Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Η Δικαιοσύνη λειτουργεί



..στην Αίγυπτο. Όπου ένας ζηλότυπος μεγιστάνας (επιχειρηματίας ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ) καταδικάστηκε σε θάνατο για ηθική αυτουργία στη δολοφονία της ερωμένης του...

Εντυπωσιακή είδηση για εμάς εδώ όπου ο καθένας πάει με τον παρά του και την κυρά του, ε;

Τριαντάφυλλα Κοζάνης




Πολύ ενδιαφέρουσα βρίσκω την είδηση για την παραγωγή ροδέλαιου στην Ελλάδα. Εκτός του ότι πρόκειται για χρυσωρυχείο, είναι μία πρώτη ακτίδα φωτός για καλλιέργειες πέραν της πορτοκαλιάς, της ελιάς, του καπνού και του βάμβακος. Προοδεύουμε.

Η ωραία είδηση εδώ.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Οδηγός Ευρωεκλογών

Το λοιπόν, τις ευρωεκλογές τα ίδια τα κόμματα τις έχουνε χεσμένες. Απόδειξη ότι δεν δεσμεύονται ότι οι εκλεγμένοι θα παραμείνουν τις Βρυξέλλες να "επιτελέσουν το έργο τους". Άποψή μου είναι ότι ο καθένας θέλει το μερίδιό του στην πίτα μόνο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης: η ΝΔ για να δείξει ότι δεν έχει τόόόσο μεγάλη φθορά, το ΠΑΣΟΚ για να δείξει ότι έχει "ρεύμα" και πάει για κυβέρνηση, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑΟΣ για να δείξουν ότι πρέπει να "τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της κρίσης", οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ για να δείξουν ότι πρέπει να γίνει στροφή προς το περιβάλλον και όλα αυτά... Όλοι λοιπόν για να δείξουν κάτι, όλοι για τις εντυπώσεις και κανένας για καμία ουσία...

Αντιθέτως, την ουσία πρέπει να τη βρούμε εμείς, οι ψηφοφόροι- θεματοφύλακες της δημοκρατίας, μη χε; ΟΚ.

Η ουσία είναι ότι πέρα από κάθε ατομική και συλλογική νοοτροπία, κάθε άνθρωπος προσαρμόζεται στο περιβάλλον που διαμορφώνουν οι ισχυροί γύρω του. Πιο απλά: οι έλληνες οδηγοί πάνε με διακόσια στην Αθηνών-Πατρών αλλά με 60 στην γερμανική άουτοστράντα, κυρίες. Όσο λοιπόν και να φταίει ατομικά ο κάθε έλληνας και ο κάθε ελληνάρας, η ουσιαστική ευθύνη ανήκει στην πολιτική ηγεσία των τελευταίων ΠΟΛΛΩΝ ετών που έχει διαμορφώσει / ξεσκίσει την κατάσταση σ' αυτή τη χώρα.

Παραδειγματάκια;
1. Παιδεία.
Τα περισσότερα σχολεία είναι ερίπεια. Οι καθηγητές είτε είναι γηραλέοι, ανεκπαίδευτοι συνδικαλιστές χωρίς καμία ευαισθησία για το λειτούργημά τους και το έμψυχο υλικό που περνάει κάθε μέρα από τα χέρια τους, είτε απλήρωτοι ωρομίσθιοι. Τα βιβλία είναι κακογραμμένα, η ύλη πολλή, το συστηματάκι εισαγωγής στα πανεπιστήμια τελείως λάθος, η παραπαιδεία απαραίτητη (ζήτω το ΠΑΣΟΚ, ζήτω, ζήτω! Και εξηγούμαι: όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, μέσα δεκαετίας του '80, φροντιστήριο έκαναν μόνο οι αδύναμοι μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου. Όταν έφτασα στην τρίτη Λυκείου και πήγα να γραφτώ σε ένα φροντιστήριο για να ρημάδια τα μαθηματικά που είχα στη δέσμη, μου είπαν ότι "άργησα". Και είχαν δίκιο. Μέσα σε μία δεκαετία το φροντιστήριο είχε γίνει απαραίτητο σε όλους και για όλα τα μαθήματα. Ακόμα και για τα Νέα Ελληνικά, την Ιστορία, την Κοινωνιολογία!!!). Τα υγιή παιδιά μισούν το σχολείο σήμερα κι αυτό είναι κατόρθωμα των υπουργών παιδείας. Κι ακόμα παραπέρα: πάρε πτυχίο- βγες στην ανεργία. Ποιος φταίει; Όχι εγώ, παιδιά.

2. Υγεία
ΙΚΑ; Νοσοκομεία; Ασφάλεια; Φακελάκια; Ράντζα; Εφημερίες; Ασθενοφόρα χωρίς εξοπλισμό; Νοσοκομεία χωρίς βαμβάκια; Μεταφορές από το ένα νοσηλευτικό ίδρυμα στο άλλο; Ουρές; Αναμονές πολύμηνες; Εξευτελισμός της αξιοπρέπειας και της αξίας της ανθρώπινης ζωής; Η απαξίωση των γιατρών; Καθαριότητα στα νοσοκομεία; Ποιος φταίει; Όχι εγώ, παιδιά.

Και κοίτα να δεις ρε φίλε μου, εγώ σκάω 200 ευρώ το μήνα για το ΙΚΑ κι άλλα τόσα ο εργοδότης μου, έτσι; Λέω λοιπόν, ότι αν έσκαγα όχι 400 αλλά 100 ευρώ το μήνα σε μια οποιαδήποτε ιδιωτική ασφάλεια, τηλεφωνάκι θα με παίρνανε κάθε πρωί "Πώς κοιμηθήκατε κυρία Μπάνσι μας; Μήπως δεν αισθάνεστε καλά; Να στείλουμε το ελικόπτερο να σας πάρει να σας μεταφέρει στο υπερσύγχρονο νοσοκομείο μας για ένα τσεκ-απ;". Για τέτοια περιποίηση μιλάμε. Τι αγοράζω με τα 400 μου ευρώ το μήνα ακριβώς; Τις πανάκριβες, υπεριτμημένες προμήθειες των νοσοκομείων που δεν έχουν ούτε γάζες; Τους μισθούς των ακριβοπλκηρωμένων διοικητών των νοσοκομείων - διορισμένοι κάθε φορά από το υπουργείο!!! - που συνήθως είναι άσχετοι με τον ιατρικό κλάδο; Ή τη σύνταξή μου;

3. Συντάξεις
Πόσο εξευτελισμένο και εξευτελιστικό μπορεί να είναι ένα κράτος που λέει στους ανθρώπους που μόχθησαν μία ζωή και ΚΑΤΕΒΑΛΛΑΝ κανονικά τις εισφορές τους στα ταμεία τους ότι δεν μπορεί σήμερα να καλύψει όχι μόνο την ιατρική τους περίθαλψη (εξετάσεις, φάρμακα κλπ) αλλά ούτε τις συντάξεις τους; Ποιος φταίει για το ΝΑΤ, το ΤΕΒΕ και τα λοιπά φαληρισμένα ταμεία; Όχι εγώ, πάντως. Ούτε οι ασφαλισμένοι, σίγουρο.

4. Οικονομία
Το γελοίο τηλεοπτικό σποτάκι περί φορολογικής συνείδησης είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχω δεχτεί σαν πολίτης. Ποιος φταίει που δεν πατάσσονται οι μεσάζοντες που φουσκώνουν τις τιμές των προϊόντων και οι μεγαλοκαρχαρίες που φοροδιαφεύγουν κατά δις ευρώ κάθε χρόνο; Ανήκω στα λεγόμενα υποζύγια- είμαι μισθωτή- και δεν μπορώ να κλέψω το κράτος. Αλλά αποδεικνύεται ότι τα λεφτά που δίνω πάνε σε τσέπες απατεώνων, ανθρώπων χωρίς καμία απολύτως συνείδηση, γι αυτό οι βασικοί τομείς της ζωής στην Ελλάδα είναι στα χάλια που είναι. Ποιος φταίει που μία τυρόπιτα κοστίζει 800 δραχμές κι ένας καφές ενάμιση χιλιάρικο; Ποιος φταίει που οι τράπεζες δεν υπακούν στους νόμους; Ποιος φταίει που ο μισθός μου με υποχρεώνει απλά να επιβιώνω και όχι να ζω; Ποιος φταίει που πλήρωσα νταβατζιλίκι 1 εκατομμύριο ευρώ για τη γιουροβίζιον και άλλα τόσα για την τελετή εγκαινείων (!!!) του νέου μουσείου της Ακρόπολης; Όχι εγώ πάντως.

5. Περιβάλλον - Καθημερινή ζωή
Ποιος φταίει που τα ποτάμια έχουν μετατραπεί σε λιμνάζοντα λύμματα, τα σκουπίδια βασιλεύουν στους δρόμους, τα πεζοδρόμια είναι σπασμένα ή γεμάτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, που σε κάθε δρόμο ξεφυτρώνουν διαφημιστικές ταμπέλες σαν αλλόκοσμοι φαλλοί, που δεν υπάρχει πουθενά χώρος να περάσει ένα παιδικό καρότσι, που τα δάση καίγονται κάθε χρόνο μαζί με τους ανθρώπους; Φταίνε όχι μόνο όσοι δεν εφαρμόζουν το νόμο, αλλά και όσοι δεν μεριμνούν γι αυτό. Το είπα στην αρχή του ποστ: στο εξωτερικό καθόμαστε κυρίες γιατί οι δομές / υπηρεσίες/ παροχές άλλων κρατών εμπνέουν σεβασμό. Εδώ μας παίρνει να κάνουμε κι αλλιώς. Ακριβώς γιατί η περιρρέουσα ατμόσφαιρά του "δεν τρέχει τίποτα - είμαι εγώ και η πάρτη μου" επιβεβαιώνεται από την πολιτική κατάσταση εδώ στην Ελλάδα (ναι, ναι, τη χώρα του φωτός λέμε).

Αυτοί είναι μερικοί από τους τομείς για τους οποίους επιλέγονται / εκλέγονται οι πολιτικοί. Είναι στα καθήκοντά τους, είναι μέρος της δουλειάς τους. Δεν μπαίνω σε εξοπλισμούς, αγροτική πολιτική, μεταναστευτική πολιτική, φυλακές, ναρκωτικά, φασισμό της Εκκλησίας και τα ρέστα. Θα ξημερώσουμε.

Και πάνω σε όλα αυτά, οι εκλεγμένοι φωστήρες όχι μόνο έχουν προδώσει ολοκληρωτικά τις προσδκοίες μου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που ψηφίζω, αλλά επιπλέον έχουν φορτώσει τη χώρα και εμένα προσωπικά με δυσβάσταχτα χρέη και μία αδιάλλειπτη αίσθηση ντροπής. Τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι αυθαίρετες βίλες και παρανομίες, η συγκάλυψη, οι υποκλοπές, τα ομόλογα των δημοσίων ταμείων, οι ανεύθυνοι και ασυνείδητοι υπουργοί και λοιποί ιθύνοντες, ο Γερμανός, ο ΟΤΕ, τα φαληρισμένα μονοπώλια (αλήθεια, πώς φαληρίζει ένα μονοπώλιο;;;; Π.χ. ΟΣΕ, Ολυμπιακή, και τα λοιπά. Ε, πώς;;!) είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Η λεγόμενη "νοοτροπία του Έλληνα" είναι τόσο ελαστική που θα συγχωρούσε άνετα τα παραπάνω κερασάκια αν κάνανε έστω καλά το καθήκον τους όλοι αυτοί. Τη δουλειά την οποία τους αναθέσαμε με όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών. Αλλά ούτε αυτό συμβαίνει. Ούτε αυτό. Το μόνο που συμβαίνει είναι να ζητάνε ψήφο και υποστήριξη, όλοι αυτοί που στον πολύ ελεύθερο χρόνο τους αρέσκονται να πετάνε λάσπη ο ένας στον άλλο και στις κρίσιμες στιγμές (τύπου "εκλογές") να πετάνε λάσπη στα μάτια μου για να μη βλέπω.

Δεν έχω να προτείνω λύση, εκτός ίσως από μία επιτυχημένη πυρηνική δοκιμή που θα ισοπέδωνε τη χώρα, για να ξαναχτιστεί απ' την αρχή. Κι αν ακούγομαι μηδενίστρια, το λέω ευθέως, είμαι. Δεν μου άφησαν επιλογή.

Α, ναι, θα πάω για μπάνιο την Κυριακή των εκλογών. Θα έχει καλό καιρό, άκουσα.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Athens Video Art Festival

Κι αφού είπα για video στο προηγούμενο ποστ, να πω ότι το φετινό Video Art Festival που έγινε στο Γκάζι, ήταν υπέροχο!

Ενδιαφέρουσες εγκαταστάσεις, καλοδουλεμένες ψηφιακές φωτογραφίες, ωραίες μουσικές κι ένα χορταστικό αφιέρωμα στον γκουρού της video art, Nam June Paik. Επίσης, με χαρά είδα ότι οι ελληνικές συμμετοχές ήταν πολλές και εφάμιλλες των ξένων.

Εντύπωση μου έκαναν τα βίντεο "Ahab One View" (Helmut Uhlig /Γερμανία), το "Cohabitations" (Cogitore Clement / Γαλλία), το "Draw the curtains" (Αγγελική Βρεττού / Ελλάδα), το "Portraits of New York" (Breixo Viejo / Ισπανία) και τόσα άλλα...

Ενδιαφέρον είχε το installation των Καραμανλή Ορέστη και Ρόκου Στέφανου με τίτλο Imago Dixit: ένα εικαστικό κρεμασμένο στον τοίχο ήταν συνδεδεμένο με αισθητήρες και ηχεία. Όταν ακουμπούσες το έργο είχες κάποια ηχητική "αντίδραση" στο άγγιγμά σου...

Μου άρεσε επίσης και το έργο της Μάρως Γορανίτου με τίτλο "Υπάρχοντα" (χώρα συμμετοχής U.K.) η οποία χρησιμοποίησε τις παλιές σωλήνες γκαζιού για να απλώσει τα διάφορα παραφερνάλιά της (ρούχα κυρίως) και να κατασκευάσει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τις αναμνήσεις και το χρόνο.

Το "Samplingplong" του γερμανού Niehage Jorg είχε μια ιδιαίτερη γοητεία. Τα ηλεκτρονικά του σκουπίδια (βαλβίδες, καλώδια, ένας ηλεκτρονόμος κλπ) συνδέθηκαν σε ένα μεγάλο πάνελ υπολογιστή και με μία κίνηση του ποντικιού μετατρέπονταν σε αλληλεπιδραστικά όργανα αυτοσχεδιασμού.

Στον τομέα της ψηφιακής φωτογραφίας, οι ελληνικές συμμετοχές ήταν, κατά τη γνώμη μου πάντα, οι πιο σημαντικές. Ο Αδάμ Μαρτινάκης με το έργο του "Crystal Nightmare", ο Λευτέρης (Lelon) Κουλώνης με το "Less is More", η Αγγελική Μαλακασιώτη με το "No one. Never. Nowhere", o Στάθης Φλώρος με το "Connecting ...or? "... Πολύ βεβαίως μου άρεσε και το έργο της ρωσσίδας Vasilina Popova, με τίτλο "Harassment" και δεν μπορώ να μην το πω )))

Από web art και performance art δεν είδα πολλά πράγματα. Δυστυχώς έχασα και τη robotic art performance με τίτλο "Grace State Machines" όπου δύο ρομποτικές κατασκευές, συνδεδεμένες με αισθητήρες πάνω στο σώμα μίας χορεύτριας, αναπαριστούσαν τις κινήσεις της... Όπως επίσης δεν παρακολούθησα και κανένα ακαδημαϊκό αφιέρωμα λόγω έλλειψης χρόνου δυστυχώς...

Τέλος, τα έργα του Κορεάτη Πάικ, που δημιούργησε ήδη από τη δεκαετία του '60, μπορεί σήμερα να φαντάζουν ξεπερασμένα μ' αυτά τα λέιζερ να παίζουν στις οθόνες και όλα αυτά, δείτε όμως ένα ελάχιστο δείγμα της συνεργασίας του με την τσελίστρια Charlotte Moorman εδώ.

Τι ωραίος κόσμος αναπνέει στην Τεχνόπολη! Φρέσκα πρόσωπα, ανήσυχα και ζωντανά. Ενίοτε ξαπλωμένα στα μαξιλάρακια να παρακολουθούν video art και animation μέσα στις παλιές εγκαταστάσεις ενός εργοστασίου γκαζιού... Χαλαρά και όμορφα. Η ίδια η Τεχνόπολη, με τους παλιούς βιομηχανικούς της χώρους και τις νέες αίθουσες που έχουν προστεθεί στο πίσω μέρος, θα μπορούσε να είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα αν δεν είχαμε μία συγκεκριμένη ιδέα για το πώς πρέπει να είναι τα μουσεία σύγχρονης τέχνης.

(Ρεπορτάζ τέλος. Όσοι δεν πήγατε, ελπίζω να σας έπεισα να πάτε του χρόνου!!)

World Builder

Καθώς απουσιάζαμε για καιρό, βρίσκουμε σήμερα την ευκαιρία να κάνουμε μικροπόστ - μικρομεζεδάκια ))

Εδώ, για παράδειγμα είναι ένα καταπληκτικό, βραβευμένο βίντεο που μου έστειλαν πρόσφατα. Πρόκειται για έναν άντρα που χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο για την αγαπημένη του χρησιμοποιώντας ολογράμματα...

Η απόδειξη

Η απόδειξη ότι ο Σάκης είναι θεός είναι ότι με αυτό το άνοστο και άγευστο τραγουδάκι που του δώσανε, κατετάγη στην έβδομη θέση.

Way to go, Sakis!

Τα ευρωψηφοδέλτια

Προσωπικώς ουδόλως με ενδιαφέρουν τα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών. Δηλαδή, τι; Είδα κι απόειδα να ξεφορτωθώ ορισμένους και να τους στείλω διακοπάς εις τας Ευρώπας δια της ψήφου μου, κι από την άλλη μου τους ξανακουβαλάνε πίσω με την πρώτη ευκαιρία για να σώσουνε τον τόπο; Βρε ουστ!

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

"Σας άφησα μήνυμα"

Εμπρός, εμπρός με ακούτε; Εμπρός
από μακριά τηλεφωνώ. Δεν ακούγομαι
τι, ξεφορτίστηκε η απόσταση;
Από κινητό διάστημα μιλάτε;
Να ξαναπατήσω το μηδέν; Κι άλλο;
Με ακούτε τώρα;
Ναι μου δίνετε σας παρακαλώ τη μαμά μου;
Τι αριθμό πήρα; Τον ουρανό
αυτόν μου έχουν δώσει. Δεν είναι κει;
Είναι μεγάλη ανάγκη πείτε της
είδα στον ύπνο μου ότι πέθανε κι εγώ
μικρό παιδί κατουρημένο γοερά
μούσκεμα ο φόβος ως απάνω
κι ακόμα να στεγνώσει.

Να 'ρθει να τον αλλάξει.

Αν δεν μπορέσει, της λέτε ακόμα ότι
ωρίμασε εκείνη η παλιά φοβέρα της
πως θα με φάει ο γέρος αν δεν τελειώσω
το φαγητό μου.

Ωρίμασε, έγινα γεύμα γήρατος.
Όχι σε ταβερνάκι ονείρου.
Σε κάποιο λαϊκό μαγέρικο που άνοιξε
ο καθρέφτης.


***

Κική Δημουλά
Ήχος απομακρύνσεων
Ίκαρος, 2001

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

"Στη γαλαρία"

Αν μία οποιαδήποτε καχεκτική, φυματική αμαζόνα, καθισμένη πάνω σε ένα ταλαντευόμενο άλογο, μπροστά σε ένα άπληστο κοινό και σ' ένα σκληρό αφεντικό που κουνά χωρίς διακοπή το μαστίγιό του, έκανε γύρους χωρίς σταματημό μήνες ολόκληρους πάνω στην πλατεία του τσίρκου... Αν τρανταζόταν πάνω στο άλογο, σκόρπιζε φιλιά, έσπαζε τη μέση της κι αν το θέαμα αυτό συνεχιζόταν μέσα στα ασταμάτητα βουητά της ορχήστρας και των ανεμιστήρων κι ολοένα προχωρούσε στο ανοιχτό και σκοτεινό μέλλον με χειροκροτήματα που σβήνουν και πάλι ζωντανεύουν ζωηρά - ίσως τότε να ορμούσε κάποιος νεαρός από τη γαλαρία, να δρασκελούσε τη μακριά σκάλα και φτάνοντας στην πλατεία να κραύγαζε "Σταματήστε!". Κι όλα αυτά ανάμεσα σε σαλπίσματα ταιριασμένα με την ορχήστρα.

Αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι. Μια ωραία κυρία, λευκή και ρόδινη, ξεπετιέται από τα παραπετάσματα που ανοίγουν μπροστά της περήφανοι υπηρέτες. Ο διευθυντής, ζητώντας τη ματιά της γεμάτος τρυφερή αφοσίωση, την πλησιάζει με μία ζωώδη κίνηση, την βάζει να καθίσει στο ψαρί άλογο, σα να 'ταν η πιο αγαπημένη του εγγονή που πάει σε επικίνδυνο ταξίδι. Διστάζει να δώσει το χτύπημα για την εκκίνηση, μα τελικά, κυριαρχώντας στον εαυτό του, δίνει το χτύπημα. Τρέχει κοντά στο άλογο με το στόμα ανοιχτό. Με βλέμμα που πετάει σπίθες παρακολουθεί τα πηδήματα της αμαζόνας. Δεν μπορεί να συλλάβει την άπιαστη τέχνη της. Με εγγλέζικα παραγγέλματα προσπαθεί να την προειδοποιεί. Τους βοηθούς που κρατούν τους κρίκους, τους φωνάζει άγρια να 'ναι προσεκτικοί. Λίγο πριν απ' το salto mortale εξορκίζει με υψωμένα χέρια την ορχήστρα να σταματήσει το παίξιμο. Τελικά σηκώνει τη μικρή από το άλογο που τρέμει, της δίνει φιλήματα στα δύο μάγουλα και βρίσκει κάθε επιδοκιμασία του κοινού όχι ικανοποιητική, ενώ αυτή στηριγμένη πάνω του, στα άκρα των ποδιών, κυκλωμένη από σκόνη, με ανοιχτά τα μπράτσα και με το κεφάλι προς τα πίσω θέλει να μοιραστεί την ευτυχία της με όλο το τσίρκο - μια λοιπόν που τα πράγματα είναι έτσι, ο νεαρός της γαλαρίας γέρνει κι ακουμπά το πρόσωπό του πάνω στα κάγκελα και στο τέλος της παράστασης, βυθισμένος σ' ένα φοβερό όνειρο, κλαίει χωρίς να ξέρει το λόγο.


Το κείμενο αυτό το αγαπώ πολύ. Το έχω τυπωμένο στο πορτοφόλι μου και του ρίχνω συχνά κλεφτές ματιές, στο λεωφορείο ή και στο γραφείο καμιά φορά. Το έγραψε ο Κάφκα. Το μετάφρασε ο Κώστα Προκοπίου - εκδόσεις Γράμματα.