Athens Video Art Festival

Κι αφού είπα για video στο προηγούμενο ποστ, να πω ότι το φετινό Video Art Festival που έγινε στο Γκάζι, ήταν υπέροχο!

Ενδιαφέρουσες εγκαταστάσεις, καλοδουλεμένες ψηφιακές φωτογραφίες, ωραίες μουσικές κι ένα χορταστικό αφιέρωμα στον γκουρού της video art, Nam June Paik. Επίσης, με χαρά είδα ότι οι ελληνικές συμμετοχές ήταν πολλές και εφάμιλλες των ξένων.

Εντύπωση μου έκαναν τα βίντεο "Ahab One View" (Helmut Uhlig /Γερμανία), το "Cohabitations" (Cogitore Clement / Γαλλία), το "Draw the curtains" (Αγγελική Βρεττού / Ελλάδα), το "Portraits of New York" (Breixo Viejo / Ισπανία) και τόσα άλλα...

Ενδιαφέρον είχε το installation των Καραμανλή Ορέστη και Ρόκου Στέφανου με τίτλο Imago Dixit: ένα εικαστικό κρεμασμένο στον τοίχο ήταν συνδεδεμένο με αισθητήρες και ηχεία. Όταν ακουμπούσες το έργο είχες κάποια ηχητική "αντίδραση" στο άγγιγμά σου...

Μου άρεσε επίσης και το έργο της Μάρως Γορανίτου με τίτλο "Υπάρχοντα" (χώρα συμμετοχής U.K.) η οποία χρησιμοποίησε τις παλιές σωλήνες γκαζιού για να απλώσει τα διάφορα παραφερνάλιά της (ρούχα κυρίως) και να κατασκευάσει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τις αναμνήσεις και το χρόνο.

Το "Samplingplong" του γερμανού Niehage Jorg είχε μια ιδιαίτερη γοητεία. Τα ηλεκτρονικά του σκουπίδια (βαλβίδες, καλώδια, ένας ηλεκτρονόμος κλπ) συνδέθηκαν σε ένα μεγάλο πάνελ υπολογιστή και με μία κίνηση του ποντικιού μετατρέπονταν σε αλληλεπιδραστικά όργανα αυτοσχεδιασμού.

Στον τομέα της ψηφιακής φωτογραφίας, οι ελληνικές συμμετοχές ήταν, κατά τη γνώμη μου πάντα, οι πιο σημαντικές. Ο Αδάμ Μαρτινάκης με το έργο του "Crystal Nightmare", ο Λευτέρης (Lelon) Κουλώνης με το "Less is More", η Αγγελική Μαλακασιώτη με το "No one. Never. Nowhere", o Στάθης Φλώρος με το "Connecting ...or? "... Πολύ βεβαίως μου άρεσε και το έργο της ρωσσίδας Vasilina Popova, με τίτλο "Harassment" και δεν μπορώ να μην το πω )))

Από web art και performance art δεν είδα πολλά πράγματα. Δυστυχώς έχασα και τη robotic art performance με τίτλο "Grace State Machines" όπου δύο ρομποτικές κατασκευές, συνδεδεμένες με αισθητήρες πάνω στο σώμα μίας χορεύτριας, αναπαριστούσαν τις κινήσεις της... Όπως επίσης δεν παρακολούθησα και κανένα ακαδημαϊκό αφιέρωμα λόγω έλλειψης χρόνου δυστυχώς...

Τέλος, τα έργα του Κορεάτη Πάικ, που δημιούργησε ήδη από τη δεκαετία του '60, μπορεί σήμερα να φαντάζουν ξεπερασμένα μ' αυτά τα λέιζερ να παίζουν στις οθόνες και όλα αυτά, δείτε όμως ένα ελάχιστο δείγμα της συνεργασίας του με την τσελίστρια Charlotte Moorman εδώ.

Τι ωραίος κόσμος αναπνέει στην Τεχνόπολη! Φρέσκα πρόσωπα, ανήσυχα και ζωντανά. Ενίοτε ξαπλωμένα στα μαξιλάρακια να παρακολουθούν video art και animation μέσα στις παλιές εγκαταστάσεις ενός εργοστασίου γκαζιού... Χαλαρά και όμορφα. Η ίδια η Τεχνόπολη, με τους παλιούς βιομηχανικούς της χώρους και τις νέες αίθουσες που έχουν προστεθεί στο πίσω μέρος, θα μπορούσε να είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα αν δεν είχαμε μία συγκεκριμένη ιδέα για το πώς πρέπει να είναι τα μουσεία σύγχρονης τέχνης.

(Ρεπορτάζ τέλος. Όσοι δεν πήγατε, ελπίζω να σας έπεισα να πάτε του χρόνου!!)