Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Η σιωπή των αμνών

Η σιωπή έσπασε - οι αμνοί παραμένουν ως έχουν.

Αναφέρομαι στην όλη ιστορία με τις εκδόσεις Άγρα και τον απολυμένο Ντίνο Παλαιστίδη. Είναι νομίζω προφανές ότι δεν είμαι σε θέση, ούτε και διάθεση, να μιλήσω για μία εργασιακή διαφορά που δεν με αφορά. Αντιθέτως, η "υποστηρικτική" συλλογή υπογραφών των διανοούμενων και συγγαφέων της Αγρας, με άφησε κατάπληκτη και με εξόργισε, περισσότερο ακόμα κι από τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης (λέμε τώρα).

Σε μία χώρα όπου η λεγόμενη πνευματική ηγεσία (;;;) έχει μπροστάρηδες τους παλαίμαχους Θεοδωράκη και Σαββόπουλο και τον τηλεοπτικό Λαζόπουλο, οι "πνευματικοί" (;;;) άνθρωποι δεν έδειξαν να ιδρώνει το αυτί τους μέχρι σήμερα για τίποτα: ήταν οι μεγάλοι απόντες στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, όπως και σε όλες τις προηγούμενες και επόμενες κοινωνικές αναταρραχές. Όπως είναι και τώρα που ο λαός βγαίνει στους δρόμους προσπαθώντας να προασπίσει ένα, ούτως ή άλλως, μάλλον χαμηλό επίπεδο διαβίωσης. Κανένας συγγραφέας, ποιητής, καθηγητής, βυζαντινολόγος κλπ κλπ δεν ένιωσε ουδεμία ανάγκη όλο το προηγούμενο διάστημα να στείλει μια δήλωση με τις θέσεις του για οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία.

Θα μου πείτε, εντάξει, και τι είναι οι συγγραφείς; Συνδικαλιστές; Όχι (τουλάχιστον, όχι μέχρι σήμερα) οπότε ας πούμε ότι η αφωνία τους ήταν απλά υποφερτή, αν και θεωρητικά είναι οι μόνοι που μπορούν να προσφέρουν μια εναλλακτική πρόταση για όσα συμβαίνουν στην πολιτική και την κοινωνία. Αν' αυτού, οι πολύφερνοι ποιητές (μέχρι και ο ... Κοροπούλης απ' ό,τι διάβασα, με μεγάλη μου θλίψη) συνασπίζονται με θέρμη και εν ριπή οφθαλμού για να υπερασπιστούν, γεμάτοι αγανάκτηση τον εκδότη τους από τις επιθέσεις που δέχεται!

Μα τι ξεφτίλα όλη αυτή η οργή και θλίψη για τα του οίκου τους! Οι μέχρι χθες βουβές παρθένες βγαίνουν σήμερα στον τιμημένο αγώνα για να αποκαταστήσουν την τιμή και την υπόληψη ενός ανθρώπου που διαθέτει όλα τα μέσα ν υπερασπιστεί ο ίδιος τον εαυτό του, και καταδέχονται να πάρουν θέση σε ένα ζήτημα εργασιακών διαφορών... Πόσο λίγοι. Πόσο κότες. Και εν τέλει, πόσο εκτός πραγματικότητας. Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται, που λέμε.

***

Ένα πολύ καλό κείμενο για το θέμα από τον Κώστα Δεσποινιάδη στο Radical Desire εδώ. Εκεί θα βρείτε και τα λινκ των... ντοκουμέντων.

4 σχόλια:

Banshee είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Banshee είπε...

Follow up

Προς τιμήν τους, οι δικτυακές Αναγνώσεις της Αυγής διαφοροποιούνται από την έντυπη έκδοση, αν και φοβάμαι ότι όσα αναφέρονται ως "αυτονόητα" δεν είναι και τόσο. Το λινκ εδώ:

http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2010/02/blog-post_7079.html

sid4 είπε...

Επειδή αναφέρεσαι στις εκδόσεις να αναφέρω όπως πολλοί τομείς, έτσι και στον χώρο του βιβλίου (που τον γνορίζω πολύ καλά εκ των έσω) τα πράγματα είναι μεσαιωνικά. Τώρα βρήκαν το πρόσχημα να μας αποτελειώσουν γι' αυτό χρειάζεται γερό στομάχι και βέβαια ανύσυχους αμνούς που να βελάζουν έντονα!!

Banshee είπε...

Απ' ότι διάβασα ο Παλαιστίδης επαναπροσλήφθηκε. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει με κάθε μικρό και άσημο Παλαιστίδη του κλάδου ή της χώρας γενικότερα. Κάτι πρέπει να αλλάξει.

Πάντως εγώ δεν τοποθετήθηκα επί της υπόθεσης του αποληθέντα συνδεικαλιστή. Αυτό μου με εκνεύρισε και μάλιστα πολύ, ήταν η αντίδραση των συγγραφέων της Άγρας. Εδώ ο κόσμος χάνεται όπως έγραψα...

Για να είμαι όμως δίκαιη, υπήρξε και αντίθετη κίνηση: μαζεύτηκαν πανεπιστημιακοί και υπέγραψαν υπέρ της επαναπρόσληψης του υπαλλήλου. το λινκ εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1138023

Με όλους τους άλλους ανώνυμους υπαλλήλους δεν ξέρω τι γίνεται...

Δημοσίευση σχολίου