Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Αισιοδοξία

Αυτή είναι η εκατοστή ανάρτηση και θέλω λίγη αισιοδοξία!!!

Η φώτο από εδώ.

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Όλοι εναντίον όλων

Κανένας δεν αγαπά τίποτα και κανέναν σε αυτή τη χώρα. Δεν αγαπάμε τη χώρα γιατί δε νιώθουμε ότι είναι δική μας. Δεν αγαπάμε τις πόλεις μας, τους δρόμους που οδηγούμε και περπατάμε, τις πλατείες, τα πάρκα, τις δημόσιες υπηρεσίες που είναι εκεί για την δική μας εξυπηρέτηση, τους συναδέλφους μας, τους γείτονες, τους συμπολίτες μας... κανείς δεν αγαπά κανέναν. Πετάμε μολότοφ και σπάμε τράπεζες, υπουργεία, πανεπιστήμια γιατί δε νιώθουμε ότι είναι δικά μας, ότι μας ανήκουν, ότι είναι περιουσία και βιος μας. Γιατί όμως νιώθουμε έτσι;

Επιχειρώ μια ανάλυση περισσότερο για να ταξινομήσω τις σκέψεις μου. Η αιώνια μετατόπιση ευθυνών, που φαίνεται να είναι μία από τις κατάρες της νοοτροπίας μας, μας εξωθεί στο να αναθέτουμε την εξουσία και ουσιαστικά τη διαχείρηση της ζωής μας σε τυχοδιώκτες που μπορούν να μπουν στα πράγματα και να ρυθμίσουν την κατάσταση υπέρ μας. Πόσοι και πόσοι δεν ψηφίζουν για να τακτοποιηθούν αυτοί ή τα παιδιά τους σε μία δουλειά; Τα κάνουμε όλα λάθος. Και όταν όσοι ψηφίζουμε κάνουν αυτό ακριβώς για το οποίο τους ψηφίσαμε, δηλαδή ρυθμίζουν τα πράγματα με γνώμονα το ατομικό συμφέρον του καθένα - που έρχεται σε σύγκρουση με το δικό μας - τότε γκρινιάζουμε ότι δεν υπάρχει κράτος, εκνευριζόμαστε, νιώθουμε αδικημένοι, αγανακτούμε και ξεσπάμε εναντίον του κράτους, των κτηρίων του και των εκπροσώπων του. Κάπως έτσι νομίζω ότι λειτουργεί. Προσωπικά δεν έχω πετάξει βόμβες αλλά θυμάμαι καλά πώς ένιωθα τον Δεκέμβρη του 2008.

Νομίζω όμως ότι είναι πλέον αργά. Με άλλα λόγια, ακόμα κι αν αυτή η νοοτροπία δημιουργήθηκε - κυρίως κατά τη δεκαετία του '80 - από τον λαό και ανέδειξε τους ανάλογους αντιπροσώπους, σήμερα η νοοτροπία αυτή επικρατεί και σημαίνει ότι για να είσαι μέσα στο παιχνίδι (που θα πει για να βρεις μια δουλειά και να ζεις αξιοπρεπώς) πρέπει να ενταχθείς μέσα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο της ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς. Είναι το γνωστό ρητό ότι αν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια εδώ. Είτε φιλοδοξείς να γίνεις υπάλληλος του δημοσίου, είτε να κάνεις μια δική σου επιχείρηση, ξέρεις ότι ... πρέπει να έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες. Αυτό ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα - κι αυτό το λέω από εμπειρία. Η έννοια της αξιοκρατίας είναι  α-ν-ύ-π-α-ρ-κ-τ-η  στην Ελλάδα, σε οποιονδήποτε τομέα κι αν κοιτάξει κανείς.

Για να μπεις στο δημόσιο πρέπει να έχεις πολιτκό μέσο (ακόμα και επί ΑΣΕΠ με τις κατάπτυστες συνεντεύξεις της κυβέρνησης Καραμανλή). Για να μπεις στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει επίσης να έχεις γνωστούς, να πας συστημένος. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις. Όλοι θεωρούμε το δημόσιο σαν την ιερή αγελάδα που μπορούμε να αρμέγουμε εις τον αιώνα τον άπαντα χωρίς να την ταϊζουμε τίποτα. Θυμάμαι τώρα την υπόθεση των διοικητικών υπαλλήλων σε δημόσιο νοσοκομείο που είχαν συστήσει εταιρεία εξαγωγών: κλέβανε τις προμήθειες του νοσοκομείου από τις αποθήκες και τις ... εξάγανε στη Βουλγαρία!!! Τι να έγινε άραγε μ' αυτούς; Λέτε να μπήκαν φυλακή; Κάπως έτσι λειτουργούν όσοι μπορούν να λειτουργήσουν έτσι. Πόσοι και πόσοι δεν παίρνουν μαϊμού αναπηρικές συντάξεις; Αυτοί δεν φταίνει για το μπουρδέλο; Οι πολεοδόμοι, εφοριακοί, γιατροί και λοιποί που λαδώνονται για να καταπατήσουν τους νόμους του κράτους μας δεν φταίνε; Αυτοί που λαδώνουν φταίνε επίσης, αλλά κατά τη γνώμη μου λιγότερο: με άλλα λόγια όταν ξέρεις ότι αν δε λαδώσεις, δεν γίνεται δουλειά, ή αν το καταγγείλεις δεν θα γίνει τίποτα, τότε σκας τα λεφτά και ξεμπερδεύεις. Οι διοικητές με τις ξεφτιλισμένες ΕΔΕ δεν φταίνε όσο και οι βουλευτές με τις εξεταστικές του κώλου;

Αυτή η βάρκα βούλιαξε μες τα σκατά ολωνών μας.

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Για δες καιρό που διάλεξε...

Τον Τάσο Τέλλογλου τον συμπαθούσα ιδιαίτερα για τη δουλειά του. Σε μία εποχή όπου η τηλεοπτική δημοσιογραφία δεν είναι τίποτ' άλλο παρά  προσωπική - κομματική άποψη, φαινόταν να είναι ένας από τους λίγους εναπομείναντες δημοσιογράφους που τεκμηρίωνε τα ρεπορτάζ του με στοιχεία και έρευνα. Για την ακρίβεια, έχω την εντύπωση ότι περισσότερο έψαξε ο Τέλλογλου την υπόθεση Siemens, παρά ο εισαγγελέας, ας πούμε. 

Πρόσφατα όμως, διάβασα ένα δημοσίευμά του που με εξόργισε. Μιλώ για το "Τίμημα της εκλογής" που δημοσιεύτηκε στο Protagon.gr. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο και τα σχόλια των επισκεπτών εδώ. Ο Τέλλογλου προτείνει ουσιαστικά μία νέα κυβέρνηση που θα έχει βασικό κορμό το ΠΑΣΟΚ και κλείνει το άρθρο του με την εντυπωσιακή φράση "Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον Παπανδέρου;". Σε κάποια από τα πρώτα σχόλια ο Άρης Δαβαράκης ζητά διευκρινήσεις και ο Τάσος Τέλλογλου απαντά σε σχόλιο πάλι:

"Κατ αρχήν γραφω "βασικό κορμό" το ΠΑΣΟΚ , αρα δέν θα είναι μόνο ΠΑΣΟΚ .Το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε τον Οκτώβριο για να εφαρμόσει μία αλλη πολιτική απο αυτή που τώρα χρειάζεται ο τόπος .Το ΠΑΣΟΚ δέν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα .Να κάνουμε εκλογές;Δέν είμαστε αυτόχειρες .Αρα τι μένει; Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 , απο όλους τους πολιτκούς χώρους .Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες ,για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου , πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς(πχ πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας ,απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις )Στο Βέλγιο πρίν μερικά χρόνια μία τετοια κυβέρνηση συναπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ενα διάστημα . Ο κ Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τετοιας κυβέρνησης "εθνικής ανάγκης" ,λμπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε οποιο κόστος . Η μόνη προυπόθεση που θέτει η κοινωνία είναι να μοιραστεί το βάρος δίκαια.". 

Ο Δαβαράκης - για την ιστορία - κατάλαβε και συμφώνησε. Εγώ πάλι επίσης κατάλαβα αλλά όχι μόνο δεν συμφωνώ, αλλά αρχίζω να υποψιάζομαι ... σκοτεινά σενάρια για τούτο τον έρμο τόπο. Με δυο λόγια, φράσεις όπως "ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα" ή "πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς" μου προκαλεί ανατριχίλα.  Η αναστολή "ορισμένων συνταγματικών διατάξεων" προβλέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα μόνο σε περίπτωση πολέμου ή ένοπλου κινήματος ανατροπής της εξουσίας, και μόνο για διάστημα μερικών ημερών.

Επιπλέον, όλοι οι τομείς είναι ευαίσθητοι: η παιδεία, η υγεία, οι συγκοινωνίες, ο τουρισμός, η δικαιοσύνη, η αγροτική ανάπτυξη, η έννομη τάξη και πάει λέγοντας. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα συνέβαινε αν κάποια κυβέρνηση αποφάσιζε καταστολή των απεργιών και διαμαρτυριών σε όλους τους παραπάνω ευαίσθητους τομείς. 

Πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο δεν θα γελάει κανείς με το ανέκδοτο της "συλλογικής ευθύνης". Έτσι ξεκίνησε η προπαγάνδα και η συλλογική μας ύπνωση, εκπορευόμενη κυρίως από τα media... Ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος ξυπνά και απαιτεί την κατάργηση του κατάπτυστου νόμου περί ευθύνης υπουργών, οι δημοσιογράφοι αναφέρονται σε "συλλογικές ευθύνες" έτσι ώστε να παραμείνουν ατιμώρητοι οι πολιτικοί, μέσα στη γενική θολούρα. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι εκμεταλλεύονται ουσιαστικά την έλλειψη αλληλεγγύης που υπάρχει πλέον στην ελληνική κοινωνία ("με ποιο δικαίωμα οι αγρότες εμποδίζουν τη διέλευσή μου από την εθνική οδό;") και φαίνονται να επιστρέφουν σε φασιστικές εφεδρίες του τύπου "ΠΡΕΠΕΙ να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας..."  ή "ορισμένα άρθρα του Συντάγματος πρέπει να βγουν εκτός" και άλλα φαιδρά μεν, επικίνδυνα δε. 

Μετά την απογοήτευση που μου προκάλεσε το άρθρο του Ξανθούλη, που αναπολεί την παλιά, καλή, ελληνική μιζέρια, και το οποίο σχολίασε επαρκέσταστα η 50ft queenie εδώ, το παραπάνω άρθρο του Τάσου Τέλλογλου, μου προκαλεί οργή.

Για να ξεκαθαρίσω και την προσωπική μου θέση, θεωρώ γελοίο και φασιστικό τον τρόπο που γίνονται οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Μπλοκάρουνε τους τουρίστες μέσα στο κρουαζιερόπλοιο και .. τι έγινε; Δεν θα βρει άλλο τρόπο το υπουργείο να περάσει την άρση του καμποτάζ; Τι κρίμα που δεν ήμουν εγώ στο εμπορικό κέντρο εκείνη την ημέρα που έβγαζαν έξω διά της βίας τους καταναλωτές. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο σιχαμένο πράγμα από τους κομμουνιστές με τη φασιστική νοοτροπία. Όμως, πέρα από αυτό, σε καμία μα καμία περίπτωση δεν θα ωφελούσε τον τόπο μία κυβέρνηση μη εκλεγμένη, όπως υποστηρίζει ο Τάσος Τέλογλου (δηλώνοντας ότι αφ' ενός οι εκλογές θα ήταν αυτοχειρία, αφ' ετέρου ότι η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει), και επιπλέον μία κυβέρνηση που θα "άφηνε εκτός" ορισμένα άρθρα του Συντάγματος, κατά το δοκούν, και πάντα για το καλό του τόπου. 

Το καλό του τόπου, που θα έπρεπε να υποστηρίζουν οι δημοσιογράφοι - κάνοντας απλώς τη δουλειά τους, που θα πει καταγράφοντας την κοινή γνώμη - είναι να φυλακιστούν οι υπαίτιοι πολιτικοί για την κατρακύλα της χώρας. Όχι πολύ, πέντε χρονάκια ο καθένας είναι αρκετά για να καταλάβουν, όχι οι ίδιοι αλλά οι επόμενοι επίδοξοι σωτήρες της πατρίδας ότι δεν μπορούν να μας πνίγουν άλλο στα σκατά ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουνε τους κόπους μας. 

Η απλή λογική απαιτεί άνοιγμα όλων των λογαριασμών όλων όσοι έχουν διατελέσει βουλευτές  και στελέχη υπουργείων, εφοριών και λοιπών φορέων από το 1974 και μετά καθώς και συγγενικών προσώπων, έρευνα των περουσιακών τους στοιχείων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, δήμευση της κινητής και ακίνητης περιουσίας όταν δεν συνάδει με το πόθεν έσχες και φυλάκιση των υπαιτίων. Είναι απλό. Αυτός είναι ο μονόδρομος και όχι τα δις του ΔΝΤ. 

Διαφορετικά, η κάθαρση θα είναι μάλλον βίαιη και όντως θα καταλυθεί το Σύνταγμα, αλλά όχι κατά το δοκούν αυτή τη φορά....