Η σιωπή των αμνών

Η σιωπή έσπασε - οι αμνοί παραμένουν ως έχουν.

Αναφέρομαι στην όλη ιστορία με τις εκδόσεις Άγρα και τον απολυμένο Ντίνο Παλαιστίδη. Είναι νομίζω προφανές ότι δεν είμαι σε θέση, ούτε και διάθεση, να μιλήσω για μία εργασιακή διαφορά που δεν με αφορά. Αντιθέτως, η "υποστηρικτική" συλλογή υπογραφών των διανοούμενων και συγγαφέων της Αγρας, με άφησε κατάπληκτη και με εξόργισε, περισσότερο ακόμα κι από τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης (λέμε τώρα).

Σε μία χώρα όπου η λεγόμενη πνευματική ηγεσία (;;;) έχει μπροστάρηδες τους παλαίμαχους Θεοδωράκη και Σαββόπουλο και τον τηλεοπτικό Λαζόπουλο, οι "πνευματικοί" (;;;) άνθρωποι δεν έδειξαν να ιδρώνει το αυτί τους μέχρι σήμερα για τίποτα: ήταν οι μεγάλοι απόντες στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, όπως και σε όλες τις προηγούμενες και επόμενες κοινωνικές αναταρραχές. Όπως είναι και τώρα που ο λαός βγαίνει στους δρόμους προσπαθώντας να προασπίσει ένα, ούτως ή άλλως, μάλλον χαμηλό επίπεδο διαβίωσης. Κανένας συγγραφέας, ποιητής, καθηγητής, βυζαντινολόγος κλπ κλπ δεν ένιωσε ουδεμία ανάγκη όλο το προηγούμενο διάστημα να στείλει μια δήλωση με τις θέσεις του για οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία.

Θα μου πείτε, εντάξει, και τι είναι οι συγγραφείς; Συνδικαλιστές; Όχι (τουλάχιστον, όχι μέχρι σήμερα) οπότε ας πούμε ότι η αφωνία τους ήταν απλά υποφερτή, αν και θεωρητικά είναι οι μόνοι που μπορούν να προσφέρουν μια εναλλακτική πρόταση για όσα συμβαίνουν στην πολιτική και την κοινωνία. Αν' αυτού, οι πολύφερνοι ποιητές (μέχρι και ο ... Κοροπούλης απ' ό,τι διάβασα, με μεγάλη μου θλίψη) συνασπίζονται με θέρμη και εν ριπή οφθαλμού για να υπερασπιστούν, γεμάτοι αγανάκτηση τον εκδότη τους από τις επιθέσεις που δέχεται!

Μα τι ξεφτίλα όλη αυτή η οργή και θλίψη για τα του οίκου τους! Οι μέχρι χθες βουβές παρθένες βγαίνουν σήμερα στον τιμημένο αγώνα για να αποκαταστήσουν την τιμή και την υπόληψη ενός ανθρώπου που διαθέτει όλα τα μέσα ν υπερασπιστεί ο ίδιος τον εαυτό του, και καταδέχονται να πάρουν θέση σε ένα ζήτημα εργασιακών διαφορών... Πόσο λίγοι. Πόσο κότες. Και εν τέλει, πόσο εκτός πραγματικότητας. Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται, που λέμε.

***

Ένα πολύ καλό κείμενο για το θέμα από τον Κώστα Δεσποινιάδη στο Radical Desire εδώ. Εκεί θα βρείτε και τα λινκ των... ντοκουμέντων.