Καρτ ποστάλ

4.
Στο μεταξύ αισθάνομαι πως έχω κάποια χρησιμότητα. Καθώς και μια μελαγχολία αδιαβρόχου.

Θα βρέξει, πιθανόν για πάντα.
Σαλεύει η πόλη κάτω απ' τα κουρέλια.
Θα ψηλώσουν οι τοίχοι, θα πρασινίσουν
τα νομίσματα. Θα βρέξει.

(Ένοχος,
σύρριζα στην Ιστορία
ο ελάχιστος περιπατητής περπατώ
προοπτικά,
και μειώνομαι.)


14.
Πρόσφυγας της Τετάρτης προς την Πέμπτη. Δεν θα μάθω ποτέ τίποτα. Κι όμως. Κάποιος, πιο τρομαγμένος, ξέρω, αδιάκοπα, κρύβει σημάδια και μισά μηνύματα. Ανέλπιδα. Καθώς τον πηγαίνουν για θάνατο. Ή για γέννηση.

Κάποτε νυχτώνει στ' αλήθεια.
Απλώνει το μαύρο στις φλέβες. Τότε,
για λίγο, από σφυγμό σε σφυγμό
γράφονται και σβήνουν
παλιοί στίχοι θαμποί
χωρίς λόγο, χωρίς λόγια πια
σα μουσική στον καθρέφτη, σαν
τεθλιμμένοι συγγενείς.


Παυλίνα Παμπούδη, "Καρτ ποστάλ", 1980