Τα θηλαστικά

Πιέρ Μερό
Τα θηλαστικά
Εκδόσεις Εστία

Το ειρωνικό, σκληρό αλλά και σε πολλά σημεία λυρικό μυθιστόρημα του Πιέρ Μερό καταπιάνεται κυρίως με την οικογένεια, μ’ αυτή την εμμονή των θηλαστικών να δημιουργούν συγκροτημένες ομάδες και τους δεσμούς που δημιουργούνται μεταξύ τους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις δε λύνονται ούτε με το θάνατο. Ο «θείος», ο ήρωας και αφηγητής του Μερό, είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του. Έχοντας στο ενεργητικό του έναν αποτυχημένο γάμο με μια Πολωνέζα, αρκετές απολύσεις από ελπιδοφόρες δουλειές αλλά και βεβαιωμένο αλκοολισμό, προσπαθεί να ενταχθεί μέσα στο πλαίσιο των προσδοκιών της οικογένειάς του και των κοινωνικών προτύπων. Η προσπάθειά του αυτή μοιραία στέφεται από αποτυχία, ξανά και ξανά, κυρίως γιατί ο «θείος» έχει επιλέξει ως φυσικό του χώρο το περιθώριο των προσυμφωνημένων συμβάσεων. Περιφέρεται τις νύχτες στα μπαρ αφηνόμενος στην τυχαία παρέα νεαρών κατεστραμμένων γυναικών και γράφει ποιήματα για όσες έχει αγαπήσει.

Θα ήταν αντι-ήρωας αν είχε διάθεση να είναι οτιδήποτε. Τραγικός μες τη μοναξιά και τη διαύγειά του, σχολιάζει ολόκληρη τη σύγχρονη δυτική κοινωνία, με αφορμή τις διάφορες δουλειές που αλλάζει, τους έρωτες που ζει και τη μεγάλη επιστροφή στο πατρικό του για λόγους ανεργίας. Τους ψυχαναλυτές που δεν είναι άλλο από κουτιά παραπόνων, το μεγαλείο της παρηγορητικής τέχνης στις πέντε η ώρα το πρωί, την υποκρισία της επιχειρηματικότητας και της δημοκρατίας, τους νεόπλουτους αμαθείς εκδότες, τις ροζ τηλεφωνικές γραμμές, τη νοοτροπία των στελεχών μεγαλοεπιχειρήσεων και το πρεστίζ που προσδίδει η πρόσληψη ενός άπραγου βοηθού, τη σύγχρονη αρχιτεκτονική που βρίσκεται σήμερα «στα χέρια δολοφόνων», τα παιδαγωγικά μοντέλα, τους βολεμένους εκπαιδευτικούς και τη βία στα σχολεία.

Κυρίως όμως, ο «θείος» μιλά για την οικογένεια: για το πώς οι δομές της ευνουχίζουν τα νέα της κύτταρα, για τη συνενοχή με το προκάλυμμα της φροντίδας, για τις φιλοδοξίες και τον αποκλεισμό κάθε αποτυχίας, για την ανύπαρκτη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, για τις γυναίκες που σπεύδουν να «αφοδεύσουν έναν απόγονο» γύρω στα σαράντα «γιατί σε λίγο θα είναι αργά» καθώς και για την απελευθερωτική μητροκτονία. Μιλά για τις μυστικές πληγές των οικογενειών και την ασυναίσθητη αναπαραγωγή των μοντέλων μέσα στη νέα οικογένεια που δημιουργείται. Μιλά για την καταπιεστική έλλειψη αγάπης αλλά όχι και υποχρεώσεων και ευθυνών μέσα στην οικογένεια που καθορίζει εν τέλει σε μεγάλο βαθμό τη σεξουαλική και κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου.

Γραμμένο με καυστικό χιούμορ, άφθονες δόσεις σαρκασμού αλλά και πολλές λυρικές στιγμές, χρησιμοποιώντας το δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού, το βιβλίο αυτό καταφέρνει να πληγώσει τις αστικές αντιλήψεις και να καρφώσει πολλά ερωτηματικά δίπλα στο αντικείμενο της αιώνιας αναζήτησης, την αγάπη. Διαβάστε το.