Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

Γερόντια με κουλούρια και άλλα σοβαρά θέματα

Ξέρω ότι έχω υποσχεθεί ένα ποστάκι στην Queennie, το παρακάτω όμως δεν παραβλέπεται εύκολα. Αντιγράφω από το "Ποντίκι", φύλλο 1540, 26/02/09. Τα έντονα γράμματα δικά μου.

"Γερμανός διπλωμάτης συνόδευσε τους αρμόδιους ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού στην ακρόαση που είχαν για να απολογηθούν στο ΕΣΡ, για εκπομπή τους (γερμανικής παραγωγής). Σας μεταφέρω ακριβώς πώς περιέγραψε την εμπειρία του με το Εθνικό μας Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο:
Η αίθουσα αναμονής ήταν ένα δωματιάκι 2x3, όπου ήμασταν στριμωγμένοι όρθιοι 20 άτομα της Ρ/Τ αγοράς περιμένοντας την ακρόαση. Κάπου 10 άλλοι απολογούμενοι στεκόντουσαν όρθιοι στο διάδρομο. Όταν παρουσιαστήκαμε στο Συμβούλιο, βρεθήκαμε μπροστά σε 5-6 άτομα προχωρημένης ηλικίας - νομίζω ένας ήταν νεαρός, τριαντάρης.
Τα μέλη είχαν μπροστά τους κάθε λογής κουλούρια και μπισκότα τα οποία και έτρωγαν, διαβάζοντας ταυτόχρονα εφημερίδες ή άλλα έγγραφα αγνοώντας τις καταθέσεις των επιχειρημάτων μας. Ήταν μια προσβλητική εμπειρία και μία αντιπαραγωγική διαδικασία".


Υποθέτουμε ότι ο αρμόδιος, επίσης ηλικιωμένος, υπουργός Παυλόπουλος έχει κάποιο επιχείρημα περί εμπειρίας των μελών του ΕΣΡ και τους κρατάει ακόμα εκεί. Το γενικότερο συμπέρασμα πάντως είναι ότι οι συνταξιούχοι όχι μόνο κρατάνε τη χώρα από τα ---μπιιιιιιιιιπ--- αλλά και το κουλουράκι είναι αναντικατάστατο. Σου λένε, "θα μας τα πρήξουνε που θα μας τα πρήξουνε τώρα, τουλάχιστον να 'μαστε φαγωμένοι".

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΓΑΜΩ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΣΑΣ

Πώς να μην ξυπνήσει η Banshee μέσα μου, πώς;!!!

Σε μία χώρα της Ευρώπης, υποτίθεται, καλείς σε δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία, και ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ!!! Χτυπάει και χτυπάει και χτυπάει ατελείωτα! Και όχι ένα οποιοδήποτε τηλέφωνο, αλλά στο "γραφείο εξυπηρέτησης πολιτών", όλοι αυτοί με τα εκατομμύρια μίζες που πήρανε από τη Ζίμενς, δεν έχουν αντιληφθεί ότι εδώ και περίπου τριάντα χρόνια υπάρχει κάτι που ονομάζεται "ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ". Όταν ο υπάλληλος πάει να φάει το σάντουιτς του ή να ρίξει το Τζόκερ του, να υπάρχει μια έστω υποτυπώδης ανταπόκριση από το γραφείο που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί το κοινό! Τίποτα!

Τις τελευταίες μέρες έχω καλέσει για διάφορους λόγους στις εξής υπηρεσίες/ φορείς:
ΕΟΤ, Υπουργείο Παιδείας, Υπουργείο ΥΠΕΧΩΔΕ, ΕΥΔΑΠ, πάντα σε γραφεία "εξυπηρέτησης πολιτών" όχι σε τυχαία νούμερα. Ανταπόκριση καμία! Ακόμα και αν κάποιος περαστικός σηκώσει το τηλέφωνο, δεν υπάρχει περίπτωση να εξυπηρετηθείς υπεύθυνα.

Σήμερα το πρωί, ας πούμε, αποφάσισα να πάρω πληροφορίες για τη διευθέτηση ενός θέματος που αφορά την άδεια διδασκαλίας από το Υπουργείο Παιδείας. Την έχω χάσει, μάλλον, και θέλω να την ξαναβγάλω. Ιδού:

Βήμα 1: Μπαίνω στο σάιτ του Υπουργείου Παιδείας, βρίσκω το λινκ, ψάχνω για την πληροφορία που θέλω αλλά δεν υπάρχει.
Βήμα 2: Αναζητώ τηλέφωνα εξυπηρέτησης για το ίδιο θέμα.
Βήμα 3: Στο "Γραφείο Ενημέρωσης Πολιτών" που λειτουργεί (;;;) καθημερινά 9.00-14.00, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΕΙς ΔΙΑΘΕΣΙΜΕΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ:210.3442505 - 210.3442506 - 210.3442508.
Βήμα 4: Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες με τους παραπάνω αποτυχημένους, επιχειρώ να καλέσω στη "Διεύθυνση Ιδιωτικής Εκπαίδευσης", σύμφωνα με το λινκ του υπουργείου. ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΕΞΗΣ: 210.3442086 και 210.3442093
Βήμα 5: Παίρνω στο 11888 του ΟΤΕ και ζητώ να με συνδέσουν στην πιο πάνω Διεύθυνση. Το σηκώνουν. Μιράκολο! Όμως: "... αυτά τα θέματα έχουν φύγει από τις αρμοδιότητές μας". "Μα, στο σάιτ του υπουργείου, έχει ως αρμόδιο το δικό σας γραφείο" του απαντώ.
"Σας είπα, κυρία μου, δεν είναι δικά μας θέματα αυτά" μου απαντά.
Βήμα 6: Ξαναπαίρνω το 11888 και ζητώ να με συνδέσουν με το "Γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά". Επειδή οι γραμμές τους είναι κατειλλημένες, μου δίνει τα εξής τηλέφωνα: 210.4257003, 210.4115712.
Βήμα 7: Παίρνω και ξαναπαίρνω στα παραπάνω νούμερα αλλά ΔΕΝ ΤΟ ΣΗΚΩΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ.
Βήμα 8: Μετά από δεκαπεντάλεπτη επίμονη προσπάθεια, απαντά τελικά μία υπάλληλος που μου απαντά ότι πρέπει να καλέσω στο 4ο γραφείο, συγκεκριμένα στο τηλέφωνο 210.4124863.
Βήμα 9: Παίρνω στο παραπάνω τηλέφωνο. Μετά από αρκετή ώρα, μια άλλη υπάλληλος μου απαντά ότι δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει γιατί η κυρία υπεύθυνη απουσιάζει και ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ και να καλέσω αν θέλω πάλι την Τρίτη.

Η ερώτησή μου βεβαίως ήταν ιδιαιτέρως πολύπλοκη: "Επειδή έχω χάσει την άδεια διδασκαλίας μου, μπορεί να γίνει επανέκδοση ή πρέπει να ξαναφέρω όλα τα δικαιολογητικά από την αρχή;". Αυτό και μόνον.

Τα παραπάνω στοιχεία, τα παραθέτω με τόση ακρίβεια, για όλους τους ευαίσθητους υπουργούς που με διαβάζουν. Αμέ.

Το κράτος, λοιπόν, που μου παίρνει τα φραγκάκια κάθε μήνα, κάθε χρόνο με τις εισφορές και τους φόρους, με αντιμετωπίζει έτσι όπως λεπτομερώς περιέγραψα παραπάνω. Τα στοιχεία στο επίσημο σάιτ του υπουργείου είναι λάθος. Κανένας δεν σηκώνει τα τηλέφωνα στις αρμόδιες υπηρεσίες. Τα γραφεία εξυπηρέτησης πολιτών δεν έχουν καν υπηρεσία αναμονής. Όταν τελικά σου απαντήσει κάποιος, δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει. Αυτός που μπορεί να σε εξυπηρετήσει απουσιάζει.

Να βάλω ένα στοίχημα; Την Τρίτη που μας έρχεται, η κυρία υπεύθυνη θα έχει τόση δουλειά που δεν θα σηκώνει το τηλέφωνο.

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Επαγγελματικός Προσανατολισμός μέσω ΟΑΕΔ

Δεν έχω πιο προχώ κρατική ιστοσελίδα. Ο Α Ε Δ λέιντις εν τζέντλεμεν.

Στο παραπάνω λινκ υπάρχει μία λίστα επαγγελμάτων με αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με τις σπουδές, τις συνθήκες εργασίας, τα προσόντα που πρέπει να έχει κάποιος για να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα, τις αποδοχές του και τις προοπτικές εξέλιξης. Κι ενώ μέχρι στιγμή το σάιτ θυμίζει το νυσταλέο Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό που κάναμε στο γυμνάσιο με ακόμα πιο πληκτικούς και ανέμπνευστους καθηγητές (μ' εκείνο το κάνω-αγγαρεία ύφος στα πρόσωπά τους), μια πιο προσεκτική έρευνα καθιστά το σάιτ του κρατικού Οργανισμού Απασχόλησης ένα φαντασμαγορικό πανόραμα α λα Άστρα και Όραμα και Πύλες του Φανταστικού.

Και εξηγούμαι: μεταξύ των επαγγελμάτων, κάτω από τα ανάλογα αρχικά, εμφανίζονται και οι εξής ειδικότητες: Χειρομάντης, Μέντιουμ, Μελλοντολόγος, Ειδικός κρανιο-ιερής θεραπείας και άλλα συναφή. Αν δεν με πιστεύετε κάντε κλικ στον αρχικό σύνδεσμο του ποστ κι αναζητήστε αυτές τις ειδικότητες. Αν κρίνω από τις περιγραφές, ο συντάκτης του ΟΑΕΔ δεν έχει αφήσει καφετζού για καφετζού.

Διαβάζω ας πούμε στο "Μελλοντολόγος": Αντικείμενο της εργασίας του είναι η διήγηση του παρελθόντος και κυρίως η πρόβλεψη και η εξήγηση του μέλλοντος. Πιο συγκεκριμένα, ο μελλοντολόγος ερμηνεύει και προβλέπει γεγονότα ή καταστάσεις που απασχολούν τους πελάτες του, όπως αισθηματικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, προσωπικά κ.ά. [...] Για παράδειγμα, ερμηνεύει τη θέση φύλλων τσαγιού ή υπολειμμάτων καφέ σε ένα ποτήρι προκειμένου να απαντά στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του πελάτη του για το τι του επιφυλάσσει το μέλλον.

Ιδιαίτερα Προσωπικά Χαρακτηριστικά και Ικανότητες:
Χρειάζεται να διαθέτει ευρύτητα γνώσεων, ενόραση, επινοητικότητα, διορατικότητα, πειστικότητα και εχεμύθεια. Χρειάζεται να μπορεί να αντλεί, να συνδυάζει και προπαντός να ερμηνεύει γνώσεις και συμβολισμούς από τη μυθολογία, την αστρολογία, την παραψυχολογία κ.ά.
[...] Οι αποδοχές του είναι πολύ ικανοποιητικές και ανάλογες με το ταλέντο και τα προσόντα του. Οι προοπτικές απασχόλησης είναι θετικές.

Αν συγκρίνω το παραπάνω με τις προοπτικές που δίνει το σάιτ του ΟΑΕΔ στο λήμμα "Ταμίας" όπου αναφέρει επί λέξη "Οι προοπτικές απασχόλησης είναι μέτριες" (και δίκιο έχουν εδώ που τα λέμε), μπορώ να υποθέσω ότι ένας νέος που δεν ξέρει τι να κάνει στη ζωή του, αν συμβουλευτεί τον ΟΑΕΔ είναι πιθανότερο να καταλήξει μέντιουμ παρά μαθηματικός.

Επίσης, δεδομένου ότι τα παραπάνω επαγγέλματα περιλαμβάνονται στη λίστα επαγγαλμάτων του ΟΑΕΔ, αυτό σημαίνει ότι μπορώ να τους ζητήσω να μου βρουν δουλειά ως "χειρομάντης" ;;;

Γι αυτό σας, λέω, προχώ ο ΟΑΕΔ.

Γενικά, μ' όλους αυτούς που ασχολούνται με τα μεταφυσικά την καταβρίσκω, καλά κάνει ο κόσμος, δική του είναι η ψυχή. Όμως το να περιλαμβάνονται τα άνωθι επαγγέλματα στην επίσημη ιστοσελίδα του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού, κατά βάση τα νομιμοποιεί και αυτό είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό!

Αν πάλι δεν θέλετε κάτι τόόόσο αντερ γκράουντ, μπορείτε να δοκιμάσετε κάτι από παλαιά, αθάνατα επαγγέλματα με πολύ καλές αποδοχές και σταθερή ζήτηση (όπως ο "καλλιεργητής πτωματολουλουδιών" -- ναι, ναι, αυτός που καλλιεργεί γαρίφαλλα για τα στεφάνια στις κηδείες) ή να ανοιχτείτε και να επενδύσετε στο μέλλον. Για παράδειγμα, εντύπωση μου έκανε ο "μεσίτης υπηκοοτήτων" τα καθήκοντα του οποίου αφορούν στα εξής:

Αντικείμενο της εργασίας του είναι το συνταίριασμα (matching) των χαρακτηριστικών ενός προσώπου με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά μιας χώρας είτε σε θεσμικό επίπεδο είτε σε επίπεδο ζωής. Ειδικότερα, ο μεσίτης υπηκοτήτων υποδέχεται τον υποψήφιο πελάτη του, καταγράφει βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, καθώς και διάφορα σημεία - κλειδιά που αφορούν τον τρόπο ζωής του, τη φιλοσοφία του και τα ενδιαφέροντά του και προσπαθεί να εντοπίσει και να του προτείνει χώρες που ταιριάζουν με αυτά τα χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια, εφόσον έχει μελετήσει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται σε σχέση με τη χώρα «υποδοχής» ασχολείται με τη διευθέτηση όλων των απαραίτητων γραφειοκρατικών διαδικασιών για λογαριασμό του πελάτη του. Με αυτό τον τρόπο ένα άτομο μπορεί να αλλάξει υπηκοότητα και να εγκατασταθεί σε μια χώρα που του «ταιριάζει» καλύτερα, ιδιαίτερα στην περίπτωση που ζει σε μια χώρα με υψηλή φορολογία, μεγάλη διαφθορά και χαμηλό επίπεδο δημόσιων υπηρεσιών.


Είναι αυτό που λέμε: Να φύγουμε ρε παιδί μου από αυτό το μπουρδέλο, αλλά πού να πάμε;! Ε, λοιπόν, φαίνεται να υπάρχει λύση. Σπεύσατε!

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

WAKE THE FUCK UP!!!




Και ενώ φαίνεται ότι οι πολίτες σε διάφορα μέρη ξυπνούν σιγά-σιγά από το λήθαργό τους, συμπαρασύροντας και τους τοπικούς άρχοντες, εδώ στον Πειραιά ακόμα ροχαλίζουμε μακαρίως όσο αφορά την ποιότητα ζωής.

Στο Βόλο, ας πούμε, σχεδιάζουν ολική ανάπλαση της παραλίας με πεζοδρόμους, ποδηλατόδρομο και τραμ. Στο Ελληνικό επίσης προχωρούν σε αναπλάσεις δρόμων και περιοχών. Ακόμα και στην Αθήνα, ο πιο φαντεζί δήμαρχος όλων των εποχών (ίσως μετά τον Αβραμόπουλο), αποφασίζει απαγόρευση των αυτοκινήτων τα παρασκευοσαββάβατα στου Ψυρρή (επιτέλους!!!) και κόβει τις άδειες λειτουργίας νέων μαγαζιών.

Παράλληλα, στην ίδια εφημερίδα διαβάζω για την άθλια κατάσταση από τις καταπατήσεις από 259 καταστήματα στον Πειραιά. Ο δήμαρχος Φασούλας το μόνο που κάνει είναι να κόβει ακριβά πρόστιμα ενώ 4577 τραπεζοκαθίσματα (ο αριθμός είναι πραγματικός) και εκατοντάδες κατασκευές -- από τζαμαρίες μέχρι... νεροχύτες! --- ξεφυτρώνουν χωρίς κανέναν έλεγχο στα πεζοδρόμια στα ωραιότερα μέρη της πόλης: Καστέλλα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, Ζέα, Φρεαττύδα. Το ίδιο και οι ακαλαίσθητες και επικίνδυνες διαφημιστικές πινακίδες. Όχι μόνο δεν έχεις από πού να περάσεις, όχι μόνο δεν μπορείς να ευχαριστηθείς τίποτα, ούτε τη θάλασσα ούτε μια βόλτα με τα πόδια, αλλά τίποτα δεν βελτιώνεται! Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ, όσα πρόστιμα κι αν πληρώσουν ορισμένοι καταστηματάρχες!!

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση ακριβώς, αν θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρή η νομοθεσία ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν είναι δική μου δουλειά να βρίσκω τις λύσεις. Όλους αυτούς τους τύπους που κάθε φορά αποδεικνύονται πιο ανεκδιήγητοι κι από τα ανέκδοτα, τους εκλέγουμε γι αυτόν ακριβώς το λόγο: για να βρίσκουν και να εφαρμόζουν τις λύσεις κάθε φορά. Αλλά για ποιο λόγο να ζοριστούν να βρουν τις λύσεις αφού τα μαγαζιά χώνουν απίστευτα ποσά στο δήμο για τις άδειες κι οι πολίτες παραμένουν βουβοί και συμβιβασμένοι;

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

We Ain't Got No Money, Honey, But We Got Rain

Μπορεί να μην είχαμε τα φράγκα, μωρό μου, είχαμε όμως τη βροχή

Πες το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή κάτι τέτοιο / αλλά δεν βρέχει πια όπως έβρεχε/ θυμάμαι ιδιαίτερα τις βροχές την εποχή του κραχ/ δεν υπήρχαν λεφτά αλλά έπεφτε άφθονη βροχή/ δεν έβρεχε μόνο για μία νύχτα ή/ μία μέρα/ ΕΒΡΕΧΕ για 7 μέρες και 7/ νύχτες/ και στο Λος Άντζελες οι υπόνομοι/ δεν ήταν κατασκευασμένοι για να χωρούν τόσο/ νερό/ και οι στάλες έπεφταν ΧΟΝΤΡΕΣ και/ ΜΟΧΘΗΡΕΣ και/ ΣΤΑΘΕΡΑ/ και ΑΚΟΥΓΕΣ τη βροχή να χτυπά/ στις στέγες και στο έδαφος/ έπεφτε καταρρακτωδώς/ από τις στέγες/ κι έριχνε ΧΑΛΑΖΙ/ μεγάλα ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΑΓΟΥ/ σαν βόμβες/ εκρήγνυνταν, θρυμμάτιζαν πράγματα/ και η βροχή/ απλά δεν ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ/ και όλες οι στέγες στάζανε/ λεκάνες/ κατσαρόλες/ ήταν τοποθετημένες ολόγυρα/ έσταζαν με θόρυβο/ κι έπρεπε να αδειάζουν τα σκεύη/ ξανά και /ξανά/ η βροχή έπνιγε τα κράσπεδα/ το γρασίδι/ σκαρφάλωνε τα σκαλιά και/ έμπαινε στα σπίτια/ υπήρχαν σφουγγαρίστρες και πετσέτες/ και η βροχή συχνά ανέβαινε απ’ τη λεκάνη της τουαλέτας/ κάνοντας φυσαλίδες, καφετιά, τρελή, στροβιλιζόμενη/ και όλα τα παλιά αυτοκίνητα βρίσκονταν στο δρόμο/ αυτοκίνητα που δεν έπαιρναν εύκολα μπροστά ακόμα και/ μια ηλιόλουστη μέρα/ και οι άνεργοι άντρες στέκονταν πίσω απ’ τα παράθυρα/ κοιτάζοντας τις παλιές μηχανές να πεθαίνουν/ εκεί έξω σαν πλάσματα ζωντανά/ οι άνεργοι άντρες/ αποτυχόντες σε μια αποτυχημένη εποχή/ φυλακίστηκαν μες τα σπίτια τους με τις/ γυναίκες τους και τα παιδιά τους/ και τα/ κατοικίδιά τους/ τα κατοικίδια αρνούνταν να βγουν έξω/ κι άφηναν τα περιττώματά τους/ σε παράξενα σημεία/ οι άνεργοι άντρες τρελάθηκαν/ έτσι περιορισμένοι με τις/ κάποτε όμορφες γυναίκες τους./ Γίνονταν τρομεροί καβγάδες/ καθώς κατέφθαναν στο γραμματοκιβώτιο/ ειδοποιήσεις κατασχέσεων./ Βροχή και χαλάζι, φασόλια κονσέρβα/ ψωμί χωρίς βούτυρο/ τηγανητά αυγά, βραστά αυγά, ποσέ αυγά/ σάντουιτς με φυστικοβούτυρο κι ένα αόρατο/ κοτόπουλο σε κάθε κατσαρόλα./ Ο πατέρας μου, που δεν ήταν ποτέ του καλός άνθρωπος/ χτυπούσε τη μητέρα μου/ όταν έβρεχε/ κι έτσι ριχνόμουν/ ανάμεσά τους/ τα πόδια, τα γόνατα, τα/ ουρλιαχτά/ μέχρι που/ χωρίζονταν./ «Θα σε σκοτώσω» του ούρλιαζα/ «Αν την ξαναβαρέσεις/ θα σε σκοτώσω!»/ «Πάρτε αυτό το μπάσταρδο από δω!»/ «Όχι, Χένρι, μείνε/ με τη μαμά σου!»/ ‘Όλα τα σπιτικά βρίσκονταν/ σε πολιορκία αλλά πιστεύω ότι το δικό μας/ είχε μεγαλύτερο τρόμο από το/ μέσο όρο/ και τη νύχτα/ καθώς προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε/ η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει/ κι όσο βρισκόμουν στο κρεβάτι/ στο σκοτάδι/ να βλέπω το φεγγάρι/ από το στραπατσαρισμένο παράθυρο/ που με τόση γενναιότητα/ κρατούσε έξω/ την περισσότερη βροχή/ τότε ήταν που σκεφτόμουν τον Νώε και την/ Κιβωτό/ και σκεφτόμουν, ήρθε/ πάλι. Όλοι το πιστεύαμε/ αυτό/ και τότε, ξαφνικά/ η βροχή/ σταματούσε/ και πάντα έμοιαζε να/ σταματά/ γύρω στις πέντε- έξι το πρωί/ ήταν γαλήνια τότε/ αλλά δεν είχε απόλυτη ησυχία/ γιατί τα πράγματα εξακολουθούσαν να/ στάζουν/ να στάζουν/ να στάζουν.

Και τότε δεν υπήρχε καυσαέριο/ και μέχρι τις οκτώ/ είχε ένα λαμπρό κίτρινο φως ο ήλιος/ κίτρινο του Βαν Γκογκ/ τρελό, εκτυφλωτικό!/ Και τότε/ οι υδρορροές στις στέγες/ απαλλαγμένες από τη βία της/ βροχής/ άρχιζαν να διαστέλλονται στη θερμότητα/ ΠΑΝΓΚ! ΠΑΝΓΚ! ΠΑΝΓΚ!/ και όλοι ξυπνούσαν και κοίταζαν έξω/ και ήταν το γρασίδι παντού/ ακόμα μουσκεμένο/ πιο πράσινο από ποτέ/ και υπήρχαν πουλιά/ στο γρασίδι/ ΤΙΤΙΒΙΖΑΝ σαν τρελά/ είχαν να φάνε αξιοπρεπώς για 7 μέρες κι 7 νύχτες/ κι είχανε αποκάμει από τους μικρούς καρπούς/ και/ περίμεναν καθώς τα σκουλήκια/ έβγαιναν στην επιφάνεια/ μισοπνιγμένα σκουλήκια./ Τα πουλιά τα άρπαζαν/ και τα καταβρόχθιζαν/ υπήρχαν κοτσύφια και σπουργίτια/ τα κοτσύφια προσπαθούσαν/ να διώξουν τα σπουργίτια/ αλλά τα σπουργίτια/ τρελαμένα από την πείνα/ μικρότερα και γρηγορότερα/ έπαιρναν το μερίδιό τους./ Οι άντρες στέκονταν στην είσοδο του σπιτιού τους/ καπνίζοντας τσιγάρο/ ξέροντας τώρα/ ότι θα έπρεπε να βγουν εκεί/ έξω/ να ψάξουν γι αυτή τη δουλειά/ που μάλλον δεν θα έβρισκαν/ να βάλουν μπροστά το αυτοκίνητο/ που μάλλον δεν θα έπαιρνε/ μπροστά/ και οι κάποτε όμορφες/ γυναίκες τους/ στέκονταν στο λουτρό τους/ χτενίζοντας τα μαλλιά τους/ απλώνοντας μέικ απ/ προσπαθώντας να συναρμολογήσουν ξανά/ τον κόσμο τους/ προσπαθώντας να ξεχάσουν/ αυτήν την απαίσια θλίψη που/ τις κυρίευε/ αναρωτούμενες τι μπορούσαν/ να ετοιμάσουν για/ πρωινό/ και στο ραδιόφωνο/ είπαν ότι/ τα σχολεία/ είχαν ανοίξει./ Και σύντομα/ βρέθηκα στο δρόμο/ για το σχολείο/ μεγάλες λιμνούλες βροχής στο/ δρόμο/ ο ήλιος έμοιαζε μ’ έναν καινούριο/ κόσμο/ οι γονείς μου πίσω σ’ εκείνο το/ σπίτι/ έφτασα στην ώρα μου/ για το μάθημα./ Η κυρία Σόρενσον μας χαιρέτισε/ λέγοντας «δεν θα κάνουμε το/ συνηθισμένο μας διάλλειμα, η αυλή/ είναι ακόμα μούσκεμα»/ «ΩΩΩ» είπαν τα περισσότερα/ αγόρια./ «Όμως θα κάνουμε/ κάτι ιδιαίτερο στο/ διάλλειμα» συνέχισε/ «και θα είναι διασκεδαστικό!»/ Το λοιπόν, όλοι αναρωτιόμασταν/ τι θα ήταν/ αυτό/ και η δίωρη αναμονή/ έμοιαζε πολύς χρόνος/ καθώς η κυρία Σόρενσον/ συνέχιζε να διδάσκει./ Κοιτούσα τα/ κοριτσάκια/ έδειχναν τόσο όμορφα και καθαρά και/ σε εγρήγορση/ κάθονταν όλα τους ακίνητα και/ ίσια/ και τα μαλλιά τους ήταν/ πανέμορφα/ κάτω απ’ τη λιακάδα της/ Καλιφόρνια./ Και χτύπησε το κουδούνι του διαλλείματος/ και όλοι περιμέναμε να/ διασκεδάσουμε/ τότε η κυρία Σόρενσον μας είπε/ «Αυτό που θα κάνουμε τώρα/ είναι να διηγηθούμε/ ο ένας στον άλλο τι κάναμε/ κατά τη διάρκεια της καταιγίδας!/ Θα ξεκινήσουμε από μπροστά/ και θα πάμε με τη σειρά!/ Λοιπόν, Μάικλ, ξεκίνα!...»/ Το λοιπόν, αρχίσαμε όλοι να λέμε/ την ιστορία μας, άρχισε ο Μάικλ και/ συνεχίστηκε για ώρα/ και σύντομα καταλάβαμε ότι/ λέγαμε όλοι ψέματα/ όχι ακριβώς ψέματα αλλά κυρίως/ ψέματα και μερικά αγόρια/ άρχισαν να κρυφογελάνε και μερικά/ κορίτσια άρχισαν να/ τα αγριοκοιτάνε και/ η κυρία Σόρενσον είπε/ «Φτάνει! Απαιτώ/ λίγη ησυχία!/ Ενδιαφέρομαι να μάθω/ τι κάνατε/ όσο κράτησε η καταιγίδα/ ακόμα κι αν δεν/ ενδιαφέρεστε εσείς!»/ οπότε είπαμε αναγκαστικά/ την ιστορία μας/ και ιστορίες υπήρχαν πολλές./ Ένα κορίτσι είπε ότι/ όταν πρωτοβγήκε το ουράνιο τόξο/ είδε το πρόσωπο του Θεού/ στην άκρη του/ μόνο που δεν είπε σε ποια άκρη απ’ τις δύο./ Ένα αγόρι είπε ότι έβγαλε/ το καλάμι του/ απ’ το παράθυρο/ κι έπιασε ένα ψαράκι/ και τάισε τη/ γάτα του./ Σχεδόν όλοι είπαν/ ένα ψέμα./ Η αλήθεια ήταν απλώς/ υπερβολικά άσχημη και/ ενοχλητική/ για να την πούμε./ Τότε χτύπησε το κουδούνι/ και το διάλλειμα/ τελείωσε./ «Ευχαριστώ» είπε η κυρία/ Σόρενσον, «ήταν πολύ/ ωραία. Και αύριο η αυλή/ θα έχει στεγνώσει/ και θα τη χρησιμοποιήσετε/ ξανά»./ Τα περισσότερα αγόρια/ ζητωκραύγασαν/ και τα κοριτσάκια/ κάθονταν όλα τους ακίνητα και/ ίσια/ κι έδειχναν τόσο όμορφα και καθαρά και/ σε εγρήγορση/ και τα μαλλιά τους ήταν/ πανέμορφα/ κάτω από μια λιακάδα/ που ο κόσμος ίσως να μην ξανάβλεπε/ ποτέ.

***
Μπουκόφσκι. Εδώ.

Το τέλος της στατιστικής

Η είδηση για τη νέα απόδραση των Παλαιοκώστα -Ριτζάι πάλι με ελικόπτερο, από την ίδια φυλακή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ακριβώς όπως το 2006, φέρνει το τέλος της στατιστικής και της θεωρίας των πιθανοτήτων. Και κακώς τη χαρακτηρίζουν "κινηματογραφική". Ούτε στο σινεμά δεν γίνεται τέτοιο κοπιάρισμα.

Πάντως τη μεγαλύτερη πλάκα έχει ο Σωτήρης Μπολάκης (ρεπόρτερ) του Σκάι που στο 0.45 αυτού του βίντεο δηλώνει ότι "δεν ξέρουμε αν υπήρχε πιλότος"...

Σε τι χώρα ζω, θεέ μου.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Κορόιδα; Gimme more ή μήπως...;

Πρέπει να το διαβάσεις.
Ολόκληρο.
Να το καταπιείς και να το σκεφτείς πολύ, πολύ, καλά.

Wild is the wind

Αν ήμουν ένα παράθυρο μισοφωτισμένο από τον ήλιο, σήμερα δε θα ήθελα λιγότερη σκιά αλλά αυτόν ακριβώς τον βοριά που φυσούσε το πρωί. Περπάτησα επίτηδες δύο στάσεις παρακάτω για ν' απολαύσω αυτό το κρύο που θες δεν θες καθαρίζει για τα καλά το κεφάλι σου και κοκκινίζει τα μάγουλά σου. Κάποιες ηλικιωμένες στη στάση είχαν τραβήξει την κουκούλα τους μέχρι τα φρύδια, ίσως γιατί σ' αυτήν την ηλικία δεν απασχολείς το μυαλό σου με πολλά. Δεν ξέρω κιόλας, δεν είμαι οι άλλοι, αλλά πάντα νομίζω ότι οι σκέψεις μοιάζουν με τη ζέστη, άλλοτε με τη θαλπωρή κι άλλοτε με την παραζάλη της. Ναι. Δεν πήρα, είπα, και το χοντρό παλτό μου. Αλλά μετά είπα, καλύτερα. Πέρυσι έβλεπα για ώρες τον απόπλου στο λιμάνι κι ονόμαζα τις άγκυρές μου "μέλλον". Φέτος φυσάει δριμύς βοριάς, ριπές παραμυθίας, καλός ο άνεμος, καλός, όμως καθώς σαρώνει όλο το χθες, το όταν, το γιατί, κι ευχαριστώ έτσι που νιώθω, μου αρπάζει με κακία αυτόν τον ζήλο, αυτό το κάτι που με οδήγησε ως εδώ. Όπως και να'χει, αυτό συμβαίνει με τον αέρα και τον ήλιο, με τη βροχή και με τον χρόνο.

Ο George Harrison φωτογραφίζει εδώ.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Μεγιές!

Ουφ, επιτέλους, νιου λουκ από εκείνο που διάλεξα βιαστικά πάνω στη μετακόμιση.
Much better.

**Και ναι, εννοείται ότι είναι ένα δοκιμαστικό ποστ**

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Ιδιώνυμο

Η μοναξιά,
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο,
μαζί με τα κομμάτια τους,
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές,
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες,
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα,
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα,
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους,
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο,
που ξεπουλάν τη φάρα της,
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο,
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της,
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω,
είναι τσεκούρι στα χέρια μας,
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

***
Το έγραψε η Κατερίνα Γώγου το 1980.
Θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε όσους ακόμα αναρωτιούνται τι έγινε πριν δύο περίπου μήνες στους δρόμους της Αθήνας. Και αλλού. Και γιατί.
Να μην ξεχνιόμαστε.

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά οι Πακιστανοί είναι εδώ, στην ίδια θέση, μαζί με Αλβανούς και Νιγηριανούς. Μόνο το περιθώριο μεγαλώνει για να χωρέσει κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους... Η μοναξιά μας είναι εδώ, τα χέρια μας πιο μπλαβιασμένα από χθες.

Καταδίκη του Mall

Το διάβασα στο μπλογκ της Pasta και το αναμεταδίδω αυτούσιο:

Πιστεύεις ότι η λογοκρισία και ειδικά η ολοκληρωτική εξαφάνιση μιας είδησης είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα δικτατορικών, αυταρχικών, ολοκληρωτικών καθεστώτων; Συνώνυμο χωρών όπως η Κίνα, το Ιράν, η Σ. Αραβία;

Σου δίνουμε την ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη!
Στην Ελληνική δημοκρατία του 21ου αιώνα, με τα εκατοντάδες έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάθε άποψης, σύνθεσης και διαφορετικών συμφερόντων, μια σημαντική είδηση δεν δημοσιεύτηκε ΠΟΥΘΕΝΑ. Και όταν λέμε πουθενά ευνοούμε ΠΟΥΘΕΝΑ!

Και όποιος αμφιβάλει, ιδού οι μηχανές αναζήτησης ιδού και το ψάξιμο.

Γιατί;
Γιατί η είδηση αφορά το Mall του ομίλου Λάτση στο Μαρούσι.
Γι’ αυτό το θέμα η λογοκρισία κρατά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο καθώς αφορά τελεσίδικη δικαστική απόφαση.

Διαβάστε την είδηση (όπως ήρθε με mail) και την έκκληση που ακολουθεί:
Καταδίκη για το mall Athens στο πρώην δήμαρχο Αμαρουσίου

Στις 19 Ιανουαρίου στο Τριμελές Εφετείο Αθηνών εκδικάστηκε η υπόθεση του πρώην Δημάρχου ΤΖΑΝΙΚΟΥ - ( Δήμαρχος Αμαρουσίου επί κατασκευής MALL) σχετικά με την προσφυγή πολιτών, για τις παρανομίες του Δημάρχου και άλλων εμπλεκόμενων για την οικοδόμηση του παράνομου μεγαθήριου THE MALL.
Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών καταδίκασε τον πρώην Δήμαρχο σε 12 μήνες φυλακή με τελεσίδικη απόφαση.

Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό τους ισχυρισμούς του πρώην Δημάρχου ότι το Μall ωφέλησε το Μαρούσι, ότι δεν προξένησε περιβαλλοντολογικές καταστροφές και ότι τα τεράστια χρέη στο Δήμο δεν οφείλονται στο συγκεκριμένο έργο. Αλλά και η τελική έκκληση της συνηγόρου του κ. Τζανίκου για μείωση της ποινής λόγω πρότερου έντιμου βίου και λόγω μη ταπεινών αιτιών δεν έγινε δεκτή.

Η συγκεκριμένη δίκη είναι η πρώτη δίκη εντός του 2009 που έχει σχέση με την κατασκευή του MALL καθώς έχουν προσδιορισθεί και άλλες 6 δίκες, μία μάλιστα εξ αυτών ζητάει 600 εκ. ευρώ αποζημίωση υπέρ του Δήμου Αμαρουσίου από τις κατασκευαστικές του κ. ΛΑΤΣΗ και τον πρώην Δήμαρχο για τις τεράστιες ζημιές που υπέστη Ο Δήμος Αμαρουσίου.

Μια απόφαση λοιπόν που μας γεμίζει αισιοδοξία ότι σε αυτόν τον αγώνα για την διάσωση των ελεύθερων χώρων δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν και Δημόσιοι λειτουργοί που υπερασπίζονται το Δημόσιο συμφέρον.

Άσχετα με το πόσο ενδιαφέρει η είδηση τον καθένα και την καθεμία μας, το γεγονός της ολοκληρωτικής της απάλειψης από τον τύπο, με χουντικά ποσοστά της τάξης του 100%, αποτελεί πρόκληση για τις ελευθερίες όλων μας. Αποτελεί ακόμα σαφή απόδειξη ότι μια δικτατορία οικονομικών συμφερόντων επιβάλλεται πιο ασφυκτικά παρά ποτέ στη ζωή μας και γράφει την ιστορία όπως γουστάρει.

Αν το θάψιμο μιας σημαντικής είδησης στα ψιλά μας εξοργίζει, η ολοκληρωτική της εξαφάνιση μας εξαγριώνει.

Θα τους αφήσουμε να αποφασίζουν τι πρέπει να μαθαίνουμε και τι όχι;
Όπως οι “από κάτω” τους αναγκάσαμε να βγάλουν την Κούνεβα από τα ψιλά…. έτσι και πάλι πρέπει να τους δείξουμε ότι ΔΕΝ κρατάνε πια την ενημέρωση στα χέρια τους, ότι η δικτατορία στην ενημέρωση έχει αντίπαλο.. Χιλιάδες αντίπαλους!

Στείλετε αυτή την είδηση σε φίλους/ες, γνωστούς/ες, συνάδελφους/ισσες - Ανεβάστε την στο internet
Σε μερικές εβδομάδες θα την γνωρίζουν ακόμα και όσοι δεν τους ενδιέφερε…

Κομμένες ειδήσεις;…
Όσοι παίζουν με τα ψαλίδια να προσέχουν μην κοπούν οι ίδιοι!

***
Προσωπικά, δεν άκουσα τίποτα σε κανένα ΜΜΕ αυές τις μέρες κι από την αναζήτησή μου στο δίκτυο, την είδηση την ανέφερε το troktiko.gr και το aigio.org (γι αυτό και διαφωνώ με ισοπεδωτικές εκφράσεις όπως "χουντικά ποσοστά [αποσιώπησης] της τάξης του 100%" που αναφέρονται στο κείμενο. Στην ουσία όμως του θέματος συμφωνώ γι αυτό και αναμεταδίδω).

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Μετάφραση και ελληνική εκδοτική πραγματικότητα

Διάλεξα να δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά στη μετάφραση γιατί ένιωθα ότι το είχα, το γούσταρα. Επιπλέον, σε μία χώρα όπου μεταφράζονται τα πάντα, από εγχειρίδια οικιακών συσκευών και οδηγούς εργασιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι εκατοντάδες κιλά ξένης λογοτεχνίας και τηλεοπτικών σειρών, ήξερα ότι υπήρχε ζήτηση. Το έψαξα, το σπούδασα, πιστοποιήθηκα, το πάλεψα με άπειρες ώρες προσωπικής δουλειάς (κάτι ανάμεσα σε βίτσιο και καταναγκασμό) και βγήκα στην αγορά εργασίας. Αυτό που δεν ήξερα είναι αυτό που αναφέρει ο Κόνολι στη συνέντευξή του: " Στην Ελλάδα η μετάφραση αντιμετωπίζεται λιγάκι ερασιτεχνικά".

Όλοι μεταφράζουν: δημοσιογράφοι, καθηγητές ξένων φιλολογιών, ασκούμενοι δικηγόροι, γραμματείς, δακτυλογράφοι, πτυχιούχοι του Lower, αρκεί να κουτσομιλάνε τη γλώσσα και να έχουν ένα-δύο λεξικά. Εντάξει, δεν με πειράζει. Αυτό που με πειράζει είναι ότι έχω απευθυνθεί (και μάλιστα πάνω από δύο φορές) σε όλους τους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους της χώρας και κανένας μα κανένας (ούτε η εξαίρεση που λένε ότι επιβεβαιώνει τον κανόνα) δεν έδειξε έστω κάποιο ελάχιστο ενδιαφέρον για το γεγονός ότι κατέχω κύριε, μεταπτυχιακή πιστοποίηση επαγγελματικής δεινότητας στα χ και ψ μεταφραστικά πεδία, με merit εδώ και distinction εκεί" και σκατούλες. Τίποτα! Ίδια αντιμετώπιση σα να είχα πτυχίο του (πάλαι ποτέ) Palso.

Το θέμα μου σαφώς, δεν είναι ο επαγγελματικός ανταγωνισμός. Είναι τα κριτήρια επιλογής. Κανένας δεν σου ανοίγει την πόρτα αν δεν ξέρεις κάποιον. Δεν δέχονται καν να σου δώσουν να κάνεις ένα δείγμα δουλειάς. Τους παίρνεις τηλέφωνα, πας απο κει, τους στέλνεις μέιλ και βαριούνται / δε γουστάρουν / λείπει η κοπέλα της γραμματείας και δεν σου φωτοτυπούν καν δύο σελίδες για να δουν τη δουλειά σου. (Εκτός αν είναι όλοι τόσο ευχαριστημένοι με το επίπεδο των μεταφράσεων που κυκλοφορούν, χαχαχα, ανέκδοτο!). Καμία ευκαιρία για όσους δεν ξέρουν τον κατάλληλο άνθρωπο, εκτός αν πεθάνει κάποιος ή αν απειλήσεις τον υπεύθυνο με όπλο υποθέτω.

Έχω κάνει βεβαίως δοκιμαστικά. Ένα από αυτά έτυχε να το δω τυπωμένο μερικούς μήνες αφού είχε απορριφθεί, ως κομμάτι ενός βιβλίου. Ο επαγγελματίας της αρπαχτής, έδινε από δέκα σελίδες σε κάθε μεταφραστή που του ζητούσε δουλειά κι έβγαλε ένα βιβλίο τζαμπέ.

Και βεβαίως, τα καλά να τα δηλώνουμε και επώνυμα: ο μόνος εκδοτικός οίκος ο οποίος μου έδειξε κάποιο επαγγελματικό πρόσωπο ήταν (πριν πάρα πολλά χρόνια βέβαια) ο Κέδρος. Έκανα ένα δείγμα και είχα απάντηση μέσα σε είκοσι μέρες, όσες μου είχαν πει. Η δουλειά μου απορρίφθηκε - και δικαίως. Η μετάφραση μού επεστράφη από τον επιμελητή με σημειώσεις και διορθώσεις που ακόμα και κατά τη δική μου γνώμη, επαρκούσαν για να απορριφθεί. Παραδόξως, αυτή η εμπειρία απόρριψης έχει μείνει στη μνήμη μου ως σχεδόν μοναδικό δείγμα επαγγελματισμού και ανοιχτών θυρών στον εκδοτικό χώρο. (Να αναφέρω όμως και το γεγονός ότι τρία χρόνια αργότερα, φίλη μου μεταφράστρια ήταν αναγκασμένη να πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα στον ίδιο εκδοτικό οίκο μπας και πληρωθεί ένα βιβλίο που είχε κάνει).

Ασχολήθηκα με άλλους τομείς, μετέφραζα χαρτάκια από φάρμακα και άπειρες ευρεσιτεχνίες προς κατάθεση στο τότε υπουργείο Εργασίας. Με διώξανε και από τις δύο δουλειές όταν ζήτησα αύξηση. Ξαναέκανα άλλα πράγματα, άνοιξα ένα γραφείο μεταφράσεων, δεν πήγε καλά, το έκλεισα. Ξανά άλλα πράγματα, ιδιαίτερα μαθήματα και τέτοια. Κάποια στιγμή μια γνωστή μου, μου ζήτησε βοήθεια σε ένα βιβλίο που μετάφραζε. Λογοτεχνία, εκδόσεις γνωστές, χάρηκα, ορίστε λέω, ίσως είναι μία ευκαιρία. Θα με γνωρίσει, θα δούνε και τη δουλειά μου, ωραία. Της μετάφρασα τέσσερα βιβλία. Σε όλα μπήκε το όνομά της.

Πάρακάτω. Βρίσκω έναν εκδότη, μου δίνει ένα μυθιστόρημα του Χένρι Τζέιμς. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Το βιβλίο δεν κυκλοφόρησε αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος με πλήρωσε. Πιο μετά, βρίσκω έναν άλλο. Κάνουμε ένα συμβόλαιο για μία βιογραφία από τα ισπανικά. Το παραδίδω στην ώρα μου και με πληρώνει με επιταγή. Ακάλυπτη. Του τη σφραγίζω, εφόσον δεν έβγαινε καν στα τηλέφωνα. Με εκδικήθηκε όταν έβγαλε το βιβλίο χωρίς το όνομά μου. Παρά την επαγγελματική ζημία, δεν του έκανα τότε ασφαλιστικά για να μην δείξω επιθετικό προφίλ στο χώρο που πάσχιζα να μου ανοίξει μία πόρτα. (Μούντζες δεκτές).

Στο μεταξύ είχα πιάσει πρωινή δουλειά σε γραφείο, καθώς έπρεπε να τρώω κάτι σε καθημερινή βάση για να ζήσω. Δεν είχα το χρόνο πια να τρέχω από πόρτα σε πόρτα. Τρέχανε βέβαια τα ενδιαφέροντά μου, γνώρζα κόσμο από το χώρο αλλά τίποτα. Καμία ευκαιρία. Ακόμα και σε ανθρώπους που πήγα "συστημένη", απαξίωσαν έστω να μου απαντήσουν για μεταφράσεις που είχα δουλέψει επί ώρες, με αγωνία και προσδοκίες. Τίποτα. Μεγάλοι και σοβαροί υποτίθεται εκδοτικοί οίκοι, με σπουδαίους επιμελητές, σχεδόν δύο χρόνια έχουν περάσει και μάλλον δεν έχουν ακόμα διαβάσει τη μετάφρασή μου! Ποιος ξέρει, ίσως μου τη διαβάσουν τελικά ως επικήδειο.

Τελικά ένα δοκιμαστικό μου κρίνεται "εξαιρετικό". Παίρνω κι άλλη δουλειά, από εκδότη γνωστό. Η χαρά μου ήταν βέβαια μεγάλη, κυρίως γιατί ο επιμελητής που μου ανέθεσε τη δουλειά είναι άνθρωπος σεβαστός και με κάποιο "όνομα" στο χώρο. Ρίχνομαι, κάνω τη μετάφραση, επί μήνες δεν ασχολούμαι με τίποτε άλλο τα απογεύματα, τα Σάββατα, τις αργίες. Μόνο αυτό. Παραδίδω στην ώρα μου και βάσει της συμφωνίας αναμένω να πληρωθώ δύο μήνες αργότερα.

Τέσσερις μήνες αργότερα, κι αφού δεν έχω δει φράγκο τσακιστό, ενημερώνομαι ότι η πολιτική του εκδοτικού οίκου έχει αλλάξει και θα πληρωθώ αν και όταν εκδοθεί το βιβλίο. "Μα εγώ το δούλεψα! Το παρέδωσα και μάλιστα στην ώρα μου και τώρα μου λέτε ότι μπορεί να μην πληρωθώ καν;". Λυπήθηκαν πολύ αλλά κανείς δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα... Βλέπεις η αγορά είναι δύσκολη αυτή τη στιγμή... Οι αρπαχτές όμως, αρπαχτές, έτσι;

Ενάμιση χρόνο μετά την παράδοση του βιβλίου παραμένω απλήρωτη (και το βιβλίο όντως αδημοσίευτο). Στο μεταξύ μου έδωσαν άλλα δύο μυθιστορήματα. Ζήτησα συμβόλαιο με ρήτρα για την ημερομηνία πράδοσης και πληρωμής. Αρνήθηκαν. Για την ακρίβεια, όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να δεχτώ να μεταφράσω 1400 σελίδες σύνολο χωρίς καμία δέσμευσή τους ότι θα με πληρώσουν, με αγνόησαν παντελώς.

Αυτοί είναι λοιπόν οι έλληνες εκδότες. Οι επαγγελματίες της αρπαχτής και της εκμετάλλευσης. Που χρησιμοποιούν μεταφραστικά δείγματα για να βγάλουν βιβλία. Που πληρώνουν με ακάλυπτες επιταγές. Που πρέπει να πας από το "λογιστήριο του οίκου μας για να πληρωθείς" τριάντα φορές και να παρακαλάς για τα λεφτά σου. Που αναθέτουν βιβλία και δεν τα πληρώνουν παρά μόνο αν και όποτε, το οποίο δεν καθορίζουν καν.

Κάποιος σοβαρός εκδότης / επιμελητής θα υπάρχει. Το λέει η στατιστική. Εάν αποφασίσω να ξανα-ασχοληθώ με τα μαγαζάκια τους, μπορεί να σταθώ πιο τυχερή και να τον ανακαλύψω. Μέχρι τότε, έχω επιστρέψει στην τέχνη μου και μεταφράζω ποιήματα σπαρακτικά, που όπως και να 'χει, τα αγαπώ πολύ.

Και, α, ναι: δουλεύω σε μία δουλειά που μισώ και γκρινιάζω όλη μέρα.

Κάτω η Τέχνη!

Οι επιλογές και άλλα ανέκδοτα.

Αφορμή γι αυτό το ποστ που εγκαινιάζει μία σειρά σημειωμάτων για το τι συμβαίνει εκεί έξω κι εδώ γύρω στάθηκε μία συνέντευξη του Ντέβιντ Κόνολι (μεταφραστή) στα Νέα. Είμαι μεταφράστρια και η ίδια. Γι αυτό. Με πείραξε, με έτσουξε, μου θύμισε και να 'μαι.

Έχω καταλήξει ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους ζούμε πλέον αυτήν την κατάντια στην παιδεία, στην εκπαίδευση και μετέπειτα στην αγορά εργασίας είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε εξορίσει την τέχνη από τη ζωή μας. Και μιλώ για τη γνωριμία με την τέχνη και την άσκηση της τέχνης.

Για την Παιδεία έχω σκοπό να γράψω κάποια ποστ προσεχώς, σήμερα όμως προτιμώ να επικεντρωθώ στον παραπάνω τομέα. Στα ελληνικά σχολεία, οτιδήποτε σχετίζεται με την τέχνη (μουσική, λογοτεχνία, εικαστικά, θέατρο, λαϊκή τέχνη κλπ) είναι ή ανύπαρκτο (ειδικά στις τελευταίες τάξεις), είτε αντιμετωπίζεται ως ο φτωχός συγγενής της υπόλοιπης διδακτέας ύλης, είτε (για την περίπτωση της λογοτεχνίας για παράδειγμα) περιορίζεται αυστηρά σε φιλολογίστικες φλυαρίες, αναζήτηση καλολογικών στοιχείων και άλλα τραγικά (για την ακρίβεια, οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να κάνουν τα παιδιά να μισούν και να χλευάζουν μέχρι και τα αριστουργήματα της αττικής ποίησης, με την εμμονή τους στις εγκλίσεις της αρχαίας ελληνικής).

Επιπλέον, όποιο παιδί έχει κάποια κλίση σε κάποια τέχνη είτε δεν είναι εύκολο να ανακαλύψει αυτήν την κλίση γιατί δεν προβλέπεται από ...το πρόγραμμα των μαθημάτων, είτε αποθαρρύνεται να καλλιεργήσει την κλίση αυτή γιατί η τέχνη δεν "έχει λεφτά"... Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι στην Ελλάδα είναι αδύνατο να ζήσεις αξιοπρεπώς ασκώντας μόνο την τέχνη σου. Γι αυτό και κανείς δεν σε ενημερώνει, από το σχολείο ήδη, ότι έχεις αυτή τη δυνατότητα (ακριβώς γιατί δεν την έχεις, βρε χαζό!).

Κανένας καθηγητής δεν θα προτρέψει έναν μαθητή που γράφει καλές αφηγηματικές εκθέσεις να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Κανένας καθηγητής δεν θα προτρέψει έναν μαθητή που ζωγραφίζει καλά να γίνει σκιτσογράφος (καλά, για ζωγράφος, δεν το συζητώ καν). Κανένας δεν θα τον ενθαρρύνει, δεν θα παρακολουθήσει την πρόοδό του, δεν θα τον βοηθήσει δείχοντάς του άλλους δρόμους και άλλες δυνατότητες. Όλοι στο μονόδρομο του πανεπιστημίου, αν μπορούν. Αν δεν μπορούν ας γίνουν υδραυλικοί, σοβατζήδες, εργάτες. Δεν μας ενδιαφέρει. Θα επανέλθω στο θέμα του εκπαιδευτικού σχεδιασμού (χαχαχα) για την είσοδο της αγοράς εργασίας, όπως είπα και πιο πάνω, σε άλλα ποστ. Προς το παρόν ας κρατήσουμε ότι αν κάποιος μαθητής ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με την τέχνη, όλα εναπόκεινται σε προσωπικές πρωτοβουλίες είτε των γονέων, είτε του ιδίου (εξαίρεση τα ελάχιστα μουσικά γυμνάσια της χώρας...). Εναπόκειται λοιπόν στον καθένα χωριστά να ανακαλύψει την κλίση του, να ασκηθεί, να διαβάσει, να ενημερωθεί, να προχωρήσει, να τα παρατήσει, να επιμείνει, να κάνει ό,τι γουστάρει τέλος πάντων, αλλά μόνος του.

Ας πούμε κάτι άλλο τώρα. Για ποιο λόγο σχεδόν όλοι οι καθηγητές άνω των σαράντα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι γιατροί κλπ (όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς δηλαδή) είναι μονίμως δυσαρεστημένοι και όλοι γκρινιάζουν αφόρητα από το πρωί ως το βράδυ; Η απάντηση είναι απλή: γιατί δεν αγαπούν αυτό που κάνουν. Οι μισοί καθηγητές έγιναν καθηγητές και μπήκαν στα σχολεία ως επαγγελματική εξασφάλιση (μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, θα 'χω το μηνιάτικό μου...), το ίδιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι, το ίδιο και όσοι ασχολούνται με άσχετες δουλειές για βιοπορισμό. Ακόμα κι αν κάποιοι ξεκινούν με σκοπό να δουλέψουν πολύ, να προσφέρουν υπηρεσίες, γνώση, τα πάντα, πολύ σύντομα εξαχρειώνονται (κι εξαγριώνονται) από το ίδιο το σύστημα. Βλέπω τους γιατρούς στα νοσοκομεία με τις τρελές εφημερείες και αναρωτιέμαι πότε θα βγει ο πρώτος φρικαρισμένος με το νυστέρι και θα πετσοκόψει τους αναξιοπαθούντες που περιμένουν να εξεταστούν στα εξωτερικά ιατρεία.

Ας πούμε τώρα και κάτι τρίτο, πριν επιχειρήσουμε να συνδέσουμε όλα τα παραπάνω. Η τέχνη είναι προσωπική υπόθεση. Άλλος μπορεί να θέλει να παίζει φλάουτο, άλλος να κάνει ταινίες, άλλος να φωτογραφίζει (όχι γάμους και βαφτίσεις ή τουλάχιστον όχι μόνο) και άλλος να πλέκει καλάθια ή στίχους. Η τέχνη που διάλεξα εγώ ήταν η μετάφραση. Τώρα γιατί τη θεωρώ τέχνη είναι όπως είπα, προσωπική υπόθεση. Ξεκίνησα το 1995 χωρίς να γνωρίζω κανέναν.

Συνεχίζεται επί προσωπικού στο επόμενο ποστ.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Κρητικά

Είχε πλάκα εχθές το βράδυ στο δελτίο του Χατζηνικολάου που βγήκε ένας Κρητικός αγρότης και είπε τον Μαρκογιαννάκη "καρατζιόόόζη" με τη γνωστή κρητική προφορά. Ο Χατζηνικολάου είπε ότι δεν δέχεται το χαρακτηρισμό, βέβαια, αλλά εμένα αυτό μου θύμισε ένα περιστατικό μ' έναν Κρητικό πριν μερικά χρόνια όταν δούλευα ταμίας σε τράπεζα.

Τότε κλείναμε στις δύο για το κοινό. Γύρω στις δύο και δέκα σκάει ένας κρητίκαρος, ψηλός, μ' ένα μουστάκι να, με τη μαντίλα του την κρητική και τα στιβάνια του να χτυπάει το τζαμάκι να του ανοίξουμε. Πάω εγώ στην πόρτα, νομίζοντας ότι είναι από αυτούς τους πελάτες που ξεχνάνε γυαλιά / πορτοφόλια / κινητά και άλλα προσωπικά αντικείμενα στις τράπεζες (μια φορά μία κυρία είχε ξεχάσει το σκυλί της...). "Τι θέλετε;", του λέω "έχουμε κλείσει".

"Τσι έχετε κλείείείσει; Εγώ έχω δουλειά!" φώναζε απ' έξω και χειρονομούσε. Πλακώνει ο προϊστάμενος, πιάνουνε την κουβέντα διά της νοηματικής, του άνοιξε τελικά. Έρχεται στο ταμείο όπου μετρούσα κάτι κέρματα (η δουλειά δεν είναι ντροπή) κι αρχίζει:

"Κοίτα να ζεις, κοπελιά, σσσέλω μια τσαπεζιτσή επιταζζζή στον όνομα Χριστοβετζουράτσης Ζεώώώρζιος, ένα εκατομμύύύριο". Μου σκάει τη δεσμίδα με τα δεκαχίλιαρα, παίρνω εγώ το ΟΚ από τον προϊστάμενο να κάνω πράξη εκτός ωραρίου και ξεκινάω.

Η διαδικασία έπαιρνε περίπου δέκα λεπτά μέχρι να μετρήσω τα λεφτά, να περάσω την εγγραφή, να τυπωθεί η επιταγή κλπ. Ο Κρητικός περίμενε αμίλητος. Παίρνω την επιταγή, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο να πάρω υπογραφή από τον διευθυντή αλλά μου λένε ότι έχει φύγει και ότι τον προλαβαίνω, δεν τον προλαβαίνω στο πάρκιν. Τι να κάνω, βουτάω το ασανσέρ, κατεβαίνω στο πάρκιν, άντε να βρώ εγώ τώρα τον διεθυντή σε ποιο αυτοκίνητο είναι χωμένος. Ρωτάω έναν τύπο εκεί, τέλος πάντων τον εντοπίζω, πάω με την επιταγή στο χέρι και του χτυπάω το τζάμι "Μια υπογραφή! Μια υπογραφή! Έχουν φύγει όλοι!" (νωρίτερα από το ωράριό τους εννοείται, όσα στελέχη μπορούσαν να υπογράψουν).

Ο διεθυντής μου κατεβάζει το τζάμι ενοχλημένος κι αρχίζει να με ρωτάει ποιος έφυγε, τι ώρα και γιατί, λες και την κοπάνα την είχα κάνει εγώ. Μετά από πέντε λεπτά αποφασίζει να ψάξει να βρει ένα στυλό. Ψάχνει απο δω, ψάχνει απο κει, βρίσει τελικά ένα ρημαδοστυλό, υπογράφει και μόνο στο διάολο δεν με έστειλε όταν του είπα "Καλό μεσημέρι, κύριε διευθυντά". (Το αφήνω ασχολίαστο διότι το σχόλιο θα ήτο προφανές, οεο).

Το εσωτερικό ασανσέρ του γκαράζ ήταν κατειλλημένο και σκέφτηκα να μην περιμένω και καθυστερήσω κι άλλο. Βγαίνω λοιπόν από το πάρκιν κι αυτή τη φορά βρίσκομαι εγώ έξω από το κατάστημα να χτυπάω το τζάμι να μου ανοίξουνε. Με βλέπει από μέσα ο Κρητικός κι ορμάει προς την πόρτα. "Πού ήσουνα με τα λεφτά μου εσύ;!" μου φωνάζει και μόνο που δε με βούτηξε! "Είχα πάει να πάρω υπογραφές" του λέω. "Τσε πού είσσσες πάει ζα υπογραφές; Στο περίπτερο;" Τι να του πεις του μαλάκα τώρα, σκέφτομαι, και πάω προς το ταμείο. Τον βάζω, υπογράφει, παίρνει τη ρημαδοεπιταγή και φεύγει, επίσης στο παρά τρίχα να με βρίσει. Εγώ έκατσα στο ταμείο μου κι άναψα ένα τσιγάρο ενώ ο προϊστάμενος σηκώθηκε και κλείδωσε την πόρτα.

Δεν είχε περάσει μισή ώρα από την αποχώρηση του Κρητικού όταν τον ξαναβλέπουμε να χτυπάει και πάλι το τζάμι. "Όχι, ρε πούστη μου" σκέφτομαι και σηκώνομαι να πάω να του ανοίξω. "Τι θέλετε;" τον ρωτάω λίγο επιτακτικά. "Α βρε κοπελιά, έκανα λάθος" μου λέει. "Δεν σσσέλω την επιταζζζή στον όνομα Χριστοβετζουράτσης Ζεώώώρζιος, τη σσσέλω στο όνομα Χριστοβετζουράτσης Ζημήήήτριος"!!!

"Ζημήήήτριος; Ζημήήήτριος; Ζημήήήήτριος!" φώναζα χωρίς να το καταλαβαίνω. "Ζεν ζίνεται να τη βγάλουμε Ζημήήήτριος γιατί έχουνε φύγει ούλοι, ούλοι, μέχρι κι οι κατσαρίδες!" του λέω. "Κατέεις το;! Κατέεις το, σε ρωτάω!"

Τελικά τα κρητικά μαθαίνονται στο άψε-σβήσε ))

"Ο λαός δεν ξεχνά...

τι σημαίνει δεξιά".

Να ένα σύνθημα που αποκτά ξανά αξία μετά από τόση αναίτια βία από την πλευρά της αστυνομίας. Αυτό καταφέρανε.

Όπως και το να κάνουν τον Παπανδρέου, ήρωα. Είχε που είχε ένα πλούσιο βιογραφικό ("έχω δουλέψει οδοκαθαριστής, έχω δουλέψει καθηγητής, έχω δουλέψει σε φαστ-φουντ, έχω διατελέσει υπουργός"), τώρα θα λέει και "έχω φάει δακρυγόνα".

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ποδαρόδρομος

To τι τράβηξα για να επιστρέψω σήμερα στο σπίτι δεν λέγεται. Το λιμάνι του Πειραιά είναι ολόκληρο αποκλεισμένο επειδή οι Κρητικοί έχουν αράξει με τα τρακτέρ τους στον Άγιο Διονύσιο απέναντι και περιμένουν να τους αφήσουν ν' ανέβουν με τα τρακτέρ, λέει, στο υπουργείο. Δεν έβγαλα κιχ παρά την ταλαιπωρία διότι όταν η κρητική ντοματούλα πωλείται € 3,50 το κιλό, όλοι γκρινιάζουμε και λέμε πού θα πάει αυτή η κατάσταση με τα προϊόντα, τα καρτέλ και τα λοιπά.
Από την άλλη όμως δεν μπορώ να μην πω ότι το μεσημέρι τα πράγματα στο λιμάνι είχαν ηρεμήσει και έπρεπε η τροχαία να ανοίξει έναν τουλάχιστον από τους έξι δρόμους που ανεβαίνουν από τις πύλες του λιμανιού προς τα προάστεια. Τίποτα, όλα κλειστά χωρίς κανέναν απολύτως λόγο ενώ στους υπόλοιπους δρόμους γινόταν παν-ζουρ-λι-σμός!!!

Η ταλαιπωρία μου λοιπόν δεν οφείλεται στους εκατό Κρητικούς που είχαν απομείνει στο λιμάνι στις τρεις το μεσημέρι αλλά στο σχεδιασμό της αστυνομίας! Επιπλέον, αυτό το πράγμα με τα δακρυγόνα είναι τρομερό πια. Για ψύλλου πήδημα μάς πήζουν στα χημικά. Πετάξανε οι αγρότες λέει, κάτι πατάτες στα ΜΑΤ κι έγινε του δακρυγόνου του κάγκελο. Εγώ προτείνω στην αστυνομία να ιδρύσει μονάδα ιππικού. Θα μπορούν να βαράνε αφ' υψηλού, να ιππεύουν και να κόβουν κεφάλια. Γιατί όχι;

Όσο για τη γνωστή καραμέλα "ναι, αλλά τι φταίνε οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στις δουλειές τους και στα σπίτια τους και ταλαιπωρούνται" και λοιπά και λοιπά που άκουσα πάλι από συμπολίτες μου στο δρόμο, επιτέλους ρε παιδιά, λίγη αλληλεγγύη! Εντάξει, ατομικά δεν φταίει κανείς αλλά υποτίθεται ότι όλοι παλεύουμε για το καλύτερο. Τι μίρλα είναι αυτή; Τι ατομικισμός;

Και τώρα, ώρα για ποδόλουτρο. Τέτοιο ποδαρόδρομο δεν έκανε ούτε η "Κόρη μου η σοσιαλίστρια" στην πορεία στο Μαραθώνα!

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Τα θηλαστικά

Πιέρ Μερό
Τα θηλαστικά
Εκδόσεις Εστία

Το ειρωνικό, σκληρό αλλά και σε πολλά σημεία λυρικό μυθιστόρημα του Πιέρ Μερό καταπιάνεται κυρίως με την οικογένεια, μ’ αυτή την εμμονή των θηλαστικών να δημιουργούν συγκροτημένες ομάδες και τους δεσμούς που δημιουργούνται μεταξύ τους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις δε λύνονται ούτε με το θάνατο. Ο «θείος», ο ήρωας και αφηγητής του Μερό, είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του. Έχοντας στο ενεργητικό του έναν αποτυχημένο γάμο με μια Πολωνέζα, αρκετές απολύσεις από ελπιδοφόρες δουλειές αλλά και βεβαιωμένο αλκοολισμό, προσπαθεί να ενταχθεί μέσα στο πλαίσιο των προσδοκιών της οικογένειάς του και των κοινωνικών προτύπων. Η προσπάθειά του αυτή μοιραία στέφεται από αποτυχία, ξανά και ξανά, κυρίως γιατί ο «θείος» έχει επιλέξει ως φυσικό του χώρο το περιθώριο των προσυμφωνημένων συμβάσεων. Περιφέρεται τις νύχτες στα μπαρ αφηνόμενος στην τυχαία παρέα νεαρών κατεστραμμένων γυναικών και γράφει ποιήματα για όσες έχει αγαπήσει.

Θα ήταν αντι-ήρωας αν είχε διάθεση να είναι οτιδήποτε. Τραγικός μες τη μοναξιά και τη διαύγειά του, σχολιάζει ολόκληρη τη σύγχρονη δυτική κοινωνία, με αφορμή τις διάφορες δουλειές που αλλάζει, τους έρωτες που ζει και τη μεγάλη επιστροφή στο πατρικό του για λόγους ανεργίας. Τους ψυχαναλυτές που δεν είναι άλλο από κουτιά παραπόνων, το μεγαλείο της παρηγορητικής τέχνης στις πέντε η ώρα το πρωί, την υποκρισία της επιχειρηματικότητας και της δημοκρατίας, τους νεόπλουτους αμαθείς εκδότες, τις ροζ τηλεφωνικές γραμμές, τη νοοτροπία των στελεχών μεγαλοεπιχειρήσεων και το πρεστίζ που προσδίδει η πρόσληψη ενός άπραγου βοηθού, τη σύγχρονη αρχιτεκτονική που βρίσκεται σήμερα «στα χέρια δολοφόνων», τα παιδαγωγικά μοντέλα, τους βολεμένους εκπαιδευτικούς και τη βία στα σχολεία.

Κυρίως όμως, ο «θείος» μιλά για την οικογένεια: για το πώς οι δομές της ευνουχίζουν τα νέα της κύτταρα, για τη συνενοχή με το προκάλυμμα της φροντίδας, για τις φιλοδοξίες και τον αποκλεισμό κάθε αποτυχίας, για την ανύπαρκτη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, για τις γυναίκες που σπεύδουν να «αφοδεύσουν έναν απόγονο» γύρω στα σαράντα «γιατί σε λίγο θα είναι αργά» καθώς και για την απελευθερωτική μητροκτονία. Μιλά για τις μυστικές πληγές των οικογενειών και την ασυναίσθητη αναπαραγωγή των μοντέλων μέσα στη νέα οικογένεια που δημιουργείται. Μιλά για την καταπιεστική έλλειψη αγάπης αλλά όχι και υποχρεώσεων και ευθυνών μέσα στην οικογένεια που καθορίζει εν τέλει σε μεγάλο βαθμό τη σεξουαλική και κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου.

Γραμμένο με καυστικό χιούμορ, άφθονες δόσεις σαρκασμού αλλά και πολλές λυρικές στιγμές, χρησιμοποιώντας το δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού, το βιβλίο αυτό καταφέρνει να πληγώσει τις αστικές αντιλήψεις και να καρφώσει πολλά ερωτηματικά δίπλα στο αντικείμενο της αιώνιας αναζήτησης, την αγάπη. Διαβάστε το.

Ξανά μανά

Τι να κάνω, το χω ρίξει στο αντάρτικο, αλλάζω πλατφόρμα κάθε χρόνο. Δεν είναι και τόσο άσχημα αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι πέρυσι άλλαζα και nick name (χο χο χο)!

Όπως και να χει, ειναι σα να ξαναγυρίζω στο χωριό. Λιγότερα κουμπιά, λιγότερες επιλογές, βαρετά πρότυπα αλλά τέλος πάντων, επειδή δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς, θα υιοθετήσω το less is more.

-Hey there, is everybody in? The ceremony is about to begin...

(λατρεμένος - Doors - στίχος)


Και για να κάνω μια καλή νέα αρχή, μετονομάζω τις κατηγορίες που είχα στο Banshee Ride της Wordpress ως εξής:

ΟΥΦ
ΟΥΣΤ
ΟΥΑΟΥ
ΚΛΑΨ
ΧΑ ΧΑ

Νομίζω είναι ενδεικτικές.
Μάκια.