Ιδιώνυμο

Η μοναξιά,
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο,
μαζί με τα κομμάτια τους,
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές,
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες,
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα,
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα,
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους,
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο,
που ξεπουλάν τη φάρα της,
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο,
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της,
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω,
είναι τσεκούρι στα χέρια μας,
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

***
Το έγραψε η Κατερίνα Γώγου το 1980.
Θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε όσους ακόμα αναρωτιούνται τι έγινε πριν δύο περίπου μήνες στους δρόμους της Αθήνας. Και αλλού. Και γιατί.
Να μην ξεχνιόμαστε.

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά οι Πακιστανοί είναι εδώ, στην ίδια θέση, μαζί με Αλβανούς και Νιγηριανούς. Μόνο το περιθώριο μεγαλώνει για να χωρέσει κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους... Η μοναξιά μας είναι εδώ, τα χέρια μας πιο μπλαβιασμένα από χθες.