Wild is the wind

Αν ήμουν ένα παράθυρο μισοφωτισμένο από τον ήλιο, σήμερα δε θα ήθελα λιγότερη σκιά αλλά αυτόν ακριβώς τον βοριά που φυσούσε το πρωί. Περπάτησα επίτηδες δύο στάσεις παρακάτω για ν' απολαύσω αυτό το κρύο που θες δεν θες καθαρίζει για τα καλά το κεφάλι σου και κοκκινίζει τα μάγουλά σου. Κάποιες ηλικιωμένες στη στάση είχαν τραβήξει την κουκούλα τους μέχρι τα φρύδια, ίσως γιατί σ' αυτήν την ηλικία δεν απασχολείς το μυαλό σου με πολλά. Δεν ξέρω κιόλας, δεν είμαι οι άλλοι, αλλά πάντα νομίζω ότι οι σκέψεις μοιάζουν με τη ζέστη, άλλοτε με τη θαλπωρή κι άλλοτε με την παραζάλη της. Ναι. Δεν πήρα, είπα, και το χοντρό παλτό μου. Αλλά μετά είπα, καλύτερα. Πέρυσι έβλεπα για ώρες τον απόπλου στο λιμάνι κι ονόμαζα τις άγκυρές μου "μέλλον". Φέτος φυσάει δριμύς βοριάς, ριπές παραμυθίας, καλός ο άνεμος, καλός, όμως καθώς σαρώνει όλο το χθες, το όταν, το γιατί, κι ευχαριστώ έτσι που νιώθω, μου αρπάζει με κακία αυτόν τον ζήλο, αυτό το κάτι που με οδήγησε ως εδώ. Όπως και να'χει, αυτό συμβαίνει με τον αέρα και τον ήλιο, με τη βροχή και με τον χρόνο.

Ο George Harrison φωτογραφίζει εδώ.