Όλοι εναντίον όλων

Κανένας δεν αγαπά τίποτα και κανέναν σε αυτή τη χώρα. Δεν αγαπάμε τη χώρα γιατί δε νιώθουμε ότι είναι δική μας. Δεν αγαπάμε τις πόλεις μας, τους δρόμους που οδηγούμε και περπατάμε, τις πλατείες, τα πάρκα, τις δημόσιες υπηρεσίες που είναι εκεί για την δική μας εξυπηρέτηση, τους συναδέλφους μας, τους γείτονες, τους συμπολίτες μας... κανείς δεν αγαπά κανέναν. Πετάμε μολότοφ και σπάμε τράπεζες, υπουργεία, πανεπιστήμια γιατί δε νιώθουμε ότι είναι δικά μας, ότι μας ανήκουν, ότι είναι περιουσία και βιος μας. Γιατί όμως νιώθουμε έτσι;

Επιχειρώ μια ανάλυση περισσότερο για να ταξινομήσω τις σκέψεις μου. Η αιώνια μετατόπιση ευθυνών, που φαίνεται να είναι μία από τις κατάρες της νοοτροπίας μας, μας εξωθεί στο να αναθέτουμε την εξουσία και ουσιαστικά τη διαχείρηση της ζωής μας σε τυχοδιώκτες που μπορούν να μπουν στα πράγματα και να ρυθμίσουν την κατάσταση υπέρ μας. Πόσοι και πόσοι δεν ψηφίζουν για να τακτοποιηθούν αυτοί ή τα παιδιά τους σε μία δουλειά; Τα κάνουμε όλα λάθος. Και όταν όσοι ψηφίζουμε κάνουν αυτό ακριβώς για το οποίο τους ψηφίσαμε, δηλαδή ρυθμίζουν τα πράγματα με γνώμονα το ατομικό συμφέρον του καθένα - που έρχεται σε σύγκρουση με το δικό μας - τότε γκρινιάζουμε ότι δεν υπάρχει κράτος, εκνευριζόμαστε, νιώθουμε αδικημένοι, αγανακτούμε και ξεσπάμε εναντίον του κράτους, των κτηρίων του και των εκπροσώπων του. Κάπως έτσι νομίζω ότι λειτουργεί. Προσωπικά δεν έχω πετάξει βόμβες αλλά θυμάμαι καλά πώς ένιωθα τον Δεκέμβρη του 2008.

Νομίζω όμως ότι είναι πλέον αργά. Με άλλα λόγια, ακόμα κι αν αυτή η νοοτροπία δημιουργήθηκε - κυρίως κατά τη δεκαετία του '80 - από τον λαό και ανέδειξε τους ανάλογους αντιπροσώπους, σήμερα η νοοτροπία αυτή επικρατεί και σημαίνει ότι για να είσαι μέσα στο παιχνίδι (που θα πει για να βρεις μια δουλειά και να ζεις αξιοπρεπώς) πρέπει να ενταχθείς μέσα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο της ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς. Είναι το γνωστό ρητό ότι αν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια εδώ. Είτε φιλοδοξείς να γίνεις υπάλληλος του δημοσίου, είτε να κάνεις μια δική σου επιχείρηση, ξέρεις ότι ... πρέπει να έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες. Αυτό ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα - κι αυτό το λέω από εμπειρία. Η έννοια της αξιοκρατίας είναι  α-ν-ύ-π-α-ρ-κ-τ-η  στην Ελλάδα, σε οποιονδήποτε τομέα κι αν κοιτάξει κανείς.

Για να μπεις στο δημόσιο πρέπει να έχεις πολιτκό μέσο (ακόμα και επί ΑΣΕΠ με τις κατάπτυστες συνεντεύξεις της κυβέρνησης Καραμανλή). Για να μπεις στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει επίσης να έχεις γνωστούς, να πας συστημένος. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις. Όλοι θεωρούμε το δημόσιο σαν την ιερή αγελάδα που μπορούμε να αρμέγουμε εις τον αιώνα τον άπαντα χωρίς να την ταϊζουμε τίποτα. Θυμάμαι τώρα την υπόθεση των διοικητικών υπαλλήλων σε δημόσιο νοσοκομείο που είχαν συστήσει εταιρεία εξαγωγών: κλέβανε τις προμήθειες του νοσοκομείου από τις αποθήκες και τις ... εξάγανε στη Βουλγαρία!!! Τι να έγινε άραγε μ' αυτούς; Λέτε να μπήκαν φυλακή; Κάπως έτσι λειτουργούν όσοι μπορούν να λειτουργήσουν έτσι. Πόσοι και πόσοι δεν παίρνουν μαϊμού αναπηρικές συντάξεις; Αυτοί δεν φταίνει για το μπουρδέλο; Οι πολεοδόμοι, εφοριακοί, γιατροί και λοιποί που λαδώνονται για να καταπατήσουν τους νόμους του κράτους μας δεν φταίνε; Αυτοί που λαδώνουν φταίνε επίσης, αλλά κατά τη γνώμη μου λιγότερο: με άλλα λόγια όταν ξέρεις ότι αν δε λαδώσεις, δεν γίνεται δουλειά, ή αν το καταγγείλεις δεν θα γίνει τίποτα, τότε σκας τα λεφτά και ξεμπερδεύεις. Οι διοικητές με τις ξεφτιλισμένες ΕΔΕ δεν φταίνε όσο και οι βουλευτές με τις εξεταστικές του κώλου;

Αυτή η βάρκα βούλιαξε μες τα σκατά ολωνών μας.