέφτες, οι ψεύτες, οι ανεύθυνοι, οι παρτάκηδες, οι "πολιτικοί" της απραχτής, αν εξακολουθούν να βρίσκουν βήμα; Οι εκλογές, θα πείτε, ο λαός που ψηφίζει κι επιλέγει τους εκπρόσώπους του και πράσινα άλογα. Όταν ο κυριάρχος λαός βλέπει τον Μαγγίνα και τον Παπουτσή ξανά στον αφρό, νιώθει ότι κι εκείνος δικαιούται να κάνει οτιδήποτε. Μα οτιδήπτε. Αφού όλα ξεχνιούνται, λένε, στην Ελλάδα της εφήμερης πραγματικότητας... Ορίστε η ευθύνη των δημοσιογράφων που επιλέγουν τη φύρα για να της δώσουν βήμα.

Ο λαός έχει μνήμη, λένε επίσης στην Ελλάδα. Αρκεί να μην τον κοιμίζετε.

Δεν είμαι αφελής. Είμαι απλά αισιόδοξη. Ότι υπάρχει ένας άσπιλος εκεί στις μεγάλες δεξαμενές των κομμάτων. Και ότι θα τον βρείτε. Δεν είμαι σίγουρη αν θα έχει κάτι ουσιαστικό να πει, αλλά αυτή η αβεβαιότητα ακριβώς με διατηρεί ακόμα αισιόδοξη.

Κατακόρυφη αύξηση των κουκουλοφόρων

50ft Queenie

Gatouleas

Plagal

Τς τς τς ...

Update/ Και ο Cyrus φυσικά )))

Update 2 /
To Ellinaki
Antidrasi+Sex
Behemoth

Update 3 /
Trip

Διαβάστε

τον Καλτσόβρακο εδώ, για τις κουκούλες που έγιναν γραβάτες.

Κουκουλοφόρα Άβαταρ

Εμπρός λαέ των blog!

To Banshee_Ride εγκαινιάζει μία νέα κίνηση/ πρωτοβουλία blogger: φωτογραφηθείτε με κουκούλα και κάντε τη φωτογραφία αυτή το προσωπικό σας avatar ή ανεβάστε τη στο μπλογκ σας! Για όσους είναι πολύ ντροπαλοί, επιτρέπεται η φωτογράφηση και με γυαλιά ηλίου, ψεύτικα μουστάκια, αυτιά jumbo κ.α. Η κουκουλίτσα όμως απαραίτητη!

Η πρωτοβουλία αυτή σκοπό έχει να είναι ασορτί με τα σχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης περί ποινικοποίησης της κουκούλας: οι στόχοι μας είναι ασαφείς και κυρίως αποκλείεται να καταφέρουμε οτιδήποτε.

Διαδώστε το!

Κουκουλώματα

Απορίες σχετικά με το νέο ιδιώνυμο και την ποινικοποίση της κουκούλας:

1/ Οι αποκριάτικες κουκούλες διώκονται ποινικά;

2/ Πρέπει να πετάξω τα τρις-αγαπημένα μου φούτερ με κουκούλα;

3/ Αν μία νύχτα με βροχή ένα μηχανάκι περάσει κόκκινο φανάρι και προκαλέσει ατύχημα, ο οδηγός του τιμωρείται αυστηρότερα αν φορά κουκούλα;

4/ Η χρήση της κουκούλας απαγορεύται και στους διάφορους ληστές τραπεζών/ διαρρήκτες και λοιπά;

5/ Αφού απαγορεύουν τις κουκούλες, θα κόψουν και τα χημικά;

6/ Γιατί δεν ποινικοποιούν και το μουστάκι;

7/ Τι γίνεται με όσες πάνε να κουκουλώσουνε γαμπρό;

8/ Τα κουκουλώματα των οικονομικών σκανδάλων από τους 300 του γνωστού ασύλου, πότε θα ποινικοποιηθούν σ' αυτή τη χώρα;

Μιράκολο!

Ο νέος φωστήρας της κυβέρνησης ονομάζεται Νίκος Δένδιας. Ποινικοποιεί την κουκούλα και λύνει το πρόβλημα, οεο! Τόσο απλά...
Έχουμε κι άλλους τέτοιους; Βάλτε τους στην κυβέρνηση να τους γνωρίσουμε...

WTF?

Τι έγινε τώρα;
Οργανωμένη επιδρομή σε μαγαζιά, βιτρίνες, αυτοκίνητα μέρα μεσημέρι και σε ώρα λειτουργίας με κόσμο και κοσμάκη να πηγαινοέρχεται; Για την απευλευθέρωση κάποιου που κατηγορείται για ληστεία διαβάζω, και μπράβο ρε παιδιά, τα καταφέρατε. Όπου να'ναι τον αφήνουν ελεύθερο...

Σε λίγο καιρό που κάποιος τρελαμένος καταστηματάρχης θα καθαρίσει με καμιά καραμπίνα όσους προλάβει πριν του σπάσουν τη βιτρίνα, σε λίγο που θα βάλουνε πέντε μπάτσους σε κάθε δεύτερη γωνία να μας φυλάνε, θα μου φταίτε εσείς, όχι το κράτος.

(Αν δεν είστε προβοκάτορες, είστε απλά στόκοι!)

Δίλημμα

Διάβασα κάπου πρόσφατα αυτή τη φράση:

"You'd better be happy than right"

και δεν μπορώ να αποφασίσω αν συμφωνώ ή όχι.

Ο νέος Ομπάμα

Ως Ομπάμα της Ολυμπιακής αντιμετωπίζεται ο Βγενόπουλος. Όλοι έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους πάνω του για όλα: νέα αεροσκάφη, πιο ανταγωνιστικές τιμές, δρομολόγια στην ώρα τους, καλύτερη επίγεια εξυπηρέτηση κλπ κλπ, αν κρίνω από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Where there is MIG, there is HOPE.

Μακάρι.

Προδοσία!

Σκεφτόμουν εδώ και λίγες μέρες να κάτσω να γράψω ένα ποστάκι για τα ωραία μου λουλουδάκια, που τα έχω σε γλάστρες πάνω στο κουτί του κλιματιστικού, από την πλευρά του σπιτιού που βλέπει στον ακάλυπτο και πόσο ωραία κι αισιόδοξα νιώθω που τα βλέπω έτσι ανθισμένα παρά τα τσιμέντα και λοιπά και λοιπα...

Πάω λοιπόν το πρωί να τα φωτογραφήσω για να τα βάλω στο ποστ, και το χρυσάνθεμό μου είναι ΕΤΣΙ!!!

Με τα κοτσάνια του λυγισμένα όσο δεν παίρνει άλλο, τα πέταλα να ακουμπάνε στο χώμα της γλάστρας, δεν έχω περισσότερο πτώμα! Αυτό λέω είναι προδοσία! Τώρα βρε βρήκες να μου μαραθείς, που ήθελα να πω τι όμορφο που είσαι! Άντε να χαθείς!

Πάει το χρυσανθεμάκι μου. Καλά που κρατιέται το δίπλα.

Pet Peeves

Παραγγελιά της 50ft Queennie και δεν μπορώ να πω όχι. Ιδού τα δικά μου μικρά που μου τη δίνουν στα νεύρα:

1. Αυτοί οι ανάγωγοι και βλάκες επιπλέον που επιμένουν να θέλουν να ανέβουν στο λεωφορείο/ τρένο πριν κατέβουν οι άλλοι.

2. Αυτοί που παρακολουθούνε τηλεόραση στο μπαλκόνι τους το καλοκαίρι στη διαπασσών.

3. Όλα τα σημειωματάκια τύπου "εύρρυθμης λειτουργίας" που πάει και κοτσάρει ο κάθε στριφνός συνάδελφος, κυρίως στην κουζίνα, τύπου "Να πλένετε το κουταλάκι σας" ή "Να βάζετε παγάκια στο ψυγείο".

4. Το να οδηγείς και να πας να ανάψεις τσιγάρο και να πέφτει ο αναπτήρας και να πηγαίνει κάτω από το κάθισμα και να πρέπει να φτάσεις σε κόκκινο φανάρι για να τον βρεις. Ουφ.

5. Το να πέφτει το ίντερνετ ενώ γράφεις ένα ποστ κι εσύ να το καταλαβαίνεις μόνο όταν πατάς "δημοσίευση" και διαβάζεις "πρέπει να συνδεθείτε στο ίντερνετ - θέλετε να συνδεθείτε τώρα;". Και το ποστ εντωμεταξύ έχει εξαφανιστεί και πρέπει να το ξαναγράψεις!!

Το μπαλάκι στον Γατουλέα και στη Ζομπίλα, σιλ βου πλε ))
Γκρινιάξτε κι εσείς λίγο!

Γερόντια με κουλούρια και άλλα σοβαρά θέματα

Ξέρω ότι έχω υποσχεθεί ένα ποστάκι στην Queennie, το παρακάτω όμως δεν παραβλέπεται εύκολα. Αντιγράφω από το "Ποντίκι", φύλλο 1540, 26/02/09. Τα έντονα γράμματα δικά μου.

"Γερμανός διπλωμάτης συνόδευσε τους αρμόδιους ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού στην ακρόαση που είχαν για να απολογηθούν στο ΕΣΡ, για εκπομπή τους (γερμανικής παραγωγής). Σας μεταφέρω ακριβώς πώς περιέγραψε την εμπειρία του με το Εθνικό μας Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο:
Η αίθουσα αναμονής ήταν ένα δωματιάκι 2x3, όπου ήμασταν στριμωγμένοι όρθιοι 20 άτομα της Ρ/Τ αγοράς περιμένοντας την ακρόαση. Κάπου 10 άλλοι απολογούμενοι στεκόντουσαν όρθιοι στο διάδρομο. Όταν παρουσιαστήκαμε στο Συμβούλιο, βρεθήκαμε μπροστά σε 5-6 άτομα προχωρημένης ηλικίας - νομίζω ένας ήταν νεαρός, τριαντάρης.
Τα μέλη είχαν μπροστά τους κάθε λογής κουλούρια και μπισκότα τα οποία και έτρωγαν, διαβάζοντας ταυτόχρονα εφημερίδες ή άλλα έγγραφα αγνοώντας τις καταθέσεις των επιχειρημάτων μας. Ήταν μια προσβλητική εμπειρία και μία αντιπαραγωγική διαδικασία".

Υποθέτουμε ότι ο αρμόδιος, επίσης ηλικιωμένος, υπουργός Παυλόπουλος έχει κάποιο επιχείρημα περί εμπειρίας των μελών του ΕΣΡ και τους κρατάει ακόμα εκεί. Το γενικότερο συμπέρασμα πάντως είναι ότι οι συνταξιούχοι όχι μόνο κρατάνε τη χώρα από τα ---μπιιιιιιιιιπ--- αλλά και το κουλουράκι είναι αναντικατάστατο. Σου λένε, "θα μας τα πρήξουνε που θα μας τα πρήξουνε τώρα, τουλάχιστον να 'μαστε φαγωμένοι".

ΓΑΜΩ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΣΑΣ

Πώς να μην ξυπνήσει η Banshee μέσα μου, πώς;!!!

Σε μία χώρα της Ευρώπης, υποτίθεται, καλείς σε δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία, και ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!!! Χτυπάει και χτυπάει και χτυπάει ατελείωτα! Και όχι ένα οποιοδήποτε τηλέφωνο, αλλά στο "γραφείο εξυπηρέτησης πολιτών", όλοι αυτοί με τα εκατομμύρια μίζες που πήρανε από τη Ζίμενς, δεν έχουν αντιληφθεί ότι εδώ και περίπου τριάντα χρόνια υπάρχει κάτι που ονομάζεται "ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ". Όταν ο υπάλληλος πάει να φάει το σάντουιτς του ή να ρίξει το Τζόκερ του, να υπάρχει μια έστω υποτυπώδης ανταπόκριση από το γραφείο που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί το κοινό! Τίποτα!

Τις τελευταίες μέρες έχω καλέσει για διάφορους λόγους στις εξής υπηρεσίες/ φορείς:
ΕΟΤ, Υπουργείο Παιδείας, Υπουργείο ΥΠΕΧΩΔΕ, ΕΥΔΑΠ, πάντα σε γραφεία "εξυπηρέτησης πολιτών" όχι σε τυχαία νούμερα. Ανταπόκριση καμία! Ακόμα και αν κάποιος περαστικός σηκώσει το τηλέφωνο, δεν υπάρχει περίπτωση να εξυπηρετηθείς υπεύθυνα.

Σήμερα το πρωί, ας πούμε, αποφάσισα να πάρω πληροφορίες για τη διευθέτηση ενός θέματος που αφορά την άδεια διδασκαλίας από το Υπουργείο Παιδείας. Την έχω χάσει, μάλλον, και θέλω να την ξαναβγάλω. Ιδού:

Βήμα 1: Μπαίνω στο σάιτ του Υπουργείου Παιδείας, βρίσκω το λινκ, ψάχνω για την πληροφορία που θέλω αλλά δεν υπάρχει.
Βήμα 2: Αναζητώ τηλέφωνα εξυπηρέτησης για το ίδιο θέμα.
Βήμα 3: Στο "Γραφείο Ενημέρωσης Πολιτών" που λειτουργεί (;;;) καθημερινά 9.00-14.00, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΕΙς ΔΙΑΘΕΣΙΜΕΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ:210.3442505 - 210.3442506 - 210.3442508.
Βήμα 4: Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες με τους παραπάνω αποτυχημένους, επιχειρώ να καλέσω στη "Διεύθυνση Ιδιωτικής Εκπαίδευσης", σύμφωνα με το λινκ του υπουργείου. ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΕΞΗΣ: 210.3442086 και 210.3442093
Βήμα 5: Παίρνω στο 11888 του ΟΤΕ και ζητώ να με συνδέσουν στην πιο πάνω Διεύθυνση. Το σηκώνουν. Μιράκολο! Όμως: "... αυτά τα θέματα έχουν φύγει από τις αρμοδιότητές μας". "Μα, στο σάιτ του υπουργείου, έχει ως αρμόδιο το δικό σας γραφείο" του απαντώ.
"Σας είπα, κυρία μου, δεν είναι δικά μας θέματα αυτά" μου απαντά.
Βήμα 6: Ξαναπαίρνω το 11888 και ζητώ να με συνδέσουν με το "Γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά". Επειδή οι γραμμές τους είναι κατειλλημένες, μου δίνει τα εξής τηλέφωνα: 210.4257003, 210.4115712.
Βήμα 7: Παίρνω και ξαναπαίρνω στα παραπάνω νούμερα αλλά ΔΕΝ ΤΟ ΣΗΚΩΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ.
Βήμα 8: Μετά από δεκαπεντάλεπτη επίμονη προσπάθεια, απαντά τελικά μία υπάλληλος που μου απαντά ότι πρέπει να καλέσω στο 4ο γραφείο, συγκεκριμένα στο τηλέφωνο 210.4124863.
Βήμα 9: Παίρνω στο παραπάνω τηλέφωνο. Μετά από αρκετή ώρα, μια άλλη υπάλληλος μου απαντά ότι δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει γιατί η κυρία υπεύθυνη απουσιάζει και ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ και να καλέσω αν θέλω πάλι την Τρίτη.

Η ερώτησή μου βεβαίως ήταν ιδιαιτέρως πολύπλοκη: "Επειδή έχω χάσει την άδεια διδασκαλίας μου, μπορεί να γίνει επανέκδοση ή πρέπει να ξαναφέρω όλα τα δικαιολογητικά από την αρχή;". Αυτό και μόνον.

Τα παραπάνω στοιχεία, τα παραθέτω με τόση ακρίβεια, για όλους τους ευαίσθητους υπουργούς που με διαβάζουν. Αμέ.

Το κράτος, λοιπόν, που μου παίρνει τα φραγκάκια κάθε μήνα, κάθε χρόνο με τις εισφορές και τους φόρους, με αντιμετωπίζει έτσι όπως λεπτομερώς περιέγραψα παραπάνω. Τα στοιχεία στο επίσημο σάιτ του υπουργείου είναι λάθος. Κανένας δεν σηκώνει τα τηλέφωνα στις αρμόδιες υπηρεσίες. Τα γραφεία εξυπηρέτησης πολιτών δεν έχουν καν υπηρεσία αναμονής. Όταν τελικά σου απαντήσει κάποιος, δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει. Αυτός που μπορεί να σε εξυπηρετήσει απουσιάζει.

Να βάλω ένα στοίχημα; Την Τρίτη που μας έρχεται, η κυρία υπεύθυνη θα έχει τόση δουλειά που δεν θα σηκώνει το τηλέφωνο.

Επαγγελματικός Προσανατολισμός μέσω ΟΑΕΔ

Δεν έχω πιο προχώ κρατική ιστοσελίδα. Ο Α Ε Δ λέιντις εν τζέντλεμεν.

Στο παραπάνω λινκ υπάρχει μία λίστα επαγγελμάτων με αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με τις σπουδές, τις συνθήκες εργασίας, τα προσόντα που πρέπει να έχει κάποιος για να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα, τις αποδοχές του και τις προοπτικές εξέλιξης. Κι ενώ μέχρι στιγμή το σάιτ θυμίζει το νυσταλέο Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό που κάναμε στο γυμνάσιο με ακόμα πιο πληκτικούς και ανέμπνευστους καθηγητές (μ' εκείνο το κάνω-αγγαρεία ύφος στα πρόσωπά τους), μια πιο προσεκτική έρευνα καθιστά το σάιτ του κρατικού Οργανισμού Απασχόλησης ένα φαντασμαγορικό πανόραμα α λα Άστρα και Όραμα και Πύλες του Φανταστικού.

Και εξηγούμαι: μεταξύ των επαγγελμάτων, κάτω από τα ανάλογα αρχικά, εμφανίζονται και οι εξής ειδικότητες: Χειρομάντης, Μέντιουμ, Μελλοντολόγος, Ειδικός κρανιο-ιερής θεραπείας και άλλα συναφή. Αν δεν με πιστεύετε κάντε κλικ στον αρχικό σύνδεσμο του ποστ κι αναζητήστε αυτές τις ειδικότητες. Αν κρίνω από τις περιγραφές, ο συντάκτης του ΟΑΕΔ δεν έχει αφήσει καφετζού για καφετζού.

Διαβάζω ας πούμε στο "Μελλοντολόγος": Αντικείμενο της εργασίας του είναι η διήγηση του παρελθόντος και κυρίως η πρόβλεψη και η εξήγηση του μέλλοντος. Πιο συγκεκριμένα, ο μελλοντολόγος ερμηνεύει και προβλέπει γεγονότα ή καταστάσεις που απασχολούν τους πελάτες του, όπως αισθηματικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, προσωπικά κ.ά. [...] Για παράδειγμα, ερμηνεύει τη θέση φύλλων τσαγιού ή υπολειμμάτων καφέ σε ένα ποτήρι προκειμένου να απαντά στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του πελάτη του για το τι του επιφυλάσσει το μέλλον.

Ιδιαίτερα Προσωπικά Χαρακτηριστικά και Ικανότητες:
Χρειάζεται να διαθέτει ευρύτητα γνώσεων, ενόραση, επινοητικότητα, διορατικότητα, πειστικότητα και εχεμύθεια. Χρειάζεται να μπορεί να αντλεί, να συνδυάζει και προπαντός να ερμηνεύει γνώσεις και συμβολισμούς από τη μυθολογία, την αστρολογία, την παραψυχολογία κ.ά. [...] Οι αποδοχές του είναι πολύ ικανοποιητικές και ανάλογες με το ταλέντο και τα προσόντα του. Οι προοπτικές απασχόλησης είναι θετικές.

Αν συγκρίνω το παραπάνω με τις προοπτικές που δίνει το σάιτ του ΟΑΕΔ στο λήμμα "Ταμίας" όπου αναφέρει επί λέξη "Οι προοπτικές απασχόλησης είναι μέτριες" (και δίκιο έχουν εδώ που τα λέμε), μπορώ να υποθέσω ότι ένας νέος που δεν ξέρει τι να κάνει στη ζωή του, αν συμβουλευτεί τον ΟΑΕΔ είναι πιθανότερο να καταλήξει μέντιουμ παρά μαθηματικός.

Επίσης, δεδομένου ότι τα παραπάνω επαγγέλματα περιλαμβάνονται στη λίστα επαγγαλμάτων του ΟΑΕΔ, αυτό σημαίνει ότι μπορώ να τους ζητήσω να μου βρουν δουλειά ως "χειρομάντης" ;;;

Γι αυτό σας, λέω, προχώ ο ΟΑΕΔ.

Γενικά, μ' όλους αυτούς που ασχολούνται με τα μεταφυσικά την καταβρίσκω, καλά κάνει ο κόσμος, δική του είναι η ψυχή. Όμως το να περιλαμβάνονται τα άνωθι επαγγέλματα στην επίσημη ιστοσελίδα του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού, κατά βάση τα νομιμοποιεί και αυτό είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό!

Αν πάλι δεν θέλετε κάτι τόόόσο αντερ γκράουντ, μπορείτε να δοκιμάσετε κάτι από παλαιά, αθάνατα επαγγέλματα με πολύ καλές αποδοχές και σταθερή ζήτηση (όπως ο "καλλιεργητής πτωματολουλουδιών" -- ναι, ναι, αυτός που καλλιεργεί γαρίφαλλα για τα στεφάνια στις κηδείες) ή να ανοιχτείτε και να επενδύσετε στο μέλλον. Για παράδειγμα, εντύπωση μου έκανε ο "μεσίτης υπηκοοτήτων" τα καθήκοντα του οποίου αφορούν στα εξής:

Αντικείμενο της εργασίας του είναι το συνταίριασμα (matching) των χαρακτηριστικών ενός προσώπου με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά μιας χώρας είτε σε θεσμικό επίπεδο είτε σε επίπεδο ζωής. Ειδικότερα, ο μεσίτης υπηκοτήτων υποδέχεται τον υποψήφιο πελάτη του, καταγράφει βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, καθώς και διάφορα σημεία - κλειδιά που αφορούν τον τρόπο ζωής του, τη φιλοσοφία του και τα ενδιαφέροντά του και προσπαθεί να εντοπίσει και να του προτείνει χώρες που ταιριάζουν με αυτά τα χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια, εφόσον έχει μελετήσει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται σε σχέση με τη χώρα «υποδοχής» ασχολείται με τη διευθέτηση όλων των απαραίτητων γραφειοκρατικών διαδικασιών για λογαριασμό του πελάτη του. Με αυτό τον τρόπο ένα άτομο μπορεί να αλλάξει υπηκοότητα και να εγκατασταθεί σε μια χώρα που του «ταιριάζει» καλύτερα, ιδιαίτερα στην περίπτωση που ζει σε μια χώρα με υψηλή φορολογία, μεγάλη διαφθορά και χαμηλό επίπεδο δημόσιων υπηρεσιών.

Είναι αυτό που λέμε: Να φύγουμε ρε παιδί μου από αυτό το μπουρδέλο, αλλά πού να πάμε;! Ε, λοιπόν, φαίνεται να υπάρχει λύση. Σπεύσατε!

WAKE THE FUCK UP!!!

Και ενώ φαίνεται ότι οι πολίτες σε διάφορα μέρη ξυπνούν σιγά-σιγά από το λήθαργό τους, συμπαρασύροντας και τους τοπικούς άρχοντες, εδώ στον Πειραιά ακόμα ροχαλίζουμε μακαρίως όσο αφορά την ποιότητα ζωής.

Στο Βόλο, ας πούμε, σχεδιάζουν ολική ανάπλαση της παραλίας με πεζοδρόμους, ποδηλατόδρομο και τραμ. Στο Ελληνικό επίσης προχωρούν σε αναπλάσεις δρόμων και περιοχών. Ακόμα και στην Αθήνα, ο πιο φαντεζί δήμαρχος όλων των εποχών (ίσως μετά τον Αβραμόπουλο), αποφασίζει απαγόρευση των αυτοκινήτων τα παρασκευοσαββάβατα στου Ψυρρή (επιτέλους!!!) και κόβει τις άδειες λειτουργίας νέων μαγαζιών.

Παράλληλα, στην ίδια εφημερίδα διαβάζω για την άθλια κατάσταση από τις καταπατήσεις από 259 καταστήματα στον Πειραιά. Ο δήμαρχος Φασούλας το μόνο που κάνει είναι να κόβει ακριβά πρόστιμα ενώ 4577 τραπεζοκαθίσματα (ο αριθμός είναι πραγματικός) και εκατοντάδες κατασκευές -- από τζαμαρίες μέχρι... νεροχύτες! --- ξεφυτρώνουν χωρίς κανέναν έλεγχο στα πεζοδρόμια στα ωραιότερα μέρη της πόλης: Καστέλλα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, Ζέα, Φρεαττύδα. Το ίδιο και οι ακαλαίσθητες και επικίνδυνες διαφημιστικές πινακίδες. Όχι μόνο δεν έχεις από πού να περάσεις, όχι μόνο δεν μπορείς να ευχαριστηθείς τίποτα, ούτε τη θάλασσα ούτε μια βόλτα με τα πόδια, αλλά τίποτα δεν βελτιώνεται! Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ, όσα πρόστιμα κι αν πληρώσουν ορισμένοι καταστηματάρχες!!

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση ακριβώς, αν θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρή η νομοθεσία ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν είναι δική μου δουλειά να βρίσκω τις λύσεις. Όλους αυτούς τους τύπους που κάθε φορά αποδεικνύονται πιο ανεκδιήγητοι κι από τα ανέκδοτα, τους εκλέγουμε γι αυτόν ακριβώς το λόγο: για να βρίσκουν και να εφαρμόζουν τις λύσεις κάθε φορά. Αλλά για ποιο λόγο να ζοριστούν να βρουν τις λύσεις αφού τα μαγαζιά χώνουν απίστευτα ποσά στο δήμο για τις άδειες κι οι πολίτες παραμένουν βουβοί και συμβιβασμένοι;

We Ain't Got No Money, Honey, But We Got Rain

Μπορεί να μην είχαμε τα φράγκα, μωρό μου, είχαμε όμως τη βροχή

Πες το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή κάτι τέτοιο / αλλά δεν βρέχει πια όπως έβρεχε/ θυμάμαι ιδιαίτερα τις βροχές την εποχή του κραχ/ δεν υπήρχαν λεφτά αλλά έπεφτε άφθονη βροχή/ δεν έβρεχε μόνο για μία νύχτα ή/ μία μέρα/ ΕΒΡΕΧΕ για 7 μέρες και 7/ νύχτες/ και στο Λος Άντζελες οι υπόνομοι/ δεν ήταν κατασκευασμένοι για να χωρούν τόσο/ νερό/ και οι στάλες έπεφταν ΧΟΝΤΡΕΣ και/ ΜΟΧΘΗΡΕΣ και/ ΣΤΑΘΕΡΑ/ και ΑΚΟΥΓΕΣ τη βροχή να χτυπά/ στις στέγες και στο έδαφος/ έπεφτε καταρρακτωδώς/ από τις στέγες/ κι έριχνε ΧΑΛΑΖΙ/ μεγάλα ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΑΓΟΥ/ σαν βόμβες/ εκρήγνυνταν, θρυμμάτιζαν πράγματα/ και η βροχή/ απλά δεν ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ/ και όλες οι στέγες στάζανε/ λεκάνες/ κατσαρόλες/ ήταν τοποθετημένες ολόγυρα/ έσταζαν με θόρυβο/ κι έπρεπε να αδειάζουν τα σκεύη/ ξανά και /ξανά/ η βροχή έπνιγε τα κράσπεδα/ το γρασίδι/ σκαρφάλωνε τα σκαλιά και/ έμπαινε στα σπίτια/ υπήρχαν σφουγγαρίστρες και πετσέτες/ και η βροχή συχνά ανέβαινε απ’ τη λεκάνη της τουαλέτας/ κάνοντας φυσαλίδες, καφετιά, τρελή, στροβιλιζόμενη/ και όλα τα παλιά αυτοκίνητα βρίσκονταν στο δρόμο/ αυτοκίνητα που δεν έπαιρναν εύκολα μπροστά ακόμα και/ μια ηλιόλουστη μέρα/ και οι άνεργοι άντρες στέκονταν πίσω απ’ τα παράθυρα/ κοιτάζοντας τις παλιές μηχανές να πεθαίνουν/ εκεί έξω σαν πλάσματα ζωντανά/ οι άνεργοι άντρες/ αποτυχόντες σε μια αποτυχημένη εποχή/ φυλακίστηκαν μες τα σπίτια τους με τις/ γυναίκες τους και τα παιδιά τους/ και τα/ κατοικίδιά τους/ τα κατοικίδια αρνούνταν να βγουν έξω/ κι άφηναν τα περιττώματά τους/ σε παράξενα σημεία/ οι άνεργοι άντρες τρελάθηκαν/ έτσι περιορισμένοι με τις/ κάποτε όμορφες γυναίκες τους./ Γίνονταν τρομεροί καβγάδες/ καθώς κατέφθαναν στο γραμματοκιβώτιο/ ειδοποιήσεις κατασχέσεων./ Βροχή και χαλάζι, φασόλια κονσέρβα/ ψωμί χωρίς βούτυρο/ τηγανητά αυγά, βραστά αυγά, ποσέ αυγά/ σάντουιτς με φυστικοβούτυρο κι ένα αόρατο/ κοτόπουλο σε κάθε κατσαρόλα./ Ο πατέρας μου, που δεν ήταν ποτέ του καλός άνθρωπος/ χτυπούσε τη μητέρα μου/ όταν έβρεχε/ κι έτσι ριχνόμουν/ ανάμεσά τους/ τα πόδια, τα γόνατα, τα/ ουρλιαχτά/ μέχρι που/ χωρίζονταν./ «Θα σε σκοτώσω» του ούρλιαζα/ «Αν την ξαναβαρέσεις/ θα σε σκοτώσω!»/ «Πάρτε αυτό το μπάσταρδο από δω!»/ «Όχι, Χένρι, μείνε/ με τη μαμά σου!»/ ‘Όλα τα σπιτικά βρίσκονταν/ σε πολιορκία αλλά πιστεύω ότι το δικό μας/ είχε μεγαλύτερο τρόμο από το/ μέσο όρο/ και τη νύχτα/ καθώς προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε/ η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει/ κι όσο βρισκόμουν στο κρεβάτι/ στο σκοτάδι/ να βλέπω το φεγγάρι/ από το στραπατσαρισμένο παράθυρο/ που με τόση γενναιότητα/ κρατούσε έξω/ την περισσότερη βροχή/ τότε ήταν που σκεφτόμουν τον Νώε και την/ Κιβωτό/ και σκεφτόμουν, ήρθε/ πάλι. Όλοι το πιστεύαμε/ αυτό/ και τότε, ξαφνικά/ η βροχή/ σταματούσε/ και πάντα έμοιαζε να/ σταματά/ γύρω στις πέντε- έξι το πρωί/ ήταν γαλήνια τότε/ αλλά δεν είχε απόλυτη ησυχία/ γιατί τα πράγματα εξακολουθούσαν να/ στάζουν/ να στάζουν/ να στάζουν.

Και τότε δεν υπήρχε καυσαέριο/ και μέχρι τις οκτώ/ είχε ένα λαμπρό κίτρινο φως ο ήλιος/ κίτρινο του Βαν Γκογκ/ τρελό, εκτυφλωτικό!/ Και τότε/ οι υδρορροές στις στέγες/ απαλλαγμένες από τη βία της/ βροχής/ άρχιζαν να διαστέλλονται στη θερμότητα/ ΠΑΝΓΚ! ΠΑΝΓΚ! ΠΑΝΓΚ!/ και όλοι ξυπνούσαν και κοίταζαν έξω/ και ήταν το γρασίδι παντού/ ακόμα μουσκεμένο/ πιο πράσινο από ποτέ/ και υπήρχαν πουλιά/ στο γρασίδι/ ΤΙΤΙΒΙΖΑΝ σαν τρελά/ είχαν να φάνε αξιοπρεπώς για 7 μέρες κι 7 νύχτες/ κι είχανε αποκάμει από τους μικρούς καρπούς/ και/ περίμεναν καθώς τα σκουλήκια/ έβγαιναν στην επιφάνεια/ μισοπνιγμένα σκουλήκια./ Τα πουλιά τα άρπαζαν/ και τα καταβρόχθιζαν/ υπήρχαν κοτσύφια και σπουργίτια/ τα κοτσύφια προσπαθούσαν/ να διώξουν τα σπουργίτια/ αλλά τα σπουργίτια/ τρελαμένα από την πείνα/ μικρότερα και γρηγορότερα/ έπαιρναν το μερίδιό τους./ Οι άντρες στέκονταν στην είσοδο του σπιτιού τους/ καπνίζοντας τσιγάρο/ ξέροντας τώρα/ ότι θα έπρεπε να βγουν εκεί/ έξω/ να ψάξουν γι αυτή τη δουλειά/ που μάλλον δεν θα έβρισκαν/ να βάλουν μπροστά το αυτοκίνητο/ που μάλλον δεν θα έπαιρνε/ μπροστά/ και οι κάποτε όμορφες/ γυναίκες τους/ στέκονταν στο λουτρό τους/ χτενίζοντας τα μαλλιά τους/ απλώνοντας μέικ απ/ προσπαθώντας να συναρμολογήσουν ξανά/ τον κόσμο τους/ προσπαθώντας να ξεχάσουν/ αυτήν την απαίσια θλίψη που/ τις κυρίευε/ αναρωτούμενες τι μπορούσαν/ να ετοιμάσουν για/ πρωινό/ και στο ραδιόφωνο/ είπαν ότι/ τα σχολεία/ είχαν ανοίξει./ Και σύντομα/ βρέθηκα στο δρόμο/ για το σχολείο/ μεγάλες λιμνούλες βροχής στο/ δρόμο/ ο ήλιος έμοιαζε μ’ έναν καινούριο/ κόσμο/ οι γονείς μου πίσω σ’ εκείνο το/ σπίτι/ έφτασα στην ώρα μου/ για το μάθημα./ Η κυρία Σόρενσον μας χαιρέτισε/ λέγοντας «δεν θα κάνουμε το/ συνηθισμένο μας διάλλειμα, η αυλή/ είναι ακόμα μούσκεμα»/ «ΩΩΩ» είπαν τα περισσότερα/ αγόρια./ «Όμως θα κάνουμε/ κάτι ιδιαίτερο στο/ διάλλειμα» συνέχισε/ «και θα είναι διασκεδαστικό!»/ Το λοιπόν, όλοι αναρωτιόμασταν/ τι θα ήταν/ αυτό/ και η δίωρη αναμονή/ έμοιαζε πολύς χρόνος/ καθώς η κυρία Σόρενσον/ συνέχιζε να διδάσκει./ Κοιτούσα τα/ κοριτσάκια/ έδειχναν τόσο όμορφα και καθαρά και/ σε εγρήγορση/ κάθονταν όλα τους ακίνητα και/ ίσια/ και τα μαλλιά τους ήταν/ πανέμορφα/ κάτω απ’ τη λιακάδα της/ Καλιφόρνια./ Και χτύπησε το κουδούνι του διαλλείματος/ και όλοι περιμέναμε να/ διασκεδάσουμε/ τότε η κυρία Σόρενσον μας είπε/ «Αυτό που θα κάνουμε τώρα/ είναι να διηγηθούμε/ ο ένας στον άλλο τι κάναμε/ κατά τη διάρκεια της καταιγίδας!/ Θα ξεκινήσουμε από μπροστά/ και θα πάμε με τη σειρά!/ Λοιπόν, Μάικλ, ξεκίνα!...»/ Το λοιπόν, αρχίσαμε όλοι να λέμε/ την ιστορία μας, άρχισε ο Μάικλ και/ συνεχίστηκε για ώρα/ και σύντομα καταλάβαμε ότι/ λέγαμε όλοι ψέματα/ όχι ακριβώς ψέματα αλλά κυρίως/ ψέματα και μερικά αγόρια/ άρχισαν να κρυφογελάνε και μερικά/ κορίτσια άρχισαν να/ τα αγριοκοιτάνε και/ η κυρία Σόρενσον είπε/ «Φτάνει! Απαιτώ/ λίγη ησυχία!/ Ενδιαφέρομαι να μάθω/ τι κάνατε/ όσο κράτησε η καταιγίδα/ ακόμα κι αν δεν/ ενδιαφέρεστε εσείς!»/ οπότε είπαμε αναγκαστικά/ την ιστορία μας/ και ιστορίες υπήρχαν πολλές./ Ένα κορίτσι είπε ότι/ όταν πρωτοβγήκε το ουράνιο τόξο/ είδε το πρόσωπο του Θεού/ στην άκρη του/ μόνο που δεν είπε σε ποια άκρη απ’ τις δύο./ Ένα αγόρι είπε ότι έβγαλε/ το καλάμι του/ απ’ το παράθυρο/ κι έπιασε ένα ψαράκι/ και τάισε τη/ γάτα του./ Σχεδόν όλοι είπαν/ ένα ψέμα./ Η αλήθεια ήταν απλώς/ υπερβολικά άσχημη και/ ενοχλητική/ για να την πούμε./ Τότε χτύπησε το κουδούνι/ και το διάλλειμα/ τελείωσε./ «Ευχαριστώ» είπε η κυρία/ Σόρενσον, «ήταν πολύ/ ωραία. Και αύριο η αυλή/ θα έχει στεγνώσει/ και θα τη χρησιμοποιήσετε/ ξανά»./ Τα περισσότερα αγόρια/ ζητωκραύγασαν/ και τα κοριτσάκια/ κάθονταν όλα τους ακίνητα και/ ίσια/ κι έδειχναν τόσο όμορφα και καθαρά και/ σε εγρήγορση/ και τα μαλλιά τους ήταν/ πανέμορφα/ κάτω από μια λιακάδα/ που ο κόσμος ίσως να μην ξανάβλεπε/ ποτέ.

***
Μπουκόφσκι. Εδώ.

Το τέλος της στατιστικής

Η είδηση για τη νέα απόδραση των Παλαιοκώστα -Ριτζάι πάλι με ελικόπτερο, από την ίδια φυλακή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ακριβώς όπως το 2006, φέρνει το τέλος της στατιστικής και της θεωρίας των πιθανοτήτων. Και κακώς τη χαρακτηρίζουν "κινηματογραφική". Ούτε στο σινεμά δεν γίνεται τέτοιο κοπιάρισμα.

Πάντως τη μεγαλύτερη πλάκα έχει ο Σωτήρης Μπολάκης (ρεπόρτερ) του Σκάι που στο 0.45 αυτού του βίντεο δηλώνει ότι "δεν ξέρουμε αν υπήρχε πιλότος"...

Σε τι χώρα ζω, θεέ μου.

Κορόιδα; Gimme more ή μήπως...;

Πρέπει να το διαβάσεις.
Ολόκληρο.
Να το καταπιείς και να το σκεφτείς πολύ, πολύ, καλά.

Wild is the wind

Αν ήμουν ένα παράθυρο μισοφωτισμένο από τον ήλιο, σήμερα δε θα ήθελα λιγότερη σκιά αλλά αυτόν ακριβώς τον βοριά που φυσούσε το πρωί. Περπάτησα επίτηδες δύο στάσεις παρακάτω για ν' απολαύσω αυτό το κρύο που θες δεν θες καθαρίζει για τα καλά το κεφάλι σου και κοκκινίζει τα μάγουλά σου. Κάποιες ηλικιωμένες στη στάση είχαν τραβήξει την κουκούλα τους μέχρι τα φρύδια, ίσως γιατί σ' αυτήν την ηλικία δεν απασχολείς το μυαλό σου με πολλά. Δεν ξέρω κιόλας, δεν είμαι οι άλλοι, αλλά πάντα νομίζω ότι οι σκέψεις μοιάζουν με τη ζέστη, άλλοτε με τη θαλπωρή κι άλλοτε με την παραζάλη της. Ναι. Δεν πήρα, είπα, και το χοντρό παλτό μου. Αλλά μετά είπα, καλύτερα. Πέρυσι έβλεπα για ώρες τον απόπλου στο λιμάνι κι ονόμαζα τις άγκυρές μου "μέλλον". Φέτος φυσάει δριμύς βοριάς, ριπές παραμυθίας, καλός ο άνεμος, καλός, όμως καθώς σαρώνει όλο το χθες, το όταν, το γιατί, κι ευχαριστώ έτσι που νιώθω, μου αρπάζει με κακία αυτόν τον ζήλο, αυτό το κάτι που με οδήγησε ως εδώ. Όπως και να'χει, αυτό συμβαίνει με τον αέρα και τον ήλιο, με τη βροχή και με τον χρόνο.

Ο George Harrison φωτογραφίζει εδώ.

Μεγιές!

Ουφ, επιτέλους, νιου λουκ από εκείνο που διάλεξα βιαστικά πάνω στη μετακόμιση.
Much better.

**Και ναι, εννοείται ότι είναι ένα δοκιμαστικό ποστ**

Ιδιώνυμο

Η μοναξιά,
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο,
μαζί με τα κομμάτια τους,
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές,
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες,
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα,
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα,
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους,
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο,
που ξεπουλάν τη φάρα της,
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο,
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της,
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω,
είναι τσεκούρι στα χέρια μας,
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

***
Το έγραψε η Κατερίνα Γώγου το 1980.
Θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε όσους ακόμα αναρωτιούνται τι έγινε πριν δύο περίπου μήνες στους δρόμους της Αθήνας. Και αλλού. Και γιατί.
Να μην ξεχνιόμαστε.

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά οι Πακιστανοί είναι εδώ, στην ίδια θέση, μαζί με Αλβανούς και Νιγηριανούς. Μόνο το περιθώριο μεγαλώνει για να χωρέσει κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους... Η μοναξιά μας είναι εδώ, τα χέρια μας πιο μπλαβιασμένα από χθες.